Στόχοι των σημερινών επιθέσεων ήταν 6 τράπεζες , αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, όχημα εταιρείας σεκιούριτι, αυτοκίνητο με διπλωματικές πινακίδες καθώς και 3 φορτηγάκια της ΔΕΗ. Οι επιθέσεις δείχνουν συντονισμένες γιατί ξεκίνησαν λίγο μετά την μία τα μεσάνυχτα και οι περισσότερες ολοκληρώθηκαν σε 15 λεπτά.Είχαν προηγηθεί επιθέσεις στην Θεσσαλονίκη.
Εκρήξεις σημειώθηκαν στα υποκατάστηματα της Τράπεζας Πειραιώς στην οδό Μαρίνου Αντύπα στο Νέο Ηράκλειο και της Τράπεζας Eurobank στην Λ. Μεσογείων στο Χολαργό Δυο υποκατάστημα τραπεζών, της Eurobank στο Κορωπί και της Εθνικής στην περιοχή των Σπάτων πήραν φωτιά, όπως επίσης και ένα υποκατάστημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στην οδό Θερμοπυλών στο Μεταξουργείο. Στις φλόγες οχήματα της ΔΕΗ στο Π. Φάληρο κι ένα του Διπλωματικού σώματος στην Ηλιούπολη.Καμμία οργάνωση δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για τους εμπρησμούς. Σημειώνεται πάντως ότι την Τετάρτη 1η Απριλίου δικάζεται με την κατηγορία της ένοπλης ληστείας τράπεζας ο Γ. Βούτσης-Βογιατζής για συμπαράσταση στον οποίο είχαν γίνει οι επιθέσεις στο Κολωνάκι πριν από 15 μέρες αλλά και η επίθεση εναντίον αστυνομικών της Δημοτικής Αστυνομίας και τραπεζών την περασμένη Παρασκευή μετά τα μεσάνυχτα.
http://www.tvxs.gr/v8579
Τρίτη 31 Μαρτίου 2009
Επίθεση σε αστυνομικούς και μερικοί εμπρησμοί το βράδυ
Ομάδα αγνώστων επιτέθηκε σε 7 αστυνομικούς της Δημοτικής Αστυνομίας που περιπολούσαν στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό είναι το πιο αξιοσημείωτο περιστατικό σε μια κατά τα άλλα... συνηθισμένη ελληνική βραδιά: μια-δυό επιθέσεις σε τράπεζες και ένας εμπρησμός αντιπροσωπείας αυτοκινήτων.
Από τον εμπρησμό καταστράφηκαν μερικά αυτοκίνητα μάρκας Jaguar. Τράπεζες υπέστησαν επίθεση στις Σέρρες, την Θεσσαλονίκη και στο κέντρο της ΑΘήνας από τους δράστες της επίθεσης εναντίον της ομάδας της Δημοτικής Αστυνομίας. Από την επίθεση τραυματίστηκε ένας αστυνομικός.
http://www.tvxs.gr/v8376
Από τον εμπρησμό καταστράφηκαν μερικά αυτοκίνητα μάρκας Jaguar. Τράπεζες υπέστησαν επίθεση στις Σέρρες, την Θεσσαλονίκη και στο κέντρο της ΑΘήνας από τους δράστες της επίθεσης εναντίον της ομάδας της Δημοτικής Αστυνομίας. Από την επίθεση τραυματίστηκε ένας αστυνομικός.
http://www.tvxs.gr/v8376
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Οι συμβιβασμοί έφεραν χάσμα
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης πιστεύει πως οι διαφορές στα δύο ρεύματα του ΣΥΝ δεν μπορούν να γεφυρωθούν
Συνέντευξη στον Τακη Καμπυλη
«Ο “Συνασπισμός” 20 χρόνια μετά τη γέννησή του δεν απέδωσε πολιτικά ούτε καν αυτά που πίστευαν οι πλέον ειλικρινείς “αρχιτέκτονες” εκείνης της εποχής και πολιτικής». Ο βουλευτής του Συνασπισμού Μιχάλης Παπαγιαννάκης είναι σαφής, όπως ήταν και τότε. Και γι’ αυτό θα επιμείνει σ’ αυτό που πάντα υποστήριζε για τις σχέσεις των Ανανεωτών με τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ: «Να μείνουμε στην ιδέα μιας πολιτικής συμμαχίας, να συνυπάρχουμε πολιτικά, δηλαδή εκλογικά. Και να μην απαιτείται καμμία άλλη σύγκλιση, είτε θεωρητική είτε λειτουργική, θεσμική, οργανωτική ή κομματική. Εκτός βέβαια και αν κάνουμε την υπέρβαση. Μπορούμε;».
Τα επιχειρήματα που θα χρησιμοποιήσει ο βουλευτής και κορυφαίο στέλεχος του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς για την αλλαγή της σχέσης των ανανεωτικών με το -σήμερα- οργανωτικά κυρίαρχο κομμάτι του ΣΥΝ (Αλαβάνος, Τσίπρας) πηγάζουν και από την κρίση που έχει ξεσπάσει εντός του κόμματος, αλλά και από το παρελθόν: «Οι πρόσφατες εκλογές στην ΠΟΣΔΕΠ αλλά και παλαιότερα στο Τεχνικό Επιμελητήριο (όπου οι ανανεωτικοί μετείχαν με χωριστούς συνδυασμούς) δείχνουν σαφώς την κρίση εντός του ΣΥΝ. Οτι οι διαφορές που υπάρχουν για κεντρικά ζητήματα, όπως λόγου χάρη για την Παιδεία, είναι ουσιαστικές, σε βάθος και δεν μπορούν να καλυφθούν». Ο Μ. Παπαγιαννάκης θα αποδώσει τη σημερινή αδυναμία της κοινής έκφρασης των δύο κυρίαρχων ρευμάτων εντός ΣΥΝ στους συνεχείς συμβιβασμούς που χρειάστηκαν να γίνουν «για την εξασφάλιση της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ και έτσι οδήγησαν σιγά σιγά διά της διολισθήσεως ή σε εγκατάλειψη ή σε παραμερισμό κεντρικών ζητημάτων».
Πριν από 20 χρόνια
– Τελικά τι έγινε 20 χρόνια πριν;
– Κοιτάξτε η συγκυρία παίζει πάντα σημαντικό ρόλο. Σας θυμίζω ότι υπήρξε μεγάλη αναταραχή μελών και στελεχών εντός της τότε ΕΑΡ. Στο έκτακτο συνέδριο το 81% των συνέδρων ψήφισε υπέρ του ΣΥΝ. Η διεθνής συγκυρία με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ως πολιτικής πραγματικότητας, αλλά και ως θεωρίας έκανε πολλούς να πιστέψουν πως θα απελευθερώνονταν αντίστοιχες δυνάμεις εντός του ΚΚΕ. Και επίσης πολλοί ήθελαν να αποτινάξουν το βάρος της διάσπασης του ’68. Εμένα αυτό δεν με ενδιέφερε, αλλά άλλους ακόμη και σήμερα τους ενδιαφέρει. Πάντως, όντως το ΚΚΕ ανοίχτηκε σε συνεργασία, αλλά και τη χρησιμοποίησε ως «αυτοκάθαρση». Ενώ σχεδόν το σύνολο των κομμουνιστικών κομμάτων εκείνη την περίοδο υποχρεώθηκε σε δημόσια αυτοκριτική, το ΚΚΕ δεν το έκανε χρησμοποιώντας τον Συνασπισμό με πολλή εξυπνάδα, θα έλεγα με σοφία.
– Ναι αλλά οι διαφορές ήταν και τότε μεγάλες, σχεδόν αγεφύρωτες. Για παράδειγμα ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός.
– Ναι, αλλά δυστυχώς πιστεύαμε ότι το ΚΚΕ θα άλλαζε. «Θα ωριμάσει» λέγαμε. Δεν ασχοληθήκαμε ούτε καν με την οικονομική θεωρία του ΚΚΕ. Τρία λεπτά να βάλει κανείς το μυαλό του να σκεφθεί τι σημαίνει «λαϊκή οικονομία» που λέει το ΚΚΕ είναι αρκετά. Τι θα πει να καταργηθεί η αγορά; Δηλαδή ποιος θα αποφασίσει τι θα πουλιέται και σε ποιες τιμές; Κάποιος σκοτεινός γραφειοκράτης; Δεν έχουμε δει την αποτυχία αυτών των θεωριών; Ο Μαρξ έλεγε πως η αγορά δημιουργήθηκε όταν ο παραγωγός είχε πλεόνασμα. Τι αντιπροτείνεται; Και αντί να αναδείξουμε αυτές τις μεγάλες διαφορές της ανανεωτικής σκέψης με αυτή του ΚΚΕ, τώρα τελευταία αρχίζω και ακούω και μέσα στον ΣΥΝ τέτοιες απόψεις. Δυστυχώς στα χρόνια που ακολούθησαν το ’89 παραμερίστηκαν οι απόψεις και οι προτάσεις της ανανεωτικής αριστεράς.
– Επομένως η υπέρβαση εντός του ΣΥΝ φαίνεται μάλλον ουτοπική;
– Αν ένα κόμμα πιστεύει ότι δεν πρόκειται ποτέ να κληθεί να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας του, δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολείται με την πολιτική. Και ελπίζω να μην ξανακούσω ότι βάζω από το παράθυρο συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ, δεν ανοίγω κανένα παράθυρο. Αλλά ένα σοβαρό κόμμα έχει και απόψεις και πρόγραμμα για τις αρχές διακυβέρνησης της χώρας. Αυτό στο πλαίσιο μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σημαίνει και συμμαχίες. Πώς τις αποκλείεις εξ αρχής; Δεν τις συνδέω με την «υπέρβαση», αναδεικνύω τις δομικές δυσκολίες για κάτι τέτοιο.
Ενοποίηση
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε και έχει περίπου ταυτιστεί με το ευρωπαϊκό πρόσωπο (όραμα;) της Ανανεωτικής Αριστεράς. Και σχεδόν μονολεκτικά θα απαντήσει για το παρόν της Ευρώπης: «Η Ευρώπη ή θα προχωρήσει στην πολιτική ενοποίηση ή θα περιμένουμε από την τύχη να διαμορφώσει το μέλλον της. Επέμενα και επιμένω σ’ αυτό που προχθές μας είπε ο κ. Κρούγκμαν: Οτι τα προβλήματα της Ευρώπης οφείλονται σήμερα στο ότι δεν προχώρησε η πολιτική ενοποίηση. Και βλέπουμε το σισύφειο έργο που ανέλαβε ο Ομπάμα, να δημιουργήσει ένα νέο κράτος πρόνοιας στις ΗΠΑ. Εμείς στην Ευρώπη είμαστε τυχεροί, γιατί είχαμε και έχουμε σε σχέση με τις ΗΠΑ υψηλό δείκτη κοινωνικής αλληλεγγύης. Δυστυχώς η τελευταία φορά που επέστρεψε η πολιτική στην Ευρώπη ήταν με την καθιέρωση του ευρώ. Φωνάζαμε χρόνια πως ενιαία αγορά χωρίς ενιαίο νόμισμα δεν μπορούσε να υπάρξει. Και τώρα ξαναλέμε πως νομισματική ένωση χωρίς οικονομική ένωση δεν μπορεί να υπάρξει. Δηλαδή χωρίς ενιαία πολιτική φορολογίας ή πολιτικής ρύθμισης των κανόνων της αγοράς. Χρειάζεται να θυμίσω πως το πρώτο έργο των πρώτων κοινοβουλίων στην Ευρώπη πριν από μερικούς αιώνες ήταν η φορολογία; Τι έχεις, πώς τα απέκτησες και πώς τα διαχειρίζεσαι. Αυτό δεν ήταν η Magna Carta;».
«Κουλτούρα εμφυλίου» στην πολιτική ζωή
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης επέμεινε πολύ, στη διάρκεια της συζήτησής μας στο σπίτι του στου Φιλοπάππου, στην επιστροφή της πολιτικής: «Στην ανάγκη πολιτικής διαχείρισης όλων των μεγάλων προβλημάτων και όχι στην ανάθεσή τους σε ομάδες τεχνικών. Αλλά εδώ βλέπεις ότι σήμερα οι επικοινωνιολόγοι κάνουν μαθήματα πώς να μιλάς ταυτόχρονα με τον άλλο κοιτώντας την κάμερα, πώς να μη σου παίρνουν τον λόγο στα τηλε-πάνελ, πώς να σκεπάζεις τη φωνή του άλλου. Διάβαζα πριν από λίγες μέρες μία ανάλυση για την ΕΦΕΕ - για την κατάντια της οποίας είμαι εξοργισμένος και για προσωπικούς λόγους, μιας και υπήρξα ιδρυτικό στέλεχος εκείνα τα χρόνια. Λοιπόν η ΕΦΕΕ έπαψε σιγά σιγά να αποφασίζει για να μείνει -υποτίθεται- η εξουσία στους συλλόγους σε επίπεδο πανεπισημιακών μονάδων. Μετά έπαψαν να λειτουργούν και οι σύλλογοι, για να λειτουργούν -λέει- οι παρατάξεις. Ξέρετε γιατί; Για να αποφύγουν οι παρατάξεις να δεχτούν τους κανόνες της δημοκρατίας. Για να μην ακολουθήσουν μία πιθανώς αντίθετη απόφαση ενός συλλογικού οργάνου ακυρώνουν τη βασική αρχή της δημοκρατικής δέσμευσης. Δυστυχώς στην πολιτική μας ζωή έχουμε μία κουλτούρα εμφυλίου: Μη διαλόγου, μη συνύπαρξης, μη αποδοχής κανόνων».
Και στο πλαίσιο της διακυβέρνησης της χώρας ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα εκτιμήσει πως το βασικό πρόβλημα είναι κοινό και για τη Νέα Δημοκρατία αλλά και για το ΠΑΣΟΚ: «Η Νέα Δημοκρατία, όπως έχει πλέον αποδειχθεί, δεν είχε ούτε προγραμματική προετοιμασία ούτε νέα κουλτούρα διακυβέρνησης. Μπορεί πέντε - δέκα άνθρωποι να τα διέθεταν, αλλά συνοδεία, στήριξη δεν βρήκαν. Τα ίδια κινδυνεύει να πάθει και το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και -έτσι το ερμηνεύω- ο Γιώργος Παπανδρέου λειτουργεί τόσο συγκεντρωτικά κρατώντας, όσο μπορεί, μεγάλα ζητήματα στο προνόμιο, στο μονοπώλιο της ηγεσίας του. Ομως, αν μετεκλογικά έρθει στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ φοβάμαι ότι θα τρέχουν κι εκεί όπως έτρεξαν χωρίς αποτέλεσμα και της Ν.Δ.».
kathimerini.gr
Συνέντευξη στον Τακη Καμπυλη
«Ο “Συνασπισμός” 20 χρόνια μετά τη γέννησή του δεν απέδωσε πολιτικά ούτε καν αυτά που πίστευαν οι πλέον ειλικρινείς “αρχιτέκτονες” εκείνης της εποχής και πολιτικής». Ο βουλευτής του Συνασπισμού Μιχάλης Παπαγιαννάκης είναι σαφής, όπως ήταν και τότε. Και γι’ αυτό θα επιμείνει σ’ αυτό που πάντα υποστήριζε για τις σχέσεις των Ανανεωτών με τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ: «Να μείνουμε στην ιδέα μιας πολιτικής συμμαχίας, να συνυπάρχουμε πολιτικά, δηλαδή εκλογικά. Και να μην απαιτείται καμμία άλλη σύγκλιση, είτε θεωρητική είτε λειτουργική, θεσμική, οργανωτική ή κομματική. Εκτός βέβαια και αν κάνουμε την υπέρβαση. Μπορούμε;».
Τα επιχειρήματα που θα χρησιμοποιήσει ο βουλευτής και κορυφαίο στέλεχος του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς για την αλλαγή της σχέσης των ανανεωτικών με το -σήμερα- οργανωτικά κυρίαρχο κομμάτι του ΣΥΝ (Αλαβάνος, Τσίπρας) πηγάζουν και από την κρίση που έχει ξεσπάσει εντός του κόμματος, αλλά και από το παρελθόν: «Οι πρόσφατες εκλογές στην ΠΟΣΔΕΠ αλλά και παλαιότερα στο Τεχνικό Επιμελητήριο (όπου οι ανανεωτικοί μετείχαν με χωριστούς συνδυασμούς) δείχνουν σαφώς την κρίση εντός του ΣΥΝ. Οτι οι διαφορές που υπάρχουν για κεντρικά ζητήματα, όπως λόγου χάρη για την Παιδεία, είναι ουσιαστικές, σε βάθος και δεν μπορούν να καλυφθούν». Ο Μ. Παπαγιαννάκης θα αποδώσει τη σημερινή αδυναμία της κοινής έκφρασης των δύο κυρίαρχων ρευμάτων εντός ΣΥΝ στους συνεχείς συμβιβασμούς που χρειάστηκαν να γίνουν «για την εξασφάλιση της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ και έτσι οδήγησαν σιγά σιγά διά της διολισθήσεως ή σε εγκατάλειψη ή σε παραμερισμό κεντρικών ζητημάτων».
Πριν από 20 χρόνια
– Τελικά τι έγινε 20 χρόνια πριν;
– Κοιτάξτε η συγκυρία παίζει πάντα σημαντικό ρόλο. Σας θυμίζω ότι υπήρξε μεγάλη αναταραχή μελών και στελεχών εντός της τότε ΕΑΡ. Στο έκτακτο συνέδριο το 81% των συνέδρων ψήφισε υπέρ του ΣΥΝ. Η διεθνής συγκυρία με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ως πολιτικής πραγματικότητας, αλλά και ως θεωρίας έκανε πολλούς να πιστέψουν πως θα απελευθερώνονταν αντίστοιχες δυνάμεις εντός του ΚΚΕ. Και επίσης πολλοί ήθελαν να αποτινάξουν το βάρος της διάσπασης του ’68. Εμένα αυτό δεν με ενδιέφερε, αλλά άλλους ακόμη και σήμερα τους ενδιαφέρει. Πάντως, όντως το ΚΚΕ ανοίχτηκε σε συνεργασία, αλλά και τη χρησιμοποίησε ως «αυτοκάθαρση». Ενώ σχεδόν το σύνολο των κομμουνιστικών κομμάτων εκείνη την περίοδο υποχρεώθηκε σε δημόσια αυτοκριτική, το ΚΚΕ δεν το έκανε χρησμοποιώντας τον Συνασπισμό με πολλή εξυπνάδα, θα έλεγα με σοφία.
– Ναι αλλά οι διαφορές ήταν και τότε μεγάλες, σχεδόν αγεφύρωτες. Για παράδειγμα ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός.
– Ναι, αλλά δυστυχώς πιστεύαμε ότι το ΚΚΕ θα άλλαζε. «Θα ωριμάσει» λέγαμε. Δεν ασχοληθήκαμε ούτε καν με την οικονομική θεωρία του ΚΚΕ. Τρία λεπτά να βάλει κανείς το μυαλό του να σκεφθεί τι σημαίνει «λαϊκή οικονομία» που λέει το ΚΚΕ είναι αρκετά. Τι θα πει να καταργηθεί η αγορά; Δηλαδή ποιος θα αποφασίσει τι θα πουλιέται και σε ποιες τιμές; Κάποιος σκοτεινός γραφειοκράτης; Δεν έχουμε δει την αποτυχία αυτών των θεωριών; Ο Μαρξ έλεγε πως η αγορά δημιουργήθηκε όταν ο παραγωγός είχε πλεόνασμα. Τι αντιπροτείνεται; Και αντί να αναδείξουμε αυτές τις μεγάλες διαφορές της ανανεωτικής σκέψης με αυτή του ΚΚΕ, τώρα τελευταία αρχίζω και ακούω και μέσα στον ΣΥΝ τέτοιες απόψεις. Δυστυχώς στα χρόνια που ακολούθησαν το ’89 παραμερίστηκαν οι απόψεις και οι προτάσεις της ανανεωτικής αριστεράς.
– Επομένως η υπέρβαση εντός του ΣΥΝ φαίνεται μάλλον ουτοπική;
– Αν ένα κόμμα πιστεύει ότι δεν πρόκειται ποτέ να κληθεί να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας του, δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολείται με την πολιτική. Και ελπίζω να μην ξανακούσω ότι βάζω από το παράθυρο συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ, δεν ανοίγω κανένα παράθυρο. Αλλά ένα σοβαρό κόμμα έχει και απόψεις και πρόγραμμα για τις αρχές διακυβέρνησης της χώρας. Αυτό στο πλαίσιο μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σημαίνει και συμμαχίες. Πώς τις αποκλείεις εξ αρχής; Δεν τις συνδέω με την «υπέρβαση», αναδεικνύω τις δομικές δυσκολίες για κάτι τέτοιο.
Ενοποίηση
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε και έχει περίπου ταυτιστεί με το ευρωπαϊκό πρόσωπο (όραμα;) της Ανανεωτικής Αριστεράς. Και σχεδόν μονολεκτικά θα απαντήσει για το παρόν της Ευρώπης: «Η Ευρώπη ή θα προχωρήσει στην πολιτική ενοποίηση ή θα περιμένουμε από την τύχη να διαμορφώσει το μέλλον της. Επέμενα και επιμένω σ’ αυτό που προχθές μας είπε ο κ. Κρούγκμαν: Οτι τα προβλήματα της Ευρώπης οφείλονται σήμερα στο ότι δεν προχώρησε η πολιτική ενοποίηση. Και βλέπουμε το σισύφειο έργο που ανέλαβε ο Ομπάμα, να δημιουργήσει ένα νέο κράτος πρόνοιας στις ΗΠΑ. Εμείς στην Ευρώπη είμαστε τυχεροί, γιατί είχαμε και έχουμε σε σχέση με τις ΗΠΑ υψηλό δείκτη κοινωνικής αλληλεγγύης. Δυστυχώς η τελευταία φορά που επέστρεψε η πολιτική στην Ευρώπη ήταν με την καθιέρωση του ευρώ. Φωνάζαμε χρόνια πως ενιαία αγορά χωρίς ενιαίο νόμισμα δεν μπορούσε να υπάρξει. Και τώρα ξαναλέμε πως νομισματική ένωση χωρίς οικονομική ένωση δεν μπορεί να υπάρξει. Δηλαδή χωρίς ενιαία πολιτική φορολογίας ή πολιτικής ρύθμισης των κανόνων της αγοράς. Χρειάζεται να θυμίσω πως το πρώτο έργο των πρώτων κοινοβουλίων στην Ευρώπη πριν από μερικούς αιώνες ήταν η φορολογία; Τι έχεις, πώς τα απέκτησες και πώς τα διαχειρίζεσαι. Αυτό δεν ήταν η Magna Carta;».
«Κουλτούρα εμφυλίου» στην πολιτική ζωή
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης επέμεινε πολύ, στη διάρκεια της συζήτησής μας στο σπίτι του στου Φιλοπάππου, στην επιστροφή της πολιτικής: «Στην ανάγκη πολιτικής διαχείρισης όλων των μεγάλων προβλημάτων και όχι στην ανάθεσή τους σε ομάδες τεχνικών. Αλλά εδώ βλέπεις ότι σήμερα οι επικοινωνιολόγοι κάνουν μαθήματα πώς να μιλάς ταυτόχρονα με τον άλλο κοιτώντας την κάμερα, πώς να μη σου παίρνουν τον λόγο στα τηλε-πάνελ, πώς να σκεπάζεις τη φωνή του άλλου. Διάβαζα πριν από λίγες μέρες μία ανάλυση για την ΕΦΕΕ - για την κατάντια της οποίας είμαι εξοργισμένος και για προσωπικούς λόγους, μιας και υπήρξα ιδρυτικό στέλεχος εκείνα τα χρόνια. Λοιπόν η ΕΦΕΕ έπαψε σιγά σιγά να αποφασίζει για να μείνει -υποτίθεται- η εξουσία στους συλλόγους σε επίπεδο πανεπισημιακών μονάδων. Μετά έπαψαν να λειτουργούν και οι σύλλογοι, για να λειτουργούν -λέει- οι παρατάξεις. Ξέρετε γιατί; Για να αποφύγουν οι παρατάξεις να δεχτούν τους κανόνες της δημοκρατίας. Για να μην ακολουθήσουν μία πιθανώς αντίθετη απόφαση ενός συλλογικού οργάνου ακυρώνουν τη βασική αρχή της δημοκρατικής δέσμευσης. Δυστυχώς στην πολιτική μας ζωή έχουμε μία κουλτούρα εμφυλίου: Μη διαλόγου, μη συνύπαρξης, μη αποδοχής κανόνων».
Και στο πλαίσιο της διακυβέρνησης της χώρας ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα εκτιμήσει πως το βασικό πρόβλημα είναι κοινό και για τη Νέα Δημοκρατία αλλά και για το ΠΑΣΟΚ: «Η Νέα Δημοκρατία, όπως έχει πλέον αποδειχθεί, δεν είχε ούτε προγραμματική προετοιμασία ούτε νέα κουλτούρα διακυβέρνησης. Μπορεί πέντε - δέκα άνθρωποι να τα διέθεταν, αλλά συνοδεία, στήριξη δεν βρήκαν. Τα ίδια κινδυνεύει να πάθει και το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και -έτσι το ερμηνεύω- ο Γιώργος Παπανδρέου λειτουργεί τόσο συγκεντρωτικά κρατώντας, όσο μπορεί, μεγάλα ζητήματα στο προνόμιο, στο μονοπώλιο της ηγεσίας του. Ομως, αν μετεκλογικά έρθει στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ φοβάμαι ότι θα τρέχουν κι εκεί όπως έτρεξαν χωρίς αποτέλεσμα και της Ν.Δ.».
kathimerini.gr
Κυριακή 29 Μαρτίου 2009
Η νέα βόμβα επιτείνει την ανησυχία
Τυφλό χτύπημα στην ΚΕΔ
Η νέα βομβιστική επίθεση χθες τη νύχτα (19/3) κατά του κτιρίου της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου (ΚΕΔ) στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήρθε να επιτείνει το κλίμα ανησυχίας της κοινής γνώμης αλλά και των αστυνομικών αρχών έναντι της συνεχώς κλιμακούμενης εγχώριας τρομοκρατίας. Πολύ περισσότερο που της επίθεσης δεν προηγήθηκε, σύμφωνα με την Αστυνομία, προειδοποιητικό τηλεφώνημα και από καθαρή τύχη δεν υπήρξαν θύματα, καθώς ο στόχος βρίσκεται σε αμιγώς κατοικημένη περιοχή. Επιπλέον το κτίριο της ΚΕΔ είναι σ' ένα από τα θεωρητικώς καλύτερα φυλασσόμενα σημεία της πρωτεύουσας, έναντι της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής και των δικαστηρίων του Αρείου Πάγου.
Η έκρηξη του αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού σημειώθηκε στις 21.30 στην οδό Κόνιαρη 45. Ο μηχανισμός ήταν τοποθετημένος σε σακούλα, που είχε κρεμαστεί σε κιγκλίδωμα του πεζοδρομίου και σε απόσταση τεσσάρων μέτρων από την είσοδο του κτιρίου της ΚΕΔ. Σημειώνεται ότι η Εταιρεία είχε εμπλακεί στην ανταλλαγή ακινήτων μεταξύ της Μονής Βατοπεδίου και του Δημοσίου και επομένως συγκαταλεγόταν στους πιθανούς στόχους των τρομοκρατών, καθώς και ότι την ευθύνη της φύλαξης των γραφείων της έχει ιδιωτική εταιρεία σεκιούριτι. Από την έκρηξη, που έγινε αισθητή σε περίμετρο εκατοντάδων μέτρων, προκλήθηκαν εκτεταμένες ζημιές στην πρόσοψη του κτιρίου, σε παρακείμενη οικοδομή και σε αυτοκίνητα.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100071_20/03/2009_308328
Η νέα βομβιστική επίθεση χθες τη νύχτα (19/3) κατά του κτιρίου της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου (ΚΕΔ) στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήρθε να επιτείνει το κλίμα ανησυχίας της κοινής γνώμης αλλά και των αστυνομικών αρχών έναντι της συνεχώς κλιμακούμενης εγχώριας τρομοκρατίας. Πολύ περισσότερο που της επίθεσης δεν προηγήθηκε, σύμφωνα με την Αστυνομία, προειδοποιητικό τηλεφώνημα και από καθαρή τύχη δεν υπήρξαν θύματα, καθώς ο στόχος βρίσκεται σε αμιγώς κατοικημένη περιοχή. Επιπλέον το κτίριο της ΚΕΔ είναι σ' ένα από τα θεωρητικώς καλύτερα φυλασσόμενα σημεία της πρωτεύουσας, έναντι της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής και των δικαστηρίων του Αρείου Πάγου.
Η έκρηξη του αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού σημειώθηκε στις 21.30 στην οδό Κόνιαρη 45. Ο μηχανισμός ήταν τοποθετημένος σε σακούλα, που είχε κρεμαστεί σε κιγκλίδωμα του πεζοδρομίου και σε απόσταση τεσσάρων μέτρων από την είσοδο του κτιρίου της ΚΕΔ. Σημειώνεται ότι η Εταιρεία είχε εμπλακεί στην ανταλλαγή ακινήτων μεταξύ της Μονής Βατοπεδίου και του Δημοσίου και επομένως συγκαταλεγόταν στους πιθανούς στόχους των τρομοκρατών, καθώς και ότι την ευθύνη της φύλαξης των γραφείων της έχει ιδιωτική εταιρεία σεκιούριτι. Από την έκρηξη, που έγινε αισθητή σε περίμετρο εκατοντάδων μέτρων, προκλήθηκαν εκτεταμένες ζημιές στην πρόσοψη του κτιρίου, σε παρακείμενη οικοδομή και σε αυτοκίνητα.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100071_20/03/2009_308328
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Πυροβολισμοί στο Λαϊκό νοσοκομείο
Δύο ένοπλες ληστείες σημειώθηκαν το πρωί της Δευτέρας σε τραπεζικά καταστήματα στην Αττική.
Πυροβολισμοί σημειώθηκαν στο Λαϊκό νοσοκομείο, όταν δύο οπλοφόροι άνδρες εισέβαλαν στο υποκατάστημα της τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ που στεγάζεται εντός του νοσοκομειακού ιδρύματος, στο Γουδί ενώ νωρίτερα ληστές είχαν "χτυπήσει" σε κατάστημα της Αγροτικής τράπεζας στα Βριλήσσια.
Πυροβολισμοί σημειώθηκαν στο Λαϊκό νοσοκομείο, όταν δύο οπλοφόροι άνδρες εισέβαλαν στο υποκατάστημα της τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ που στεγάζεται εντός του νοσοκομειακού ιδρύματος, στο Γουδί ενώ νωρίτερα ληστές είχαν "χτυπήσει" σε κατάστημα της Αγροτικής τράπεζας στα Βριλήσσια.
Στις 10.45 δύο οπλοφόροι εισήλθαν στο Λαϊκό νοσοκομείο, κατευθύνθηκαν προς το τραπεζικό υποκατάστημα απ' όπου και αφαίρεσαν άγνωστο μέχρι στιγμής χρηματικό ποσό και τράπηκαν σε φυγή. Κατά τη διαφυγή τους πυροβόλησαν δύο φορές στον αέρα για εκφοβισμό, χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί κανείς. Απορίας άξον είναι το πως οι δύο οπλοφόροι άνδρες κατάφεραν να φθάσουν μέχρι το τραπεζικό κατάστημα δίχως να γίνουν αντιληπτοί από τους άνδρες ασφαλείας του νοσοκομείου.
Νωρίτερα δύο οπλοφόροι άνδρες εισέβαλαν στις 9.14 πμ στο κατάστημα της Αγροτικής τράπεζας που βρίσκεται επί της Λεωφόρου Πεντέλης 34 στα Βριλήσσια και με την απειλή όπλων ακινητοποίησαν πελάτες και υπαλλήλους. Στη συνέχεια οι δράστες αφαίρεσαν τα χρήματα από τα ταμεία και διέφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση.
Το μεσημέρι λίγο μετά τις 2 ληστεία σημειώθηκε σε κατάστημα της Μillennium Bank, στη συμβολή των οδών Γρ. Λαμπράκη και Ερεχθείου στον Κορυδαλλό. Οι ληστές διέφυγαν με μοτισικλέτα.
Έρευνα για τον εντοπισμό των ληστών διενεργεί η αστυνομία.
Νωρίτερα δύο οπλοφόροι άνδρες εισέβαλαν στις 9.14 πμ στο κατάστημα της Αγροτικής τράπεζας που βρίσκεται επί της Λεωφόρου Πεντέλης 34 στα Βριλήσσια και με την απειλή όπλων ακινητοποίησαν πελάτες και υπαλλήλους. Στη συνέχεια οι δράστες αφαίρεσαν τα χρήματα από τα ταμεία και διέφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση.
Το μεσημέρι λίγο μετά τις 2 ληστεία σημειώθηκε σε κατάστημα της Μillennium Bank, στη συμβολή των οδών Γρ. Λαμπράκη και Ερεχθείου στον Κορυδαλλό. Οι ληστές διέφυγαν με μοτισικλέτα.
Έρευνα για τον εντοπισμό των ληστών διενεργεί η αστυνομία.
Τρία εκατομμύρια Γάλλοι διαδήλωσαν χθες κατά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης
Τρία εκατομμύρια Γάλλοι κατέβηκαν στους δρόμους 200 πόλεων για να διαδηλώσουν κατά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της χθεσινής γενικής απεργίας, όπως ανακοίνωσαν τα γαλλικά συνδικάτα.Σύμφωνα με την αστυνομία, στις διαδηλώσεις πήραν μέρος συνολικά 1,2 εκατομμύρια Γάλλοι.
Τα σχολεία παρέμειναν κλειστά, ενώ οι συγκοινωνίες διεξήχθησαν με δυσκολίες. Ο οργανισμός σιδηροδρόμων SNCF ακύρωσε το 40% των δρομολογίων των τρένων υψηλής ταχύτητας, ενώ ακυρώθηκε σχεδόν το ένα τρίτο των πτήσεων από το αεροδρόμιο Ορλύ του Παρισιού και μειώθηκε κατά 10% η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος.
Πάντως τα λεωφορεία και το Μετρό στο Παρίσι λειτούργησαν κανονικά, χάρη σε νέο νόμο που καθιερώνει υποχρεωτική ελάχιστη παροχή υπηρεσιών κατά τη διάρκεια των απεργιών.
Επισημαίνεται, ότι το 75% των Γάλλων υποστηρίζει τις απεργίες, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις.
Σημαντική συμμετοχή στην απεργία είχαν και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, ιδίως στην αυτοκινητοβιομηχανία, την πετρελαιοβιομηχανία και το λιανικό εμπόριο, που έχουν πληγεί από την κρίση. Πολλοί Γάλλοι είναι εξοργισμένοι από το γεγονός ότι μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Total, προχωρούν σε απολύσεις την στιγμή που ανακοινώνουν κέρδη-ρεκόρ.
Οι διαδηλώσεις υπήρξαν ειρηνικές, με εξαίρεση λίγα επεισόδια που ξέσπασαν σε ορισμένες πόλεις μετά τις πορείες.
Τα συνδικάτα ζητούν αύξηση των επιδομάτων προς τους ανέργους, οι οποίοι ανέρχονται πλέον σε δύο εκατομμύρια, υποστηρίζουν πως το πρόγραμμα τόνωσης της οικονομίας, που εξήγγειλε τον Δεκέμβριο ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, δεν αντιμετωπίζει σε βάθος τα προβλήματα και ζητούν αύξηση του κατώτατου μισθού και ακύρωση των σχεδίων για κατάργηση θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα.
(BBC, THE TIMES, LE MONDE)
Τρίτη 17 Μαρτίου 2009
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε...
Μετά την επίθεση των νεαρών στο Κολωνάκι -και το αίτημά τους να αποφυλακιστεί ένας νεαρός που κατηγορείται για ληστεία σε τράπεζα-, πολλοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί είπαν πως είναι πρωτάκουστο να γίνονται εκδηλώσεις συμπαράστασης σε ληστές. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στη χώρα μας;http://pitsirikos.blogspot.com/2009/03/blog-post_3759.html
Κατάληψη στο ΑΠΘ
Το κτίριο διοίκησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κατέλαβαν νεαρά άτομα, που πρόσκεινται στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την υπόθεση Κούνεβα και για την ανάθεση της καθαριότητας των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε ιδιώτες εργολάβους.
Οι νεαροί εισέβαλαν νωρίς το πρωί στο πολυώροφο κτίριο και ανήρτησαν από τα παράθυρα πανό, ενώ μέχρι στιγμής δεν έκαναν γνωστό πότε θα τερματίσουν την κατάληψη.
Στη διάρκεια της εισβολής δεν σημειώθηκαν επεισόδια, ενώ από το πρωί δεν λειτουργούν οι πρυτανικές και οι διοικητικές υπηρεσίες, που βρίσκονται εγκατεστημένες στο κτίριο.
Αντίθετα, χωρίς προβλήματα λειτουργούν όλες οι σχολές και οι υπόλοιπες υπηρεσίες του πανεπιστημίου.
Οι νεαροί εισέβαλαν νωρίς το πρωί στο πολυώροφο κτίριο και ανήρτησαν από τα παράθυρα πανό, ενώ μέχρι στιγμής δεν έκαναν γνωστό πότε θα τερματίσουν την κατάληψη.
Στη διάρκεια της εισβολής δεν σημειώθηκαν επεισόδια, ενώ από το πρωί δεν λειτουργούν οι πρυτανικές και οι διοικητικές υπηρεσίες, που βρίσκονται εγκατεστημένες στο κτίριο.
Αντίθετα, χωρίς προβλήματα λειτουργούν όλες οι σχολές και οι υπόλοιπες υπηρεσίες του πανεπιστημίου.
Κυριακή 15 Μαρτίου 2009
“Γυαλιά καρφιά” ξανά το κέντρο της Αθήνας.
Επίθεση με πέτρες και άλλα αντικείμενα πραγματοποίησε ομάδα κουκουλοφόρων το μεσημέρι σε καταστήματα στο Κολωνάκι. Σύμφωνα με την αστυνομία, οι δράστες εμφανίστηκαν ξαφνικά και προξένησαν φθορές σε τρεις τράπεζες και αρκετά καταστήματα στις οδούς Σκουφά, Πινδάρου και Σόλωνος. Επιδρομή σε τράπεζες είχαμε και στη Θεσσαλονίκη, με την αστυνομία να συνδέει τα δυο γεγονότα.
Δεκάδες άτομα χωρισμένα σε ομάδες κατευθύνθηκαν στις οδούς Σκουφά και Σόλωνος και έσπασαν με λοστούς, βαριοπούλες, πέτρες και τσεκούρια βιτρίνες καταστημάτων και τραπεζών, παμπριζ αυτοκινήτων και προθήκες πολυκατοικιών.
Οι άγνωστοι προξένησαν φθορές σε περίπου τρίαντα αυτοκίνητα, δεκάδες βιτρίνες καταστημάτων σε Σκουφά και Σόλωνος και τρεις τράπεζες. Όταν έφτασαν στη οδό Πινδάρου τράπηκαν σε φυγή.
Εν τω μεταξύ, επίθεση με βαριοπούλες, λοστούς και πέτρες από αγνώστους είχαμε το πρωί από αγνώστους και σε δύο υποκαταστήματα τραπεζών, της Εθνικής και της Πειραιώς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Από την αιφνιδιαστική επίθεση δεν τραυματίστηκε κανένας από τους υπαλλήλους και τους πελάτες και προκλήθηκαν μόνο φθορές στις τζαμαρίες των τραπεζών.
http://news.ert.gr/el/20066-epeisodia-sto-kolonaki.htm
Δεκάδες άτομα χωρισμένα σε ομάδες κατευθύνθηκαν στις οδούς Σκουφά και Σόλωνος και έσπασαν με λοστούς, βαριοπούλες, πέτρες και τσεκούρια βιτρίνες καταστημάτων και τραπεζών, παμπριζ αυτοκινήτων και προθήκες πολυκατοικιών.
Οι άγνωστοι προξένησαν φθορές σε περίπου τρίαντα αυτοκίνητα, δεκάδες βιτρίνες καταστημάτων σε Σκουφά και Σόλωνος και τρεις τράπεζες. Όταν έφτασαν στη οδό Πινδάρου τράπηκαν σε φυγή.
Εν τω μεταξύ, επίθεση με βαριοπούλες, λοστούς και πέτρες από αγνώστους είχαμε το πρωί από αγνώστους και σε δύο υποκαταστήματα τραπεζών, της Εθνικής και της Πειραιώς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Από την αιφνιδιαστική επίθεση δεν τραυματίστηκε κανένας από τους υπαλλήλους και τους πελάτες και προκλήθηκαν μόνο φθορές στις τζαμαρίες των τραπεζών.
http://news.ert.gr/el/20066-epeisodia-sto-kolonaki.htm
EΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ>Ολόκληρη η προκήρυξη για το χτύπημα στη Citibank
Zητάμε ειλικρινά συγνώμη από τον ελληνικό λαό που δεν καταφέραμε να τινάξουμε στον αέρα τα κεντρικά γραφεία της Citibank.Το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέχει τη μερίδα του λέοντος σε ευθύνες για την σημερινή κατάσταση που ζει ο πλανήτης. Όμως εξίσου συνυπεύθυνες είναι οι κυβερνήσεις, οι κεντρικές τράπεζες-δηλαδή, τα τσιράκια των υπερεθνικών χρηματοπιστωτικών ομίλων- και οι μεγάλες επιχειρήσεις.”
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την έκρηξη της 9ης Μαρτίου στο υποκατάστημα της Citibank στην οδό Λαυρίου στη Ν. Ιωνία. Η ενέργεια μας αυτή έγινε μετά την απόπειρα της 18ης Φλεβάρη όπου επιχειρήσαμε να ανατινάξουμε με παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο τα κεντρικά γραφεία της Citibank, στην οδό Αχαΐας στην Κ. Κηφισιά. Αυτή η ενέργεια είναι μέρος της στρατηγικής παρέμβασης της οργάνωσης όσον αφορά την οικονομική κρίση και τους υπαίτιους αυτής, ανάμεσα στους οποίους δεσπόζουσα θέση έχει το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Η χρήση παγιδευμένου αυτοκινήτου με 125 κιλά πετρελαιοαμμωνίτιδας αποσκοπούσε όχι απλώς σε ένα συμβολικό μικρό χτύπημα, αλλά είχε στόχο να καταστρέψει την υποδομή της συγκεκριμένης πολυεθνικής, καθιστώντας επισφαλή την παρουσία της στον ελλαδικό χώρο. Ένας από τους στόχους, εξ άλλου, ενός πραγματικού επαναστατικού κινήματος και μιας ένοπλης οργάνωσης είναι να προσπαθήσει να καταστήσει την χώρα εχθρικό έδαφος για τους εγκληματικούς μηχανισμούς του υπερεθνικού κεφαλαίου, όπως είναι η Citibank.Προτού εξηγήσουμε γιατί στόχος μας ήταν η Citibank και ποιος ο ρόλος της στο διεθνές χρηματοπιστωτικό στερέωμα, θ’ αναφερθούμε σε κάποια πράγματα σχετικά με τις συνθήκες της ενέργειας, η οποία προκάλεσε αρκετό ντόρο, γιατί όντως ήταν μια απόπειρα που γίνεται για πρώτη φορά με στόχο την καταστροφή υποδομών για την οποία είναι απαραίτητη μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών. Η συντριπτική πλειοψηφία των πληρωμένων κονδυλοφόρων της εξουσίας, δηλαδή των δημοσιογράφων, των οποίων το ψέμα είναι το επάγγελμά τους, προέβησαν σε μια γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα, μιλώντας για τυφλό χτύπημα που αν είχε εκραγεί ο μηχανισμός θα υπήρχαν δεκάδες νεκροί, συγκρίνοντας την ενέργεια μας με επιθέσεις της Αλ Κάιντα. Όμως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.Καταρχήν όσον αφορά το είδος της εκρηκτικής ύλης η πετρελαιοαμμωνίτιδα είναι η λιγότερη ισχυρή εκρηκτική ύλη και αντιστοιχεί στο 60% της ισχύος των ισχυρών εκρηκτικών υλών. Η επιλογή να επιτεθούμε στη συγκεκριμένη εταιρεία με τον συγκεκριμένο τρόπο, έγινε με βάση τα συνολικά χαρακτηριστικά του κτιρίου και της ευρύτερης περιοχής. Γύρω από το κτίριο της Citibank δεν υπάρχουν καθόλου σπίτια ούτε, φυσικά, από την μπροστινή πλευρά του κτιρίου επί της οδού Αχαΐας, δηλαδή, εκεί που είχε τοποθετηθεί το παγιδευμένο αυτοκίνητο. Απέναντι από την κεντρική είσοδο υπάρχει μια υπό ανέγερση οικοδομή και δίπλα υπάρχει ένα κτίριο, που είναι επίσης μισοτελειωμένο και προορίζεται για γραφεία. Από την πλευρά της οδού Τροιζηνίας δεν υπάρχουν καθόλου σπίτια παρά μόνο επιχειρήσεις και γραφεία, που φυσικά, την ώρα εκείνη ήταν άδεια και εκτός λειτουργίας. Σπίτια λοιπόν δεν υπάρχουν όχι μόνο στο τετράγωνο που βρίσκεται η Citibank- εξ άλλου η συγκεκριμένη εταιρεία από μόνη της ένα ολόκληρο τετράγωνο-, αλλά ούτε και στα διπλανά τετράγωνα και φυσικά όχι από την πλευρά που είχε τοποθετηθεί το παγιδευμένο αυτοκίνητο. Η απέναντι οικοδομή έκοβε και το πεδίο προς τη εθνική οδό Αθηνών- Λαμίας ενώ ο παράδρομος της εθνικής, δεν έχει καθόλου σπίτια παρά μόνο εταιρείες. Ρισκάραμε αρκετά με την απόφασή μας να εισέλθουμε στον εσωτερικό περίβολο της τράπεζας διαρρηγνύοντας την εξωτερική είσοδο, γιατί με αυτό τον τρόπο θα μεγιστοποιούσαμε τις ζημιές για το συγκεκριμένο κτίριο που θ’ απορροφούσε όλη την έκρηξη. Οι υστερικές δηλώσεις ότι πολλά από τα γύρω κτίρια θα καταστρέφονταν ήταν σκόπιμες για να σπείρουν τον πανικό.Παρά το γεγονός ότι ο φύλακας-security της τράπεζας μας αντιλήφθηκε αμέσως, κατάλαβε ότι η εταιρεία γινόταν στόχος επίθεσης και ήταν φυσικό ότι θα ειδοποιούσε αμέσως την αστυνομία, εμείς πήραμε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Ο μηχανισμός ήταν προγραμματισμένος να εκραγεί σε μια ώρα από τη στιγμή της τοποθέτησης. Η τοποθέτηση έγινε γύρω στις 4 και η έκρηξη προγραμματίστηκε στις 5 όπως διαπιστώθηκε και από το ΤΕΕΜ, αφού το ένα από τα δύο ρολόγια βρέθηκε άθικτο. Στο τηλεφώνημα μας στα ΝΕΑ είπαμε ότι το παγιδευμένο αυτοκίνητο έχει 125 κιλά εκρηκτικά, για να εκκενωθεί σε μεγάλη ακτίνα η περιοχή. Το γεγονός ότι υπήρξε πλήρης σιωπή γύρω από το προειδοποιητικό τηλεφώνημα στα ΝΕΑ εξηγείται με τρεις τρόπους. Πρώτον, ο άνθρωπος στο τηλεφωνικό κέντρο της εφημερίδας δεν ειδοποίησε για το τηλεφώνημα, όπως έπρεπε να κάνει. Αν ισχύει αυτό, τότε μιλάμε είτε για εγκληματική ολιγωρία του συγκεκριμένου υπαλλήλου είτε για επιλογή της εφημερίδας, που ανατρέπει τη μέχρι σήμερα στάση των δημοσιογράφων στα τηλεφωνήματα προειδοποίησης. Το γεγονός ότι στην τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στα γραφεία της Shell είχαμε τηλεφωνήσει στην Ελευθεροτυπία και ο άνθρωπος στο τηλεφωνικό κέντρο το έκλεινε, μας είχε οδηγήσει τότε στην απόφαση να πάρουμε στην αστυνομία. Και τα δύο αυτά περιστατικά είναι πολύ ανησυχητικά για την στάση των εφημερίδων και εύλογα μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν η τακτική των εφημερίδων και των καναλιών είναι τέτοια από ‘δω και πέρα που επιδιώκουν θύματα, με στόχο τη δυσφήμηση του αγώνα και τη λήψη έκτακτων αστυνομικών μέτρων. Το τηλεφώνημα έγινε γύρω στις 4.10 και μπορεί να διαπιστωθεί, πολύ εύκολα, αφού αποθηκεύονται τα τηλεφωνήματα από όλες τις εταιρείες.Ένα δεύτερο συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι ότι ενημερώθηκε η αστυνομία καθώς και η εφημερίδα από τον υπάλληλο. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για συντονισμένη παραπληροφόρηση από τα ΝΕΑ και τον κατασταλτικό μηχανισμό αλλά και από την κυβέρνηση για τη δημιουργία κλίματος ανασφάλειας στους πολίτες. Αν ισχύουν τα δύο προαναφερθέντα σενάρια-γεγονός που απευχόμαστε και που θα πρέπει να διαψευστεί δημοσίως από τις συγκεκριμένες εφημερίδες-, τότε θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας ότι μπαίνουμε σε μια νέα και άκρως επικίνδυνη εποχή, όπου κατασταλτικοί κρατικοί μηχανισμοί και ΜΜΕ συνεργάζονται για τη διαμόρφωση κλίματος κοινωνικής ανασφάλειας, με στόχο όχι μόνο τη δυσφήμιση του αγώνα, αλλά και την διαμόρφωση ενός συναινετικού κλίματος για την εφαρμογή πολιτικών ολοκληρωτικού ελέγχου εις βάρος όλης της κοινωνίας. Ένα τρίτο, λίγο παράδοξο είναι αλήθεια, ενδεχόμενο είναι ο υπάλληλος των ΝΕΩΝ να ενημέρωσε την αστυνομία και να μην ενημέρωσε την εφημερίδα.Γι αυτό και στην Citibank της οδού Λαυρίου δεν βάλαμε ωρολογιακό μηχανισμό αλλά χρησιμοποιήσαμε καλώδιο, έτσι ώστε να είμαστε παρόντες κατά την έκρηξη και να ελέγχουμε την περιοχή για τυχόν περαστικούς. Επειδή όμως σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να πραγματοποιούμε ενέργειες με ωρολογιακούς μηχανισμούς και να προειδοποιούμε γι αυτές σε ΜΜΕ, προκειμένου να εκτελούνται με ασφαλή τρόπο, δηλώνουμε πως αν υπάρχει οποιαδήποτε κωλυσιεργία στην γνωστοποίηση προειδοποιητικών τηλεφωνημάτων και στις εκκενώσεις κτιρίων και περιοχών, με αποτέλεσμα ν απειληθεί η ασφάλεια των πολιτών, αποκλειστικά υπεύθυνοι θα είναι η αστυνομία και το δημοσιογραφικό μέσο που θα έχει λάβει το τηλεφώνημα. Και επειδή εμείς δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιήσουμε χτύπημα χωρίς να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα για την ασφάλεια πολιτών, δηλώνουμε πως αν αυτό δεν τηρηθεί από τους υπεύθυνους θ αντιδράσουμε αναλόγως. Μέσα από την προπαγάνδα τους οι δημοσιογράφοι, όπως έλεγε και ο Όργουελ στο 1984, προβάλουν το ψέμα για αλήθεια, το άσπρο μαύρο και την σκλαβιά για ελευθερία. Προβάλουν τον ισχυρισμό ότι η ενέργειά μας αυτή δεν στρεφόταν εναντίον του συστήματος αλά εναντίον της κοινωνίας. Σύμφωνα με την καθεστωτική προπαγάνδα που παρουσιάζουν, τα δύο εκατομμύρια των πολιτών που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, οι άνθρωποι που τους κατάσχεται το σπίτι από τις τράπεζες, οι χιλιάδες άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι, οι μαθητές και η νεολαία, θα πλήττονταν αν ανατινάζαμε τα γραφεία της Citibank, προφανώς γιατί τα συμφέροντά τους ταυτίζονται. Αυτό μας λένε οι δημοσιογράφοι!Εδώ και πολύ καιρό προβάλλεται το κατευθυνόμενο από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και το ΠΑΣΟΚ ιδεολόγημα, το οποίο αναπαράγεται και εμπλουτίζεται από δημοσιογράφους πολιτικούς αναλυτές και «διανοούμενους», ότι ο Ε.Α. διαφέρει από την 17Ν και τον ΕΛΑ, οργανώσεις που προβάλλονται- κατόπιν αδρανοποίησής τους βέβαια- πως «είχαν πιο συγκεκριμένους στόχους και διατηρούσαν κάποια ιδεολογική επίφαση ενώ, αντιθέτως, η νέα γενιά επιχειρεί τυφλά χτυπήματα με στόχο μαζικούς θανάτους και δεν έχει κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο». Δεν είναι βέβαια σύμπτωση ότι πολλοί από αυτούς που αναπαράγουν αυτό το τερατώδες ψέμα, είναι ακριβώς οι ίδιοι που παλαιότερα ισχυρίζονταν στα τηλεοπτικά παράθυρα για την τότε εν ενεργεία 17 Νοέμβρη (αυτή η προπαγάνδα βρήκε την αποκορύφωσή της την περίοδο των συλλήψεων), ότι πρόκειται για «εταιρεία στυγνών εγκληματιών και δολοφόνων χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο», ενώ τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι συγκρινόμενοι μ’ εμάς, παρουσιάζονται ως «πρόβατα» και «αγγελάκια».Το ψέμα των εξουσιαστών και των δημοσιογράφων δεν έχει όρια. Αυτό είναι μέρος μας πάγιας προπαγάνδας της εξουσίας και των φερέφωνών τους, όπου ανέκαθεν οι επαναστάτες και οι αντίπαλοι του καθεστώτος παρουσιάζονταν ως αντικοινωνικοί εγκληματίες. Σε πολλές από τις ενέργειές μας, και χωρίς αυτό να στηρίζεται πουθενά, ειπώθηκε ότι επιθυμούσαμε μαζικούς θανάτους πολιτών, με πιο χαρακτηριστική την επίθεσή μας με βόμβα στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών στο Σύνταγμα τον Δεκέμβριο του 2005. Τότε, παρά το γεγονός ότι είχαμε προειδοποιήσει δύο φορές, η αστυνομία στάθηκε ανίκανη να προσδιορίσει το σημείο που είχε τοποθετηθεί το παγιδευμένο μηχανάκι και η βόμβα εξερράγη χωρίς να έχουνε αποκλείσει τον χώρο, με αποτέλεσμα τότε να τραυματιστούν, ευτυχώς ελαφρά, δύο άνθρωποι. Και τότε αρχικά, ισχυρίστηκαν ότι προσπαθήσαμε να ξεγελάσουμε την αστυνομία και ότι αδιαφορούσαμε για τυχόν θύματα. Όπως και τότε έτσι και τώρα θα επαναλάβουμε ότι οι στόχοι του «Επαναστατικού Αγώνα» έχουν και θα έχουν κοινωνικό και ταξικό κριτήριο, είτε πρόκειται για υλικούς στόχους είτε για ανθρώπινους, οι οποίοι επικεντρώνονται στην πολιτική και οικονομική ελίτ, τους μηχανισμούς του Κεφαλαίου και του Κράτους, την αστυνομία που τους περιφρουρεί και όχι τους απλούς πολίτες.Ενώ, από τη μία, η συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ κατηγορούνε εμάς για απόπειρες πρόκλησης θανάτων πολιτών, επιχειρώντας με τα καθεστωτικά κόμματα την διαμόρφωση κλίματος κοινωνικής ανασφάλειας, από την άλλη θάβουν το γεγονός της δολοφονικής επίθεσης με χειροβομβίδα ενάντια στο στέκι των Μεταναστών στα Εξάρχεια, γεγονός που δείχνει ότι, εκτός από την κρατική βία, την οποία αδιαμφισβήτητα αποδέχονται, συναινούν μέσω της προκλητικής και ύποπτης ανοχής που επιδεικνύουν και στην παρακρατική βία. Τέτοιου είδους επιθέσεις εμείς πιστεύουμε ότι θα υπάρξουν και άλλες, αφού το κράτος, λόγω της κρίσιμης αυτής περιόδου, έχει εδώ και πολλούς μήνες προσφύγει στις παρακρατικές εφεδρείες του (φασιστοειδή-φασιστόμπατσους).Καθώς εισερχόμαστε όλο και πιο βαθιά στη δίνη της διεθνούς οικονομικής κρίσης, γίνεται όλο και πιο σαφές πως ο καπιταλισμός και η οικονομία της αγοράς, όχι μόνο είναι σύστημα που προωθεί την κατάφωρη αδικία και αναπνέει χάρη στην ανελέητη εκμετάλλευση, αλλά είναι ένα κοινωνικό καρκίνωμα, που επιβιώνει χάρη στον παρασιτισμό του εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Σήμερα που ο καπιταλισμός παραπαίει και η εμπιστοσύνη στις αγορές και στην λειτουργία τους είναι ανύπαρκτη, το χρηματοοικονομικό σύστημα έφτασε στο χείλος του γκρεμού, χωρίς να έχει ακόμα διασφαλίσει αν και με ποιους όρους θα επιβιώσει.Η σωτηρία του συστήματος προϋποθέτει πως νέες σκληρότερες θυσίες θα γίνουν από μεριάς των εκμεταλλευόμενων. Αυτές τις νέες και περισσότερο σκληρές από κάθε άλλη φορά πολιτικές λιτότητας θα επιβάλλουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις, φροντίζοντας παράλληλα να έχουν έτοιμα σχέδια σκληρής καταστολής σε περιπτώσεις έντονων κοινωνικών αντιδράσεων και εξεγέρσεων. Ήδη μια σειρά από εξεγέρσεις έχουν λάβει χώρα σε πολλές περιοχές του πλανήτη λόγω της κρίσης. Η αρχή έγινε την περίοδο όπου η αβεβαιότητα στην αγορά των ακινήτων και των μετοχών, οδήγησε πολλούς επιτήδειους ραντιέρηδες να ποντάρουν στα χρηματιστήρια τροφίμων, επιχειρώντας μέσα από αυτά να βγάλουν τα μέγιστα δυνατά κέρδη. Αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσει μια αλόγιστη κούρσα ανόδου των τιμών σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης και πριν η αναμενόμενη οικονομική ύφεση φέρει μια μη αναστρέψιμη πτώση των τιμών στα τρόφιμα.Η άνοιξη και το καλοκαίρι του 2008 σημαδεύτηκαν από μια σειρά εξεγέρσεων για το σιτάρι, το ρύζι, το καλαμπόκι, αφού η χρηματιστηριακή κερδοσκοπία πολλαπλασίασε τις τιμές μέσα σε λίγους μήνες και οδήγησε σε λιμοκτονία εκατομμύρια ανθρώπους στις πιο φτωχές περιοχές του πλανήτη. Στην Αϊτή οι βίαιες διαδηλώσεις των πεινασμένων (80% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας) εξελίχθηκαν σε ένοπλη εξέγερση. Εξεγέρσεις έγιναν και στην Αίγυπτο, την Ινδονησία, το Πακιστάν, τις Φιλιππίνες, το Μεξικό. Καθώς προχωρά η κρίση μια σειρά από χώρες, πολλές εκ των οποίων κάποτε αποτελούσαν τα νέα «θαύματα» του καπιταλισμού καταρρέουν η μια μετά την άλλη. Η Ισλανδία, η Ιρλανδία (μέχρι πρότινος κέλτικη τίγρης), η Ουγγαρία αποτέλεσαν την αρχή των κρατικών χρεοκοπιών ενώ οι κοινωνικές ταραχές συγκλονίζουν ήδη χώρες της λεγόμενης νέας Ευρώπης όπως η Λιθουανία, η Λεττονία, η Βουλγαρία, όπου εκδηλώνονται βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις ενάντια στις κυβερνήσεις των χωρών αυτών και τις πολιτικές λιτότητας που θέλουν να επιβάλλουν κατ’ εντολή του ΔΝΤ και της υπερεθνικής οικονομικής εξουσίας. Έχει προηγηθεί η εξέγερση του Δεκέμβρη στην Ελλάδα.Όλες αυτές οι κοινωνικές αυτές εκρήξεις είναι μόνο η αρχή.Όταν πολλοί πιστεύανε ότι η ελληνική οικονομία είναι ισχυρή, εμείς στην προκήρυξή μας για την επίθεση στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών τον Δεκέμβρη του 2005 λέγαμε ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξεσπάσει παγκόσμια οικονομική κρίση και να πληγεί και η χώρα:«Η ανάγκη εισαγωγής ρυθμιστικών παραμέτρων στην διεθνοποιημένη αγορά επισημαίνεται από αυτούς τους οικονομικούς “παίκτες” και το τμήμα αυτό της πολιτικής ελίτ που αντιλαμβάνεται πως η αστάθεια, ως χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρούς κλυδωνισμούς το καπιταλιστικό σύστημα, να γεννήσει κρίσεις μη αναστρέψιμες. Αυτές οι επισημάνσεις ξεκίνησαν μετά την οικονομική κρίση του ‘98 που απέδειξε πως οι “ασιατικές τίγρεις” ήταν απλώς χάρτινες. Μια κρίση, που ξεκινώντας από την νοτιοανατολική Ασία εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες, πλήττοντας με ιδιαίτερη ένταση οικονομίες της ημιπεριφέρειας και της περιφέρειας του καπιταλιστικού συστήματος και που η διεθνής επέκταση και η σφοδρότητά της αιφνιδίασε πολλούς από τους παράγοντες της αγοράς.Ο φόβος για μια νέα, ακόμη μεγαλύτερης έντασης και έκτασης κρίση που ενδεχομένως να πλήξει το φαινομενικά αλώβητο καπιταλιστικό κέντρο, είναι ο κύριος λόγος που οι προαναφερόμενοι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες διερευνούν την εισαγωγή ρυθμίσεων που θα λειτουργούν ως ασφαλιστικές δικλείδες για την αγορά, και θα επιτρέπουν την συνέχιση της πορείας προς την παγκοσμιοποίηση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Όσον αφορά την Ελλάδα, η ίδια η ιστορία έχει ήδη αναδείξει πόσο φαιδρά είναι τα φληναφήματα της πολιτικής εξουσίας περί ισχυροποίησης της ελληνικής οικονομίας ύστερα από την είσοδό της στην Ε.Ε., στην ζώνη του ευρώ και το άνοιγμα στις διεθνείς αγορές. Τα τελευταία απομεινάρια μιας ήδη αποσαρθρωμένης παραγωγικής δομής σαρώνονται από τις ανταγωνιστικές δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, καμιά προοπτική για την δημιουργία νέων παραγωγικών δομών δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα -εκτός και αν καταφέρουμε να ανταγωνιστούμε την Κίνα σε μισθούς, όπως προτρέπουν οι ευρωπαίοι επιχειρηματίες-, η πλασματική ευημερία που για χρόνια βασίστηκε στην κατανάλωση με δανεικά λαμβάνει τέλος, και το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να χρεώνει τις επόμενες γενιές με το υπέρογκο δημόσιο χρέος που κάθε χρόνο αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς, λόγω των υψηλών επιτοκίων με τα οποία οι κυβερνήσεις προσφέρουν ως αντάλλαγμα για να συνεχίσουν να δανείζονται.Κατά την άποψή μας η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση και δεν σεβόμαστε την άποψη που λέει πως η συμμετοχή στην ζώνη του ευρώ καθιστά δεδομένη την αποφυγή σοβαρών κρίσεων. Τα δομικά προβλήματα της “εθνικής” οικονομίας σε συνδυασμό με την τάση του συστήματος προς την ανισορροπία, δημιουργούν ένα καλό συνδυασμό για μια επικείμενη οικονομική κρίση, η οποία δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από ποιους γεωγραφικούς παράλληλους θα ξεκινήσει».Αναζητώντας τους κύριους υπαίτιους της σημερινής μεγάλης κρίσης, δεν μπορούμε παρά να στραφούμε καταρχήν στην οικονομική ελίτ και τις κύριες πολυεθνικές επιχειρήσεις που την αντιπροσωπεύουν, με πρώτους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Ένας τέτοιος είναι και η Citigroup - της οποίας τμήμα είναι η Citibank-, ένας διεθνής όμιλος με πολλές θυγατρικές εταιρείες και συμμετοχή σε αμέτρητες επιχειρήσεις παγκοσμίως.Στην Ελλάδα η δραστηριότητά της ξεκίνησε την δεκαετία του ‘60, δεκαετία της έκρηξης των πολυεθνικών και της υψηλής διεθνούς ρευστότητας. Η δράση της ευνοήθηκε από τα ανοίγματα της χώρας εκείνη την περίοδο στο διεθνές κεφάλαιο και την πορεία διεθνοποίησης της ελληνικής οικονομίας στα πλαίσια που επέβαλε η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ. Σταδιακά εξελίχθηκε στον πιο προνομιακό συνεργάτη του ελληνικού κράτους σε διάφορα οικονομικά αλλά με σοβαρές προεκτάσεις ζητήματα, μεταξύ των οποίων την αναδοχή στην έκδοση ελληνικών ομολόγων με προνομιακά για την Citibank κέρδη. Το ελληνικό κράτος την ξεπλήρωσε και με άλλους τρόπους πλην το ρευστό, τρόπους όπως η προσφορά προνομιακών θέσεων στην λειτουργία δημοσίων οργανισμών, για τους οποίους η Citibank κατά καιρούς δημοσίευε στην αγορά ευνοϊκές εκθέσεις για να ανεβάσει τις μετοχές τους, με το αζημίωτο φυσικά.Επί κυβερνήσεως Σημίτη αξιοποίησε την σχεδιασμένη για να εξυπηρετήσει το υπερεθνικό κεφάλαιο υποτίμηση της δραχμής, εισέβαλε μαζί με άλλους μεγάλους επενδυτές στο χρηματιστήριο, συμβάλλοντας στην χρηματιστηριακή έκρηξη του ‘99 και πρωτοστάτησε στη λεηλασία των τεράστιων ποσών αποταμίευσης που είχαν εισρεύσει τότε στο χρηματιστήριο. Μετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου επανήλθε μαζί με άλλους υπερεθνικούς χρηματοοικονομικούς ομίλους και εξαγόρασε για ένα κομμάτι ψωμί μεγάλο μέρος των μετοχών των ελληνικών επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να περάσει στον έλεγχο του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου το σύνολο σχεδόν της ελληνικής οικονομίας. Και καθώς μέσω της ελληνικής αγοράς ελέγχει μεγάλο τμήμα της ευρύτερης περιοχής στην ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, η διοίκηση της τράπεζας στην Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την εφαρμογής της πολιτικής της μητρικής Citigroup σε ένα μεγάλο φάσμα γειτονικών χωρών.Επίσης, υπήρξε ο κύριος σύμβουλος του ελληνικού κράτους για τις ιδιωτικοποιήσεις και πρωτοστάτησε σε ό,τι αφορούσε την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην χώρα για την ιδιωτικοποίηση τομέων του δημοσίου, την υφαρπαγή από το μεγάλο κεφάλαιο μεγάλου μέρους της δημόσιας περιουσίας και του κοινωνικού πλούτου. Η εν λόγω τράπεζα, εκτός από τα κέρδη που αποκομίζει από το εμπόριο των ελληνικών ομολόγων και την αγορά του χρέους, έχει ήδη αποσπάσει τεράστια κέρδη και από τα δάνεια στα ελληνικά νοικοκυριά, τα οποία και στραγγαλίζουν συστηματικά τα τελευταία χρόνια όλες οι τράπεζες. Πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς όπου συμμετέχουν μερικές από τις σημαντικότερες οικογένειες της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ και κυρίως των ΗΠΑ. Τα συμφέροντα της Citibank είναι τα συμφέροντα κάποιων από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο οργανισμοί σαν αυτόν ή π.χ. την J.P. Morgan ή την Deutche Bank να αφεθούν στην τύχη τους και να καταρρεύσουν, χωρίς να έχει κάνει το κράτος ό,τι είναι δυνατό για να τον κρατήσει ζωντανό. Η παροχή εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, δολαρίων και γεν στα υπερτραφή πολυεθνικά τοκογλυφικά εκτρώματα, συνιστά μια πρωτοφανή στην ιστορία του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος μεταφορά πλούτου από την κοινωνική βάση προς την οικονομική ελίτ, που έπραξαν οι κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες μέσα σε λίγους μήνες. Η κρίση αποκάλυψε πως τα οικονομικά μεγέθη αυτών των οργανισμών ήταν τελικά «φούσκες», «κολοσσοί» όπως η Citigroup βρίσκονται υπό κατάρρευση και περνούν υπό την κρατική σκέπη για να «εξυγιανθούν» - με τα χρήματα πάντα των φορολογουμένων - για να ξαναμπούν αργότερα ξανά στο παιχνίδι της αγοράς. Είναι βέβαιο πως τεράστιες ποσότητες ρευστού θα συνεχίσουν να εισρέουν στα ταμεία των τραπεζών για να καλύψουν τα ανυπολόγιστα χρέη τους ενώ η απορρόφηση από τα κράτη των χρεών και η δημιουργία «κακών τραπεζών» όπου θα πετούν οι τράπεζες τα μη κερδοφόρα επενδυτικά τους «απόβλητα», είναι τα επιπλέον μέτρα για τη διάσωση των κερδών των μεγαλομετόχων, με υποθήκη την ζωή και την επιβίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μπορεί σήμερα να κριτικάρουν δημοσίως οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ τις διοικήσεις των τραπεζών για την κακή διαχείριση και την απληστία των μεγαλοστελεχών, όμως στην πραγματικότητα επικροτούσαν με λόγια και με έργα αυτήν την επιθετική πολιτική που υιοθετούσαν οι χρηματοοικονομικοί όμιλοι για δεκαετίες, πολιτική που κινούσε η απληστία για περισσότερα κέρδη. Όμως κανείς δεν ξεχνά πως η απληστία είναι ο πυρήνας των σχέσεων στην οικονομία της αγοράς. Είναι η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού, είναι η φλόγα που πυροδοτεί τον ανταγωνισμό, φέρνει κέρδη στο κεφάλαιο, ωθεί την ανάπτυξη του συστήματος. Καθώς ο ανταγωνισμός μεταξύ κεφαλαίων αποτελούσε ανέκαθεν την ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η απληστία είναι και θα είναι ο απαραίτητος τροφοδότης της κίνησης του οικονομικού συστήματος. Και καθώς σήμερα τα κεφάλαια που ανταγωνίζονται μεταξύ τους είναι όλο και μεγαλύτερα, είναι λογικό να παίρνει τεράστιες διαστάσεις η κερδοσκοπία - κυρίως αυτή που στηρίζεται σε δανεικά - και οι «φούσκες» των κάθε είδους χρεών να διογκώνονται όλο και περισσότερο.Η απληστία είναι, εν τέλει, η πρώτη αξία του καπιταλισμού, αυτή που σφραγίζει τον πλήρη αμοραλισμό του συστήματος, που θεοποιεί το χρήμα, την δύναμη και την εξουσία, που εχθρεύεται κάθε έννοια αλληλεγγύης, που περιφρονεί την αξία της ανθρώπινης ζωής καθώς για το σύστημα αξία έχει μόνο ό,τι παράγει κέρδος. Γι’ αυτούς που βρίσκονται στην ηγεσία του οικονομικού συστήματος, αξία δεν έχει κανένας άνθρωπος, καμία κοινωνική σχέση που βρίσκεται έξω από την κλίκα των κοινών οικονομικών συμφερόντων και των σχέσεων που αυτά τα συμφέροντα αναπτύσσουν. Η αδιαφορία τους για τον κόσμο είναι τέτοια που μπορούν χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς να ωθούν ολόκληρους λαούς στην λιμοκτονία, στην εξαθλίωση και στον θάνατο. Αν ρωτούσαμε οποιονδήποτε από τους λεγόμενους traders που διαχειρίζονται καθημερινά δισεκατομμύρια ή έστω έναν χρηματιστή ή οποιονδήποτε επενδύτη για το αν έχει καθόλου ενοχές για το γεγονός ότι μια τοποθέτηση του πχ στην άνοδο της τιμής των σιτηρών, οδήγησε στον θάνατο από πείσμα πολλούς ανθρώπους και όξυνε το πρόβλημα της σίτισης για εκατομμύρια, απαντούσατε σίγουρα πως όχι. Γι’ αυτό το είδος των ανθρώπων, η δύναμη της θέσης τους τοyς προκαλεί μέθη και όχι ενοχές. Είναι γνωστό εξ? άλλου, ότι σε περιόδους μεγάλων κερδών ένοιωθαν και δήλωναν «οι άρχοντες του σύμπαντος». Μπορεί σε μια κοινωνία αλλοτριωμένη από τον αμοραλισμό και την πλήρη εξατομίκευση που προωθεί η πολιτική και οικονομική εξουσία, ν? αναγνωρίζονται ως αξιοσέβαστοι και επιτυχημένοι αυτοί οι άνθρωποι λόγω της οικονομικής τους επιφάνειας, όμως δεν θα πάψουν να είναι στυγνοί εγκληματίες που πλουτίζουν με το αίμα αδύναμων κοινωνικά ανθρώπων. Η μόνη τους ανησυχία είναι αν θα έχουν «πάρει σωστές θέσεις», αν απειλούνται τα μπόνους τους, αν θ?αυξήσουν την περιουσία τους. Δεν έχει καμία σημασία τι εμπορεύονται. Αν είναι στεγαστικά δάνεια, χρέη χωρών, πετρέλαιο, ή ξηροί καρποί. Σημασία έχει η μεγιστοποίηση της κερδοφόρας απόδοσης. Και «είναι μέσα στο παιχνίδι» οι υψηλές αποδώσεις να κερδίζονται ακόμα και με μαζικές δολοφονίες.Σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση γονυπετής παρακαλάει τους «αξιοσέβαστους» επενδυτές ν?αγοράσουν τα ελληνικά ομόλογα και είναι διατεθειμένη να πληρώσει στο ακέραιο το τίμημα που θα της ζητηθεί, δηλαδή ένα υπέρογκο επιτόκιο. Γιατί είναι γνωστό, η Ελλάδα λόγω ελλειμμάτων και χρεών ήταν ένας επενδυτικός προορισμός «αυξημένου ρίσκου» και αυτό το ρίσκο αντανακλάται στο υψηλό επιτόκιο δανεισμού, αφού υποτίθεται, ότι έτσι διασφαλίζεται καλύτερα η θέση του επενδυτή, άσχετα αν οι αυξανόμενες απαιτήσεις για πληρωμές σε δάνεια οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα σε χρεοκοπία. Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, βρισκόμαστε υπό ένα καθεστώς δουλείας, με υπερεθνικό κεφάλαιο να επιβάλει με τον βούρδουλα του χρέους και των ελλειμμάτων τους πιο απεχθείς όρους φορολόγησης, εργασίας, αμοιβών και συνταξιοδοτήσεων, όρους που καμιά κοινωνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανέχεται. Όπως δεν πρέπει να ανέχεται για το συμφέρον των μεγάλων τοκογλύφων, ντόπιων και ξένων, να κόβονται οι δημόσιες δαπάνες, να ξεψυχούν τομείς όπως η δημόσια υγεία, να κλείνουν νοσοκομεία.Οι εγκληματίες που ηγούνται της διεθνούς χρηματαγοράς ήδη έχουν ξεκινήσει την μεγάλη κερδοσκοπική εφόρμηση στην αγορά του χρέους, καθώς τα στοιχήματα για την κατάρρευση διαφόρων χωρών βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεων της αγοράς ενώ η Citibank έχει αρχίσει μια επιθετική κερδοσκοπική τακτική με τα ελληνικά ομόλογα. Οι αποδώσεις για το κεφάλαιο θα είναι μεγάλες, αλλά σύντομα θα δούμε πολλές χώρες να χρεοκοπούν κάτω από το βάρος του χρέους , της πολιτικής πίεσης για μεγαλύτερη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή, αλλά και της κερδοσκοπίας.Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι διατεθειμένη να δεχτεί εν λευκώ κάθε όρο του μεγάλου κεφαλαίου όσο δυσβάσταχτος και αν είναι, να επιβάλει δια πυρός και σιδήρου και τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες επιταγές που της υποδεικνύει η αγορά και οι πολιτικές συμμαχίες που την υπηρετούν, όπως η Ε.Ε. και να ματώσει την ελληνική κοινωνία προκειμένου ν?ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της. Πιστεύει βέβαια, πως για πολιτικούς λόγους που αφορούν την καθεστωτική σταθερότητα στην χώρα και την ευρύτερη περιοχή, οι αγορές δεν θα την εγκαταλείψουν. Βέβαια, τις ίδιες επιλογές θα έκανε και οποιαδήποτε κυβέρνηση βρισκόταν στην εξουσία. Και όταν λέμε οποιαδήποτε, δεν εννοούμε μόνο το ΠΑΣΟΚ (για το ΛΑΟΣ είναι αυτονόητο) αλλά και τον Συνασπισμό όπως επίσης και το ΚΚΕ. Και αυτό γιατί μια πολιτική απόφαση που θα αφορά την δια παντός άρνηση πληρωμών του χρέους σημαίνει οριστική ρήξη με τις αγορές, γεγονός που είναι φυσικά εκτός των στόχων όλων των κομμάτων.Η πολιτική βούληση για μια κοινωνία ν?αποτινάξει μια για πάντα τον ζυγό του χρέους από πάνω της, όχι μόνο γιατί δεν τον αντέχει αλλά γιατί δεν τον θέλει, είναι συνυφασμένη με την απόφαση ν?αντιπαρατεθεί με το σύνολο της πολιτικής εξουσίας, με την απόφαση να έρθει σε ρήξη με το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, με την απόφαση ν?ανατρέψει το καθεστώς που την κρατάει σκλαβωμένη.Για όλα τα παραπάνω, ζητάμε ειλικρινά συγνώμη από τον ελληνικό λαό που δεν καταφέραμε να τινάξουμε στον αέρα τα κεντρικά γραφεία της Citibank.Το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέχει τη μερίδα του λέοντος σε ευθύνες για την σημερινή κατάσταση που ζει ο πλανήτης. Όμως εξίσου συνυπεύθυνες είναι οι κυβερνήσεις, οι κεντρικές τράπεζες-δηλαδή, τα τσιράκια των υπερεθνικών χρηματοπιστωτικών ομίλων- και οι μεγάλες επιχειρήσεις. Και αυτό γιατί η σημερινή κρίση δεν είναι αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής, την οποία διαμόρφωσαν από κοινού όλοι οι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες του συστήματος και η οποία αποτελεί την πιο μαζική δολοφονική επιχείρηση στην ανθρώπινη ιστορία. Γι?αυτό και όχι μόνο δεν μπορεί ν?αφορά τους προλετάριους ανά τον κόσμο η διάσωση του καθεστώτος, όχι μόνο δεν μπορεί ν?ανεχόμαστε να πληρώσουμε για λογαριασμό μιας κρίσης που κράτος και αφεντικά παρουσιάζουν ως μια… καταιγίδα, ένα φυσικό φαινόμενο για το οποίο κανείς δεν ευθύνεται, όχι μόνο δεν έχουμε κανένα λόγο να συμβάλουμε στην γεφύρωση του χάσματος μεταξύ κεφαλαίου-κοινωνίας που δημιούργησε η κρίση, αλλά οφείλουμε να ξεμπερδέψουμε μια για πάντα με όλα τα καθάρματα της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, για να απαλλαγεί, επιτέλους, η ανθρωπότητα από αυτούς τους εγκληματίες.Επειδή αναφερθήκαμε σε οικονομική στρατηγική, οφείλουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Πιστεύουμε πως η σημερινή κρίση ήταν η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής στην ιστορία του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Και αυτό γιατί αφορά την πρώτη πραγματικά παγκόσμια κρίση μεγάλου μεγέθους, η οποία διαχέεται σε κάθε φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας και εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη λόγω της έντονης αλληλεξάρτησης σε συνθήκες οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Επίσης, παρά τις σοβαρές ποιοτικές διαφορές με την κρίση του ?29, είναι πιο σοβαρή από εκείνη, όχι μόνο λόγω της ευρύτητας αλλά και λόγω του γεγονότος ότι το σύστημα εκείνη την περίοδο μπορούσε πιο εύκολα να ελεγχθεί. Στην εποχή μας έχει εδώ και πολλά χρόνια καταστεί παντελώς ανεξέλεγκτο, με διαστάσεις ασύλληπτες και παραμέτρους ακατανόητες και για αυτούς ακόμη τους μεγάλους καπιταλιστές. Γι? αυτό και ούτε οι ίδιοι, ούτε οι μηχανισμοί των κρατών, των διεθνών οικονομικών οργανισμών και των κεντρικών τραπεζών μπορούν να κάνουν κάποια σοβαρή εκτίμηση.Η έναρξη της σημερινής κρίσης μπορεί να άρχισε με την κατάρρευση της αγοράς των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων χαμηλής φερεγγυότητας στις ΗΠΑ, αλλά δεν βρίσκεται εκεί η αιτία της. Όταν έσκασε η συγκεκριμένη «φούσκα», ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου κρίση στη φερεγγυότητα των τραπεζών και στα χρηματοοικονομικά εργαλεία που χρησιμοποιούσαν και που σε χρυσές εποχές μεγάλων κερδών όλες οι αγορές επαινούσαν και βράβευαν. Καθώς η τιτλοποίηση των επισφαλών δανείων και η μεταπώλησή τους κατάφερε τη διάχυση ενός ανυπολόγιστου χρέους σε μια ατελείωτη σειρά χρηματοοικονομικών παραγόντων (επενδυτικές, ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικά ταμεία…), η εμπιστοσύνη στις αγορές τέθηκε σε βαριά δοκιμασία και κατέληξε ανύπαρκτη, με τις τράπεζες να ανακαλύπτουν συνεχώς νέες τρύπες χρεών, εταιρείες που τ? όνομά τους ήταν ταυτισμένο με την ιστορία του καπιταλισμού την τελευταία εκατονταετία να καταρρέουν (π.χ. Lehman Brothers), μεγαλοεπενδυτές ν? αποσύρουν ό,τι μπορούν να γλιτώσουν από μια πλέον παντελώς αναξιόπιστη αγορά.Οι εποχές των υψηλών κερδών έλαβαν τέλος και το ρευστό αποσύρεται από την αγορά, φέρνοντας την πιο επικίνδυνη για το σύστημα φάση που χαρακτηρίζεται ως παγίδα ρευστότητας. Το χρήμα υπάρχει αλλά δεν χρησιμοποιείται αφού καμιά επένδυση δεν δείχνει ν? αποφέρει κέρδη. Και όταν η υπερεθνική ελίτ έχει περάσει χρόνια απολαμβάνοντας τρελά κέρδη, κυρίως μέσα από μεθόδους έμμεσης λεηλασίας όπως η τοκογλυφία και τα χρηματιστήρια, τότε είναι επακόλουθο να κλείνει τις κάνουλες της ρευστότητας περιμένοντας καλύτερες μέρες.Το ντόμινο καταρρεύσεων σε τομείς της οικονομικής δραστηριότητας παγκοσμίως που δημιούργησε η κρίση αφορά το γεγονός ότι ξεκίνησε το σκάσιμο της τεράστιας φούσκας αυτής της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτό αιτιολογείται από το γεγονός ότι τα μεγάλα οικονομικά μεγέθη και οι ανοδικές τάσεις στην αγορά τις τελευταίες δεκαετίες, όλο και πιο συχνά βασίζονταν στην κυκλοφορία τεραστίων όγκων πλασματικού κεφαλαίου, δημιουργώντας όρους για μια ψεύτικη, ή καλύτερα δανεική ευημερία, που βασιζόταν σε μια «φούσκα» χρεών που διαρκώς μεγάλωνε. Καθώς η «φούσκα» της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης μεγεθυνόταν ανάλογα με την «φούσκα» της αμερικανικής ευημερίας, το σκάσιμο της τελευταίας συμπαρέσυρε εκ θεμελίων το μέχρι χθες κυρίαρχο αναπτυξιακό μοντέλο που βασιζόταν στις αρχές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.Η «φούσκα» της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης άρχισε να διαμορφώνεται πολλά χρόνια πριν, στην περίοδο που για πολλούς σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς έχει καταγραφεί ως «χρυσή εποχή». Μιλάμε για την μεταπολεμική περίοδο όπου τα υψηλά κέρδη των επιχειρήσεων συνυπήρχαν με ικανοποιητικούς μισθούς στην εργασία και που ο καπιταλισμός φαινόταν ν? απολαμβάνει τη μοναδική για εμάς περίοδο σχετικής σταθερότητας για την οποία ευθύνεται ο κοινωνικός και ταξικός συμβιβασμός μεταξύ κεφαλαίου – εργασίας που είχε επιτευχθεί με καθοριστικό τον ρόλο της αριστεράς. Για όσο διάστημα οι υψηλοί μισθοί δεν απειλούσαν τα ποσοστά του κέρδους και για όσο διάστημα το κεφάλαιο είχε ανάγκη τις εθνικές αγορές για την προώθηση των προϊόντων και των υπηρεσιών του, ο ιδιότυπος κοινωνικός και ταξικός συμβιβασμός ήταν σε ισχύ. Μέσα σε αυτό το διάστημα το κεφάλαιο κατάφερε να επανακάμψει, καθώς το γόητρό του είχε υποστεί σοβαρά πλήγματα ύστερα από δύο παγκόσμιους πολέμους και μια μεγάλη κρίση. Ο κοινωνικός και ταξικός συμβιβασμός πλέον άρχισε όχι μόνο να μην είναι απαραίτητος για το κεφάλαιο αλλά και επιζήμιος για τα κέρδη.Καρπός της μεταπολεμικής συσσώρευσης υπήρξαν οι πολυεθνικές, που άρχισαν να γιγαντώνονται ήδη από την δεκαετία του ?60. Η περίοδος της έκρηξης των πολυεθνικών πολυκλαδικών ομίλων συνοδεύτηκε από μια σειρά εξαγορών και συγχωνεύσεων μέσω της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας. Είναι η πρώτη φορά μεταπολεμικά που ξεκινά μια φρενήρης προσπάθεια άντλησης υπεραξίας μέσω των χρηματιστηρίων, δημιουργώντας την πρώτη «φούσκα» κερδών. Από εκείνη την περίοδο, μαζί με μια σειρά νέων χρηματοοικονομικών κλάδων και εργαλείων (ήταν η εποχή που ξεφύτρωσαν οι πρώτοι «διαχειριστές» κεφαλαίων) άρχισε να διαμορφώνεται ένα νέο πεδίο άντλησης κερδών μέσω των έμμεσων τρόπων λεηλασίας που προσφέρει η πίστωση. Η πρώτη χρηματιστηριακή έκρηξη όχι μόνο αύξησε γρήγορα τα κέρδη των επιχειρήσεων με την γιγάντωση των πολυεθνικών, αλλά και κατάφερε την παλινόρθωση της ταξικής ισχύος του κεφαλαίου έναντι της εργασίας.Αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης εκείνης της περιόδου ήταν να γεμίσει ρευστό η αγορά. Σ? αυτό συμβάλανε σε πολύ μεγάλο βαθμό και τα τρελά κέρδη από τις πωλήσεις του πετρελαίου. Οι τράπεζες κυρίως των ΗΠΑ, με πρωταγωνιστικό ρόλο της First National City Bank - όπως ήταν η επονομασία εκείνη την περίοδο της Citibank -, ανέλαβαν ν? ανακυκλώσουν τα πετροδολάρια που είχαν πνίξει την αγορά. Η τεράστια ποσότητα πετροδολαρίων που γέμισε τα ταμεία των αμερικάνικων κυρίως τραπεζών και η έκρηξη των πολυεθνικών, άνοιξαν μια ευρύτερη αγορά, αυτή των ευρωδολαρίων (δολάρια που βρίσκονται εκτός ΗΠΑ, δίνονται εύκολα ως δάνεια και δεν υπόκεινται σε περιορισμούς).Μέσω αυτής της αγοράς το χρηματιστηριακό κεφάλαιο δημιούργησε την πίεση που χρειαζόταν για να πετύχει την απελευθέρωση της κίνησής του, διαρρηγνύοντας στην πράξη τα όποια εμπόδια μέχρι τότε του είχαν επιβληθεί. Οι κυβερνήσεις αυτό που έκαναν ήταν να επικυρώσουν εκ των υστέρων πολιτικά αυτή την συνθήκη, θεσπίζοντας το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο που αναγνώριζε και δεχόταν την απαίτηση του κεφαλαίου να κινείται ελεύθερα χωρίς να υπόκειται σε κρατικές παρεμβάσεις, ελέγχους και περιορισμούς. Ήταν η αρχή του τέλους για το μοντέλο του κρατικού παρεμβατισμού στην αγορά και η αφετηρία της εποχής του νεοφιλελευθερισμού, μια ιστορική μεταβολή που οφείλεται σε πρώτο βαθμό στην οικονομία και την δυναμική του κεφαλαίου και, σίγουρα, δεν ήταν αποτέλεσμα συνομωσίας κάποιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών προσώπων.Η αγορά ευρωδολαρίων δημιουργήθηκε παράλληλα μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του ?73 και έφερε την μεγάλη έκρηξη του διεθνούς δανεισμού, γεγονός που αποτέλεσε την πραγματική αιτία για την ραγδαία τότε άνοδο του πληθωρισμού. Υπό την πίεση των διεθνών χρηματοοικονομικών οίκων που είχαν γιγαντωθεί μέσα σε αυτήν την περίοδο, τα κράτη αναλάμβαναν να διαφυλάξουν τα κέρδη από τις πληθωριστικές πιέσεις που είχαν αυξηθεί ακόμη περισσότερο μετά την πετρελαϊκή κρίση του ?79, πραγματοποιώντας τις πρώτες μεγάλες επιθέσεις στον κόσμο της εργασίας. Έκτοτε οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες με πρώτη την FED των ΗΠΑ, υιοθετούν το μονεταριστικό δόγμα του Μίλτον Φρίντμαν που επέβαλε τον έλεγχο της ποσότητας του χρήματος που έπρεπε να κυκλοφορεί. Στόχος η συγκράτηση των μισθών, η μείωση της κατανάλωσης για την χαλιναγώγηση του πληθωρισμού και τη διάσωση των κερδών της πλουτοκρατίας.Είναι η εποχή που ο νεοφιλελευθερισμός ως εφαρμοσμένη κυβερνητική πολιτική έρχεται να αντιπαρατεθεί με τους εργαζόμενους. Είναι η περίοδος που διαρρηγνύεται οριστικά το προσωρινό συμβόλαιο της ταξικής ειρήνης μεταξύ κεφαλαίου και εργαζομένων, το οποίο πετιέται στο καλάθι των ιστορικών αχρήστων. Είναι η στιγμή που γίνεται παρελθόν η όποια νικηφόρα σύγκρουση διεξαγόταν μέχρι τότε από τα εργατικά συνδικάτα, τα οποία επιζητούσαν και κατάφερναν σε κάποιο βαθμό την ανακατανομή των κερδών προς όφελος των εργαζομένων. Από τότε που ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση του κεφαλαίου εις βάρος της κοινωνίας, τα συνδικάτα αντί να επιχειρήσουν την καθοριστική αναμέτρηση με στόχο την νίκη επί των δυνάμεων του συστήματος, προτίμησαν να συστρατευτούν με τα ρεμφορμιστικά κόμματα της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, που για την προοπτική ανόδου στην εξουσία, πρότασσαν μια ατελείωτη σειρά αμυντικών κινήσεων για την διατήρηση των υπαρχόντων κεκτημένων, κινήσεων που οδηγούσαν τους εργαζομένους όλο και πιο βαθιά σε έναν καταστροφικό συμβιβασμό και σε μια ατελείωτη οπισθοχώρηση, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε σήμερα, την εποχή που κυριαρχεί πλήρως ο εργασιακός μεσαίωνας.Από τη δεκαετία του ?70 μια χούφτα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, στην πλειοψηφία τους αμερικάνικα, ελέγχουν την παγκόσμια ροή κεφαλαίων και είτε άμεσα είτε έμμεσα την παγκόσμια αγορά, επιβάλλοντας ένα ωμό μοντέλο συσσώρευσης που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το βίαιο και ληστρικό μοντέλο πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου την περίοδο που ανέτειλε ο καπιταλισμός.Η υποταγή όλου του πλανήτη στον χρηματοπιστωτικό τομέα έφερε μεταξύ πολλών άλλων εργαλείων λεηλασίας και αρπαγής του κοινωνικού πλούτου (π.χ. επενδύσεις σε μετοχές, επενδυτικές απάτες με τα επενδυτικά σχήματα αυξημένου ρίσκου, τις εξαγορές και τις συγχωνεύσεις μέσω ελέγχου της πίστης και των μετοχών), το εργαλείο της αύξησης του χρέους των χωρών που δεν ανήκουν μόνο στην περιφέρεια του καπιταλισμού αλλά και στο λεγόμενο κέντρο, φέρνοντας τις κοινωνίες στη θέση των δουλοπάροικων και τις τράπεζες σε ρόλο σύγχρονων κονκισταδόρων.Μέσα στην διάρκεια του ?70 και κάτω από την πίεση της αγοράς ευρωδολαρίων, η συσσωρευμένη ρευστότητα βρήκε διέξοδο στην αγορά του χρέους. Μέσα σε λίγα χρόνια όλη η υποσαχάρια Αφρική και η Λατινική Αμερική δέχτηκαν μεγάλο μέρος αυτής της ρευστότητας με τη μορφή δανείων που αργότερα θα γινόταν η δαμόκλεια σπάθη των ευάλωτων αυτών χωρών. Στο μεγάλο φαγοπότι του διεθνούς χρέους πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι αμερικάνικες τράπεζες, με τη Citibank πρωτεργάτη. Η συγκεκριμένη τράπεζα ήδη από την δεκαετία του ?60, είχε εισάγει την επιθετική πολιτική των τραπεζών για την διεκδίκηση μέρους αυτής της ρευστότητας, βάζοντας τέλος στην περίοδο των «ψυχολογικών τραυμάτων» που είχε αφήσει στις τράπεζες η εποχή της ύφεσης και οι τραπεζικές χρωκοπίες της δεκαετίας του ?30.Η δεύτερη μεταπολεμικά «φούσκα» άρχισε να δημιουργείται. Ήταν η «φούσκα» του χρέους. Και όπως συνηθίζουν να λένε κάποιοι μεγαλοκερδοσκόποι «δεν υπάρχει τίποτα πιο κερδοφόρο από το να επενδύει κανείς στο αρχικό στάδιο της φούσκας». Οι εμπορικές τράπεζες χορηγούσαν συνεχώς μεγάλα κεφάλαια σε δάνεια στις υπανάπτυκτες χώρες, έχοντας τις πλάτες των κυβερνήσεων, των κεντρικών τραπεζών και φυσικά του ΔΝΤ.Μετά την επακόλουθη αύξηση των επιτοκίων, τα χρέη των δανειζόμενων χωρών πολλαπλασιάστηκαν σε λίγα μόνο χρόνια. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και της υποσαχάριας Αφρικής βρέθηκαν να χρωστάνε ποσά που ξεπερνούσαν το σύνολο των κεφαλαίων και περιουσιακών τους στοιχείων.Στις προτάσεις για οικονομική βοήθεια προς τις χώρες που μαστίζονταν περισσότερο από το χρέος, ο κυνικός ηγήτωρ της Citibank εκείνη την περίοδο Γουώλτερ Ρίστον είχε δηλώσει πως έπρεπε να μείνουν χωρίς βοήθεια και να τιμωρηθούν, επειδή δεν ήταν σε θέση να ξεπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες. Όταν οι χώρες αυτές βρέθηκαν στραγγαλισμένες οικονομικά από τα κοράκια των τραπεζών, η πρώτη απειλή για κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ήταν γεγονός, όχι λόγω έλλειψης ρευστότητας φυσικά, αλλά λόγω κλονισμού της τραπεζικής φερεγγυότητας. Και τότε επανέρχεται ο Ρίστον για να δηλώσει πως «τα κυρίαρχα έθνη δεν χρεοκοπούν», εννοώντας πως ό,τι και να κάνουν οι τράπεζες, τα κράτη θα είναι εγγυητές της χρηματοπιστωτικής ασφάλειας.Ενώ η Αφρική και η Λατινική Αμερική γονάτιζαν από την πείνα και τους λοιμούς, και οι αρρώστιες άρχιζαν να θερίζουν ολόκληρους πληθυσμούς, το ΔΝΤ σπεύδει προς στήριξη των τραπεζών, δανείζοντας στις υπερχρεωμένες χώρες τα αναγκαία κεφάλαια για να πληρώσουν τα δάνεια προς τις τράπεζες και να μην καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα «σωτήρια» δάνεια του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας συνοδεύονταν από μεγάλο αριθμό απεχθών όρων νεοφιλελεύθερης προσαρμογής των χωρών που χρωστούσαν στις τράπεζες, με βάση τους οποίους τελικά αναγκάζονταν, αφού πρώτα κατέστρεφαν κάθε πολιτική κοινωνικού χαρακτήρα, να ξεπουλήσουν στο υπερεθνικό κεφάλαιο τα περιουσιακά τους στοιχεία και να το αφήσουν να αλώσει, να ρημάξει κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Η δικτατορία των αγορών έχει ξεκινήσει.Επειδή όμως η αφαίμαξη των υπανάπτυκτων χωρών επιχειρήθηκε με τέτοια ένταση που πολλές χώρες τελικά λύγισαν και εξάντλησαν τις δυνατότητές τους να τροφοδοτούν με κεφάλαια τις πολυεθνικές τράπεζες, το πρώτο μεγάλο διεθνές κύμα δανεισμού της δεκαετίας του ?70 μετατράπηκε στην πρώτη μεταπολεμική διεθνή τραπεζική κρίση το 1982. Τα δανεικά που χορηγούσαν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα με τους όρους που έβαζαν, όχι μόνο δεν επέλυαν το πρόβλημα αλλά σε πολλές περιπτώσεις το επιδείνωναν ακόμη περισσότερο.Όταν η «φούσκα» του χρέους έσκασε τελικά και απειλήθηκαν με κατάρρευση πολλές τράπεζες, το κράτος των ΗΠΑ επενέβη, μετατρέποντας το υπόλοιπο χρέος σε ομόλογα με την εγγύηση του αμερικανικού δημοσίου, τα οποία και μοιράστηκαν σε χιλιάδες κατόχους, καταφέρνοντας έτσι τη διάχυση του πιστωτικού κινδύνου. Από αυτά τα ομόλογα -που επονομάστηκαν «ομόλογα Μπρέιντ» προς τιμή του τότε αμερικανού υπουργού εξωτερικών που τα δημιούργησε- γεννήθηκε η αγορά των κρατικών ομολόγων, η οποία όχι μόνο απέτρεψε την κατάρρευση των τραπεζών, αλλά δημιούργησε ένα πολλά υποσχόμενο πεδίο άντλησης κερδών, όπου όρμησαν ανεπιφύλακτα μεγάλα αλλά και μικρά κοράκια-κάτοχοι κεφαλαίων. Η αποφυγή της κατάρρευσης μέσω της κρατικής βοήθειας έφερε περισσότερη ελευθερία κίνησης για το κεφάλαιο και οι ληστρικές πολιτικές της οικονομικής ελίτ για συνέχιση της συσσώρευσης μπορούσε να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ασφάλεια για το σύστημα.Από τη δεκαετία του ?80 και με τη βοήθεια της τεχνολογικής έκρηξης, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση γίνεται κυρίαρχη και εδραιώνει τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου στην ηγεσία του συστήματος. Παράλληλα εντείνεται από το κράτος η επίθεση ενάντια στις κοινωνίες για την εμπέδωση της ταξικής ισχύος του κεφαλαίου. Η ρευστότητα από το ξεζούμισμα των εργαζομένων και τη λεηλασία των ανεπτυγμένων χωρών είναι μεγάλη, οι κοινωνίες έχουν παραδοθεί στις ορέξεις των αγορών, η εργασία «προσαρμόζεται» στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και η μεγάλη αφαίμαξη των δυτικών κοινωνιών βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα χρηματιστήρια παίρνουν φωτιά και η δεύτερη μεταπολεμική έκρηξη σημειώνεται στην Δύση. Εκείνη την περίοδο το 80% του παγκόσμιου κεφαλαίου συγκεντρώνεται στις ΗΠΑ, την Δ. Ευρώπη και την Ιαπωνία. Είναι η εποχή που ο δανεισμός εκτινάσσεται, νέα χρηματοοικονομικά εργαλεία ανακαλύπτονται που υπόσχονται ασφάλεια στους επενδυτές με την διάχυση του κινδύνου και δημιουργείται η νέα γενιά των ριψοκίνδυνων επενδυτών και των επενδύσεων μέσω υψηλού δανεισμού. Είναι η εποχή που μια νέα αγορά γεννιέται, αυτή των παραγώγων –σχεδόν άγνωστα μέχρι τότε-, που μετατρέπουν τις επενδύσεις σε πυρετώδη τζογαρίσματα τύπου καζίνο. Είναι η εποχή που αναδύεται η νέα κουλτούρα του γρήγορου κέρδους, του αλόγιστου πλουτισμού χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, της καθαγιάσεως της εκμετάλλευσης και της απληστίας. Είναι η εποχή που η εξατομίκευση και ο πόλεμος όλων εναντίον όλων στο δρόμο για πλούτο και η εξουσία γίνεται κυρίαρχο δόγμα στις κοινωνίες, οι οποίες ζουν τη μεγαλύτερη ιστορικά διάβρωση όλων των σχέσεων που εμπνέονται από την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια. Ύψιστος σκοπός τώρα προτάσσεται από τις πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες το κυνήγι της ατομικής ευημερίας ενώ η ατομική ιδιοκτησία γίνεται το ιερότερο αγαθό. Την χρηματιστηριακή έκρηξη για μια ακόμη φορά ακολούθησε η κατάρρευση. Η χρηματιστηριακή κρίση στα τέλη της δεκαετίας του ?80 δεν επέφερε μη αναστρέψιμα πλήγματα στο σύστημα –η οικονομική στήριξη κρατών και κεντρικών τραπεζών ήταν και τότε γενναιόδωρη- και «ξεπεράστηκε» εν μέσω ενός πυρετού εξαγορών και συγχωνεύσεων, που σήμαινε μια νέα έκρηξη οικονομικού συγκεντρωτισμού και έκανε την μετοχική εταιρία τον πυρήνα της σύγχρονης οικονομικής δραστηριότητας. Η υπέρμετρη ρευστότητα που είναι συγκεντρωμένη στις καπιταλιστικές μητροπόλεις αναζητά συνεχώς διεξόδους και μια νέα αγορά γεννιέται, η αγορά των δανείων προς τα νοικοκυριά των καπιταλιστικών κέντρων που έρχεται να «καλύψει» τις νέες απαιτήσεις και ανάγκες του «δυτικού ανθρώπου», ανάγκες που ανέλαβε να δημιουργήσει για λογαριασμό του η ίδια η αγορά.Η δεκαετία του ?90, δεκαετία που η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση φαντάζει ως αναμφισβήτητη συνθήκη, είναι αυτή που σημειώνεται με τον πιο άγριο και ραγδαίο τρόπο η υπερσυγκέντρωση οικονομικής δύναμης στα χέρια της οικονομικής ελίτ που γίνεται πανίσχυρη. Η μακροχρόνια μετατόπιση πλούτου από την κοινωνική βάση προς την κορυφή της οικονομικής παγκόσμιας ιεραρχίας είναι πρωτοφανής για την ανθρώπινη ιστορία. Μόνο 15 πλούσιοι άνθρωποι κατέχουν περιουσίες που ξεπερνούν το ΑΕΠ όλης της υποσαχάριας Αφρικής, μια χούφτα τράπεζες κατέχουν και διαχειρίζονται το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας ρευστότητας, λιγότερες από εκατό πολυεθνικές ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή. Τα κέρδη συσσωρεύονται στην χρηματοοικονομική σφαίρα και καθώς τα ιδιωτικά κεφάλαια λόγω της πλήρους απελευθέρωσης στην κίνησή τους έχουν αποκτήσει εξαιρετική κινητικότητα, αποκτούν μορφές επένδυσης χαρτοφυλακίου, επιλέγοντας τις τοποθετήσεις μικρής χρονικής διάρκειας με στόχο την μεγιστοποίηση των αποδόσεων το συντομότερο δυνατό. Η αγορά συναλλάγματος, η αγορά παραγώγων, τα χρηματιστήρια, η αγορά του χρέους είναι οι αγαπημένοι τομείς των νέων κροίσων της παγκόσμιας αγοράς.Η αγορά των παραγώγων –δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από στοιχήματα πάνω στην κατεύθυνση μιας σειράς εμπορευμάτων και δεικτών, όπως κατεύθυνση επιτοκίων, η τιμή των νομισμάτων, οι τιμές στα τρόφιμα και τις πρώτες ύλες, οι τιμές των μετοχών κ.λ.π.- παρουσιάζει εκρηκτική ανάπτυξη στη δεκαετία του ?90. Σε αυτή την αγορά συγκεντρώνονται κεφάλαια των οποίων η συνολική ονομαστική αξία από 5,7 τρις δολάρια το ?90, ξεπέρασε τα 500 τρις σήμερα ποσό που αντιστοιχεί περίπου στο 800% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς αυτών των στοιχημάτων κατέχουν λιγότερες από δέκα επενδυτικές τράπεζες, με την Citigroup να διατηρεί δεσπόζουσα θέση.Καθ? όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ?90 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το σύστημα του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς φαντάζει αλώβητο από τις όποιες κρίσεις το χτυπούν, οι οποίες όμως έχουν τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος για τις κοινωνίες που το βιώνουν. Στην πραγματικότητα όμως το σύστημα ήδη καρκινοβατεί και καθώς προσπαθεί να συνέλθει από την μια κρίση, γεννά μια άλλη ακόμη σοβαρότερη από την προηγούμενη.Επόμενα θύματα του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι οι χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Η επίθεση των αγορών στις χώρες αυτής της περιοχής προετοιμάστηκε και οργανώθηκε αρκετά χρόνια πριν και αποτελεί την μεγαλύτερη επιχείρηση άντλησης κεφαλαίων από την περιφέρεια προς το κέντρο των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Πρωταγωνιστές και σ? αυτή τη ληστρική επιδρομή που άφησε πίσω κατεστραμμένες κοινωνίες, ανεργία και έξαρση της φτώχειας, ήταν οι τράπεζες των ανεπτυγμένων χωρών και κυρίως της Ευρώπης. Η επίθεση του υπερεθνικού κεφαλαίου ήταν συντονισμένη και η κερδοσκοπία στην αγορά στέγης, τα νομίσματα, τα ομόλογα και σε όποιους άλλους τομείς της οικονομίας των χωρών αυτών μπορούσαν να φέρουν ψηλές αποδόσεις, φούντωσε. Τα χρέη των χωρών άρχισαν ν? αυξάνονται και τα ισοζύγιά τους άρχισαν να γίνονται ελλειμματικά. Όταν πια η κερδοσκοπία άρχισε να διογκώνεται επικίνδυνα και τα νομίσματα των χωρών να καταρρέουν, οι κεφαλαιοκράτες έκαναν ταμείο και εξαφανίστηκαν, αφήνοντας πίσω τους ερείπια. Χώρες όπως η Ταϋλάνδη, η Ν. Κορέα, η Μαλαισία, η Ινδονησία βρέθηκαν στη δίνη μιας μακροχρόνιας κρίσης και καθώς τα κεφάλαια έτρεχαν ξανά στα ασφαλή, όπως νόμιζαν, καταφύγια των καπιταλιστικών μητροπόλεων, εγκαταλείποντας τις χώρες της περιφέρειας, στη δίνη της κρίσης βρέθηκαν και η Λ. Αμερική, η Ν. Αφρική και η Ρωσία.Στις ανεπτυγμένες χώρες όχι μόνο δεν δημιουργήθηκε φόβος από την κατάρρευση των «ασιατικών τίγρεων, αλλά η νέα πλημμύρα των κεφαλαίων που εισέρευσε από την περιφέρεια προς τις μητροπόλεις του καπιταλισμού, τροφοδότησε μια άνευ προηγουμένου ευδαιμονία στις αγορές, που θα εκφραζόταν σε ακόμα πιο μεγάλη κερδοσκοπία και σε νέες «φούσκες». Η νέα «έμπνευση» ήταν η λεγόμενη «νέα οικονομία». Ήταν το νέο πεδίο της απάτης, με αναρίθμητες επιχειρήσεις να δημιουργούνται μέσα σε μια νύχτα, να πουλάνε αέρα κοπανιστό και να παρουσιάζουν ψεύτικα οικονομικά μεγέθη, τα οποία στηρίζονταν στην κερδοσκοπία του χρηματιστηρίου. Η κατάρρευση δεν άργησε να έρθει και ο τρόμος μιας γενικότερης κρίσης στο καπιταλιστικό κέντρο αυτή την φορά ήταν έντονος. Η ισορροπία στην αγορά επιχειρήθηκε με συντονισμένες μειώσεις των επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες για την αύξηση της ρευστότητας. Είναι η στιγμή που εκτινάσσεται η προσφορά δανείων από τις τράπεζες και ανθίζει η αγορά των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων χαμηλής φερεγγυότητας στις ΗΠΑ, η οποία και κατέρρευσε όταν οι φτωχοί της χώρας αυτής δεν άντεξαν άλλο να στηρίζουν το βάρος της συνεχώς διογκούμενης τραπεζικής κερδοσκοπίας.Τώρα μια σειρά από «φούσκες» που αναπτύχθηκαν κατά την «άνοιξη» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως η «ισχυρή κινέζικη ανάπτυξη» ή το «Ελ Ντοράντο των οικονομιών της ανατολικής Ευρώπης» -στο οποίο έχουν πέσει σαν τα γουρούνια στη λάσπη και οι ελληνικές τράπεζες, ξεζουμίζοντας τις κοινωνίες αυτών των χωρών-, θ? αρχίσουν να σκάνε, δημιουργώντας νέες ακόμη σοβαρότερες απειλές για την παγκόσμια οικονομική και πολιτική σταθερότητα.Αυτό που συμβαίνει, εν τέλει, είναι ότι ένα ολόκληρο αρχιτεκτόνημα συσσώρευσης κεφαλαίου έφτασε στα όριά του και η κατάρρευση του υπάρχοντος μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει αρχίσει. Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας εφαρμογής των πιο άγριων ληστρικών πρακτικών από το σύστημα, που αντλούσε τον παραγόμενο από την κοινωνική βάση πλούτο, μεταφέροντάς τον προς την κορυφή της οικονομικής ιεραρχίας. Γι? αυτό και η οικονομική κρίση υπέβοσκε εδώ και δεκαετίες καθώς οι κοινωνίες στέναζαν κάτω από τον ζυγό του κεφαλαίου, που όσο αποκτούσε διεθνοποιημένο χαρακτήρα γινόταν όλο και πιο ανελέητο. Το κεφάλαιο γιγαντώθηκε με την βοήθεια των κυβερνήσεων και των διεθνών οικονομικών μηχανισμών όπως το ΔΝΤ, αφήνοντας πίσω του τη μια κρίση και δημιουργώντας μια άλλη σοβαρότερη. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις που το ίδιο γεννούσε ισοπέδωναν κοινωνίες αλλά ενίσχυαν την οικονομική υπεροχή των ελίτ και των κρατικών εξουσιών. Η ψευδαίσθηση που διακατείχε την οικονομική εξουσία ότι είναι δυνατό, με τη βοήθεια μιας ισχυρής κρατικής εξουσίας, ν? αντλεί για πάντα κέρδη, αγνοώντας τις επακόλουθες καταστροφικές επιπτώσεις αυτής της ανελέητης κοινωνικής εκμετάλλευσης, συνέχιζε να παραμένει ζωντανή, παρά το γεγονός ότι το ένα μετά το άλλο τα πιο ευάλωτα οικονομικά τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού περνούσαν σε συνθήκες πλήρους οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Σήμερα, ενώ η κρίση έχει χτυπήσει τις πιο κεντρικές λειτουργίες του συστήματος και ενώ πληθυσμοί που μέχρι χθες απολάμβαναν μια σχετική οικονομική ευημερία, βρίσκονται ξαφνικά στο περιθώριο, αποκαλύπτεται όλο και πιο καθαρά πως το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και του καπιταλισμού, όχι μόνο είναι κατάφωρα άδικο, αλλά είναι μη βιώσιμο και καταστροφικό για όλη την ανθρωπότητα και για την φύση. Τώρα πια, μια άλλη πρόταση οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης είναι ?όχι μόνο ηθικά απαραίτητη, αλλά είναι και άμεσα αναγκαία για την επιβίωση όλων μας.Εκ των υστέρων και ενώ η κρίση σαρώνει τα πάντα απειλώντας με κατεδάφιση δομές, μηχανισμούς και συμμαχίες, πολλοί, άλλοτε υπέρμαχοι των ελεύθερων αγορών – όχι μόνο από το «στρατόπεδο» των σοσιαλφιλελεύθερων αλλά και από αυτό των νεοφιλελεύθερων – σπεύδουν τώρα να δηλώσουν ότι «υπερεκτιμήθηκαν οι ικανότητες των αγορών στην αυτορρύθμιση» και ότι «κρίνεται αναγκαία η πολιτική παρέμβαση και ο έλεγχός τους». Μπορεί για κάποιους από τα πολιτικά αφεντικά να ισχύει ότι είναι ημιμαθείς και άσχετοι σχετικά με το σύστημα που υπηρετούν. Οι περισσότεροι όμως, πιστεύουμε ότι είναι απλώς ψεύτες και υποκριτές που αγωνιούν να καλύψουν τις απάτες και τις κοροϊδίες που χρησιμοποιούσαν μέχρι τώρα για να εξαπατήσουν τις κοινωνίες και ν? αποποιηθούν τις ευθύνες της συμμετοχής τους στην διαμόρφωση της σημερινής παγκόσμιας κρίσης. Κυρίως, αγωνιούν να διατηρήσουν τα προνόμια της εξουσίας τους, ελπίζοντας πως για άλλη μια φορά «ο ηλίθιος λαός» θα πιστέψει στις καλές τους προθέσεις να «βγάλουν την εκάστοτε χώρα με όσο πιο δυνατό και πιο ανώδυνο τρόπο από την κρίση». Και είναι πραγματικά, εξωφρενικό, ρεμάλια όπως ο Τσιτουρίδης, που μεταξύ άλλων, πρωτοστάτησαν στην απάτη των ομολόγων που οι αετονύχηδες της κυβέρνησης έστησαν παρέα με απατεώνες χρηματιστές και τραπεζίτες για να ληστέψουν τα ασφαλιστικά ταμεία – τα οποία και έχουν ήδη αρχίσει να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο – σήμερα, εν όψει της κρίσης λέει πως «δεν μπορούμε ν? αφήσουμε την οικονομία να ποδηγετείτε από το μεγάλο κεφάλαιο και τους τραπεζίτες». Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός που τώρα καμώνεται τον κριτή του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς οι περισσότεροι κυβερνώντες ανά τον κόσμο, εν όψει της κοινωνικής δυσαρέσκειας που διογκώνεται, δίνουν την μεγαλύτερη παράσταση ψευτιάς και υποκρισίας.Η επιστροφή όλων των κυβερνήσεων στην αναγκαιότητα ενίσχυσης του κρατικού ρόλου στην οικονομία, δεν αφορά την εφαρμογή κάποιας πολιτικής με κοινωνικές ευαισθησίες. Και αυτό το αντιλήφθηκαν σύντομα οι περισσότεροι θιασώτες του κρατικού παρεμβατισμού, που κατάλαβαν, έστω και αργά, πως οι ενέσεις ρευστότητας και οι κρατικοποιήσεις των τραπεζών που βρίσκονται σε εξέλιξη, δεν έχουν καμιά σχέση με τις γελοίες διακηρύξεις που διατυμπάνιζαν μέχρι πρότινος μέσω του τύπου, περί «δικαίωσης του Κέϋνς», «επιστροφής στην σοσιαλδημοκρατία» και άλλα παραμύθια. Αντιθέτως, το κράτος, το οποίο και θ? αναλάβει να ξεμπλοκάρει την διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου, θα επιδιώξει να επιβάλει νέα πρωτοφανή μέτρα άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων, θα μεγιστοποιήσει την κρατική βία πάνω στην κοινωνία, επιχειρώντας ν? ανοίξει το δρόμο για την εφιαλτική μετά την κρίση εποχή του απόλυτου ολοκληρωτισμού.Όσοι μέχρι χθες πίστευαν στις δυνατότητες εξανθρωπισμού του συστήματος, όσοι πίστευαν πως μέσα στα πλαίσια των νόμιμων διεκδικήσεων μπορούν οι κοινωνίες να διεκδικήσουν και να πετύχουν βελτίωση των συνθηκών ζωής, βλέπουν τώρα μπροστά τους να καταρρέουν όλες οι ψευδαισθήσεις τους για τα περιθώρια αντίδρασης και διεκδίκησης που αφήνει το σύστημα. Βλέπουν να πέφτουν και τα τελευταία αμυντικά αναχώματα που κρατούσε η ρεφορμιστική αριστερά, συνειδητοποιούν πως εδώ και τώρα όλοι μα όλοι, σε όποιον πολιτικό χώρο και αν ανήκουν, πρέπει να πάρουν θέση. Ή θα μπούνε και με τα δύο πόδια στην καθεστωτική νομιμότητα ή θα στραφούνε ειλικρινώς πλέον ενάντια στο καθεστώς.Η εποχή μας παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και μοναδικές ευκαιρίες για όσους θέλουν να αγωνιστούν. Η κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη οδηγεί στην σοβαρή αποσύνθεση τις σχέσεις κεφαλαίου – κοινωνίας και φέρνει αντιμέτωπες τις ελίτ με τις κοινωνικές πλειοψηφίες. Το χάσμα μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων βαθαίνει. Εδώ είναι που ανοίγονται οι ευκαιρίες για ένα επαναστατικό κίνημα, να εμποδίσει τις νέες μορφές διαμεσολάβησης μεταξύ κοινωνίας και εξουσίας, να πολεμήσει κάθε απόπειρα χειραγώγησης της κοινωνικής αγανάκτησης, να δώσει τον τόνο και τις κατευθύνσεις για την κοινωνική ανατροπή. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως δεν ζούμε πλέον στην κοινωνία των 2/3, δεν κυριαρχεί ο εφησυχασμός, δεν βασιλεύει η απάθεια. Το ίδιο το σύστημα έχει βοηθήσει στον θάνατο των ψευδαισθήσεων, έχει κάνει δυνατή την αποκάλυψη της ωμότητας που χαρακτηρίζει τους εγκληματίες της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.Σε απάντηση προς όσους ισχυρίζονται ακόμα πως δεν είναι ώριμες για να μπει μπροστά μια επαναστατική διαδικασία στην οποία αναπόφευκτα συμπεριλαμβάνεται ο ένοπλος αγώνας, εμείς λέμε πως οι αντικειμενικές συνθήκες, οι οποίες προσδιορίζονται πάντα με βάση μια ανάλυση για το σύστημα και την περίοδο που μας αφορά, δεν ήταν ποτέ καλύτερες, αφού η απογύμνωση του κυρίαρχου αναπτυξιακού μοντέλου από κάθε πρόσχημα κοινωνικής αφέλειας, έχει φέρει τη γενικευμένη κρίση νομιμοποίησής του και απειλεί, χωρίς εξαιρέσεις, τις κυβερνήσεις όλων των χωρών. Το καθεστώς, λόγω των συνθηκών που το ίδιο δημιούργησε, έχει μπει σε φάση αποσταθεροποίησης και είναι εξαιρετικά ευάλωτο απέναντι σε ένα ευρύ και οργανωμένο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα που θα επιχειρήσει να το απειλήσει. Αν κάποιος που ορίζει τον εαυτό του ως αγωνιστή, δεν αντιλαμβάνεται αυτές τις διαφορές με προηγούμενες περιόδους, που εκτός των άλλων, βρισκόταν σε ισχύ η νεοφιλελεύθερη συναίνεση, τότε, ή λόγω άγνοιας δεν αποδέχεται την ύπαρξη της κρίσης, αγνοεί τις ποιοτικές διαφορές της εποχής μας και επιμένει στον «αγώνα ρουτίνας» που έχει συνηθίσει ή παίρνει συνειδητά αντεπαναστατική στάση αφήνοντας χώρο στο καθεστώς να επανακάμψει. Όποιος ανήκει στην πρώτη κατηγορία, τότε, ως εκτός τόπου και χρόνου που είναι, θα μείνει να τρέχει πίσω από τα κοινωνικά γεγονότα, το ίδιο ανεξήγητα γι? αυτόν όσο και η ίδια η εποχή που διανύουμε. Αν πάλι ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, τότε μάλλον θα βρεθεί απέναντι σε όσους επιχειρήσουν την διαμόρφωση ενός ειλικρινά επαναστατικού ρεύματος, αντάξιο των απαιτήσεων αυτής της περιόδου.Οι επαναστάσεις χρειάζονται δύο ιστορικούς παράγοντες για να γίνουν. Ο ένας είναι οι αντικειμενικές συνθήκες όπως είπαμε πριν, τις οποίες τις έχουμε. Ο δεύτερος είναι οι υποκειμενικές συνθήκες , δηλαδή ένα κίνημα ευρύ, επαναστατικό και αποφασισμένο να προχωρήσει πάση θυσία, ένα πολύμορφο σχέδιο ανατροπής μαζί με τα κοινωνικά αυτά τμήματα που θα ξεσηκωθούν. Και αυτό οφείλουμε να το φτιάξουμε εδώ και τώρα. Για να γίνει αυτή η κρίση, ο τάφος του συστήματος.ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1002397
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την έκρηξη της 9ης Μαρτίου στο υποκατάστημα της Citibank στην οδό Λαυρίου στη Ν. Ιωνία. Η ενέργεια μας αυτή έγινε μετά την απόπειρα της 18ης Φλεβάρη όπου επιχειρήσαμε να ανατινάξουμε με παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο τα κεντρικά γραφεία της Citibank, στην οδό Αχαΐας στην Κ. Κηφισιά. Αυτή η ενέργεια είναι μέρος της στρατηγικής παρέμβασης της οργάνωσης όσον αφορά την οικονομική κρίση και τους υπαίτιους αυτής, ανάμεσα στους οποίους δεσπόζουσα θέση έχει το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Η χρήση παγιδευμένου αυτοκινήτου με 125 κιλά πετρελαιοαμμωνίτιδας αποσκοπούσε όχι απλώς σε ένα συμβολικό μικρό χτύπημα, αλλά είχε στόχο να καταστρέψει την υποδομή της συγκεκριμένης πολυεθνικής, καθιστώντας επισφαλή την παρουσία της στον ελλαδικό χώρο. Ένας από τους στόχους, εξ άλλου, ενός πραγματικού επαναστατικού κινήματος και μιας ένοπλης οργάνωσης είναι να προσπαθήσει να καταστήσει την χώρα εχθρικό έδαφος για τους εγκληματικούς μηχανισμούς του υπερεθνικού κεφαλαίου, όπως είναι η Citibank.Προτού εξηγήσουμε γιατί στόχος μας ήταν η Citibank και ποιος ο ρόλος της στο διεθνές χρηματοπιστωτικό στερέωμα, θ’ αναφερθούμε σε κάποια πράγματα σχετικά με τις συνθήκες της ενέργειας, η οποία προκάλεσε αρκετό ντόρο, γιατί όντως ήταν μια απόπειρα που γίνεται για πρώτη φορά με στόχο την καταστροφή υποδομών για την οποία είναι απαραίτητη μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών. Η συντριπτική πλειοψηφία των πληρωμένων κονδυλοφόρων της εξουσίας, δηλαδή των δημοσιογράφων, των οποίων το ψέμα είναι το επάγγελμά τους, προέβησαν σε μια γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα, μιλώντας για τυφλό χτύπημα που αν είχε εκραγεί ο μηχανισμός θα υπήρχαν δεκάδες νεκροί, συγκρίνοντας την ενέργεια μας με επιθέσεις της Αλ Κάιντα. Όμως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.Καταρχήν όσον αφορά το είδος της εκρηκτικής ύλης η πετρελαιοαμμωνίτιδα είναι η λιγότερη ισχυρή εκρηκτική ύλη και αντιστοιχεί στο 60% της ισχύος των ισχυρών εκρηκτικών υλών. Η επιλογή να επιτεθούμε στη συγκεκριμένη εταιρεία με τον συγκεκριμένο τρόπο, έγινε με βάση τα συνολικά χαρακτηριστικά του κτιρίου και της ευρύτερης περιοχής. Γύρω από το κτίριο της Citibank δεν υπάρχουν καθόλου σπίτια ούτε, φυσικά, από την μπροστινή πλευρά του κτιρίου επί της οδού Αχαΐας, δηλαδή, εκεί που είχε τοποθετηθεί το παγιδευμένο αυτοκίνητο. Απέναντι από την κεντρική είσοδο υπάρχει μια υπό ανέγερση οικοδομή και δίπλα υπάρχει ένα κτίριο, που είναι επίσης μισοτελειωμένο και προορίζεται για γραφεία. Από την πλευρά της οδού Τροιζηνίας δεν υπάρχουν καθόλου σπίτια παρά μόνο επιχειρήσεις και γραφεία, που φυσικά, την ώρα εκείνη ήταν άδεια και εκτός λειτουργίας. Σπίτια λοιπόν δεν υπάρχουν όχι μόνο στο τετράγωνο που βρίσκεται η Citibank- εξ άλλου η συγκεκριμένη εταιρεία από μόνη της ένα ολόκληρο τετράγωνο-, αλλά ούτε και στα διπλανά τετράγωνα και φυσικά όχι από την πλευρά που είχε τοποθετηθεί το παγιδευμένο αυτοκίνητο. Η απέναντι οικοδομή έκοβε και το πεδίο προς τη εθνική οδό Αθηνών- Λαμίας ενώ ο παράδρομος της εθνικής, δεν έχει καθόλου σπίτια παρά μόνο εταιρείες. Ρισκάραμε αρκετά με την απόφασή μας να εισέλθουμε στον εσωτερικό περίβολο της τράπεζας διαρρηγνύοντας την εξωτερική είσοδο, γιατί με αυτό τον τρόπο θα μεγιστοποιούσαμε τις ζημιές για το συγκεκριμένο κτίριο που θ’ απορροφούσε όλη την έκρηξη. Οι υστερικές δηλώσεις ότι πολλά από τα γύρω κτίρια θα καταστρέφονταν ήταν σκόπιμες για να σπείρουν τον πανικό.Παρά το γεγονός ότι ο φύλακας-security της τράπεζας μας αντιλήφθηκε αμέσως, κατάλαβε ότι η εταιρεία γινόταν στόχος επίθεσης και ήταν φυσικό ότι θα ειδοποιούσε αμέσως την αστυνομία, εμείς πήραμε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Ο μηχανισμός ήταν προγραμματισμένος να εκραγεί σε μια ώρα από τη στιγμή της τοποθέτησης. Η τοποθέτηση έγινε γύρω στις 4 και η έκρηξη προγραμματίστηκε στις 5 όπως διαπιστώθηκε και από το ΤΕΕΜ, αφού το ένα από τα δύο ρολόγια βρέθηκε άθικτο. Στο τηλεφώνημα μας στα ΝΕΑ είπαμε ότι το παγιδευμένο αυτοκίνητο έχει 125 κιλά εκρηκτικά, για να εκκενωθεί σε μεγάλη ακτίνα η περιοχή. Το γεγονός ότι υπήρξε πλήρης σιωπή γύρω από το προειδοποιητικό τηλεφώνημα στα ΝΕΑ εξηγείται με τρεις τρόπους. Πρώτον, ο άνθρωπος στο τηλεφωνικό κέντρο της εφημερίδας δεν ειδοποίησε για το τηλεφώνημα, όπως έπρεπε να κάνει. Αν ισχύει αυτό, τότε μιλάμε είτε για εγκληματική ολιγωρία του συγκεκριμένου υπαλλήλου είτε για επιλογή της εφημερίδας, που ανατρέπει τη μέχρι σήμερα στάση των δημοσιογράφων στα τηλεφωνήματα προειδοποίησης. Το γεγονός ότι στην τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στα γραφεία της Shell είχαμε τηλεφωνήσει στην Ελευθεροτυπία και ο άνθρωπος στο τηλεφωνικό κέντρο το έκλεινε, μας είχε οδηγήσει τότε στην απόφαση να πάρουμε στην αστυνομία. Και τα δύο αυτά περιστατικά είναι πολύ ανησυχητικά για την στάση των εφημερίδων και εύλογα μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν η τακτική των εφημερίδων και των καναλιών είναι τέτοια από ‘δω και πέρα που επιδιώκουν θύματα, με στόχο τη δυσφήμηση του αγώνα και τη λήψη έκτακτων αστυνομικών μέτρων. Το τηλεφώνημα έγινε γύρω στις 4.10 και μπορεί να διαπιστωθεί, πολύ εύκολα, αφού αποθηκεύονται τα τηλεφωνήματα από όλες τις εταιρείες.Ένα δεύτερο συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι ότι ενημερώθηκε η αστυνομία καθώς και η εφημερίδα από τον υπάλληλο. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για συντονισμένη παραπληροφόρηση από τα ΝΕΑ και τον κατασταλτικό μηχανισμό αλλά και από την κυβέρνηση για τη δημιουργία κλίματος ανασφάλειας στους πολίτες. Αν ισχύουν τα δύο προαναφερθέντα σενάρια-γεγονός που απευχόμαστε και που θα πρέπει να διαψευστεί δημοσίως από τις συγκεκριμένες εφημερίδες-, τότε θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας ότι μπαίνουμε σε μια νέα και άκρως επικίνδυνη εποχή, όπου κατασταλτικοί κρατικοί μηχανισμοί και ΜΜΕ συνεργάζονται για τη διαμόρφωση κλίματος κοινωνικής ανασφάλειας, με στόχο όχι μόνο τη δυσφήμιση του αγώνα, αλλά και την διαμόρφωση ενός συναινετικού κλίματος για την εφαρμογή πολιτικών ολοκληρωτικού ελέγχου εις βάρος όλης της κοινωνίας. Ένα τρίτο, λίγο παράδοξο είναι αλήθεια, ενδεχόμενο είναι ο υπάλληλος των ΝΕΩΝ να ενημέρωσε την αστυνομία και να μην ενημέρωσε την εφημερίδα.Γι αυτό και στην Citibank της οδού Λαυρίου δεν βάλαμε ωρολογιακό μηχανισμό αλλά χρησιμοποιήσαμε καλώδιο, έτσι ώστε να είμαστε παρόντες κατά την έκρηξη και να ελέγχουμε την περιοχή για τυχόν περαστικούς. Επειδή όμως σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να πραγματοποιούμε ενέργειες με ωρολογιακούς μηχανισμούς και να προειδοποιούμε γι αυτές σε ΜΜΕ, προκειμένου να εκτελούνται με ασφαλή τρόπο, δηλώνουμε πως αν υπάρχει οποιαδήποτε κωλυσιεργία στην γνωστοποίηση προειδοποιητικών τηλεφωνημάτων και στις εκκενώσεις κτιρίων και περιοχών, με αποτέλεσμα ν απειληθεί η ασφάλεια των πολιτών, αποκλειστικά υπεύθυνοι θα είναι η αστυνομία και το δημοσιογραφικό μέσο που θα έχει λάβει το τηλεφώνημα. Και επειδή εμείς δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιήσουμε χτύπημα χωρίς να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα για την ασφάλεια πολιτών, δηλώνουμε πως αν αυτό δεν τηρηθεί από τους υπεύθυνους θ αντιδράσουμε αναλόγως. Μέσα από την προπαγάνδα τους οι δημοσιογράφοι, όπως έλεγε και ο Όργουελ στο 1984, προβάλουν το ψέμα για αλήθεια, το άσπρο μαύρο και την σκλαβιά για ελευθερία. Προβάλουν τον ισχυρισμό ότι η ενέργειά μας αυτή δεν στρεφόταν εναντίον του συστήματος αλά εναντίον της κοινωνίας. Σύμφωνα με την καθεστωτική προπαγάνδα που παρουσιάζουν, τα δύο εκατομμύρια των πολιτών που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, οι άνθρωποι που τους κατάσχεται το σπίτι από τις τράπεζες, οι χιλιάδες άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι, οι μαθητές και η νεολαία, θα πλήττονταν αν ανατινάζαμε τα γραφεία της Citibank, προφανώς γιατί τα συμφέροντά τους ταυτίζονται. Αυτό μας λένε οι δημοσιογράφοι!Εδώ και πολύ καιρό προβάλλεται το κατευθυνόμενο από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και το ΠΑΣΟΚ ιδεολόγημα, το οποίο αναπαράγεται και εμπλουτίζεται από δημοσιογράφους πολιτικούς αναλυτές και «διανοούμενους», ότι ο Ε.Α. διαφέρει από την 17Ν και τον ΕΛΑ, οργανώσεις που προβάλλονται- κατόπιν αδρανοποίησής τους βέβαια- πως «είχαν πιο συγκεκριμένους στόχους και διατηρούσαν κάποια ιδεολογική επίφαση ενώ, αντιθέτως, η νέα γενιά επιχειρεί τυφλά χτυπήματα με στόχο μαζικούς θανάτους και δεν έχει κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο». Δεν είναι βέβαια σύμπτωση ότι πολλοί από αυτούς που αναπαράγουν αυτό το τερατώδες ψέμα, είναι ακριβώς οι ίδιοι που παλαιότερα ισχυρίζονταν στα τηλεοπτικά παράθυρα για την τότε εν ενεργεία 17 Νοέμβρη (αυτή η προπαγάνδα βρήκε την αποκορύφωσή της την περίοδο των συλλήψεων), ότι πρόκειται για «εταιρεία στυγνών εγκληματιών και δολοφόνων χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο», ενώ τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι συγκρινόμενοι μ’ εμάς, παρουσιάζονται ως «πρόβατα» και «αγγελάκια».Το ψέμα των εξουσιαστών και των δημοσιογράφων δεν έχει όρια. Αυτό είναι μέρος μας πάγιας προπαγάνδας της εξουσίας και των φερέφωνών τους, όπου ανέκαθεν οι επαναστάτες και οι αντίπαλοι του καθεστώτος παρουσιάζονταν ως αντικοινωνικοί εγκληματίες. Σε πολλές από τις ενέργειές μας, και χωρίς αυτό να στηρίζεται πουθενά, ειπώθηκε ότι επιθυμούσαμε μαζικούς θανάτους πολιτών, με πιο χαρακτηριστική την επίθεσή μας με βόμβα στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών στο Σύνταγμα τον Δεκέμβριο του 2005. Τότε, παρά το γεγονός ότι είχαμε προειδοποιήσει δύο φορές, η αστυνομία στάθηκε ανίκανη να προσδιορίσει το σημείο που είχε τοποθετηθεί το παγιδευμένο μηχανάκι και η βόμβα εξερράγη χωρίς να έχουνε αποκλείσει τον χώρο, με αποτέλεσμα τότε να τραυματιστούν, ευτυχώς ελαφρά, δύο άνθρωποι. Και τότε αρχικά, ισχυρίστηκαν ότι προσπαθήσαμε να ξεγελάσουμε την αστυνομία και ότι αδιαφορούσαμε για τυχόν θύματα. Όπως και τότε έτσι και τώρα θα επαναλάβουμε ότι οι στόχοι του «Επαναστατικού Αγώνα» έχουν και θα έχουν κοινωνικό και ταξικό κριτήριο, είτε πρόκειται για υλικούς στόχους είτε για ανθρώπινους, οι οποίοι επικεντρώνονται στην πολιτική και οικονομική ελίτ, τους μηχανισμούς του Κεφαλαίου και του Κράτους, την αστυνομία που τους περιφρουρεί και όχι τους απλούς πολίτες.Ενώ, από τη μία, η συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ κατηγορούνε εμάς για απόπειρες πρόκλησης θανάτων πολιτών, επιχειρώντας με τα καθεστωτικά κόμματα την διαμόρφωση κλίματος κοινωνικής ανασφάλειας, από την άλλη θάβουν το γεγονός της δολοφονικής επίθεσης με χειροβομβίδα ενάντια στο στέκι των Μεταναστών στα Εξάρχεια, γεγονός που δείχνει ότι, εκτός από την κρατική βία, την οποία αδιαμφισβήτητα αποδέχονται, συναινούν μέσω της προκλητικής και ύποπτης ανοχής που επιδεικνύουν και στην παρακρατική βία. Τέτοιου είδους επιθέσεις εμείς πιστεύουμε ότι θα υπάρξουν και άλλες, αφού το κράτος, λόγω της κρίσιμης αυτής περιόδου, έχει εδώ και πολλούς μήνες προσφύγει στις παρακρατικές εφεδρείες του (φασιστοειδή-φασιστόμπατσους).Καθώς εισερχόμαστε όλο και πιο βαθιά στη δίνη της διεθνούς οικονομικής κρίσης, γίνεται όλο και πιο σαφές πως ο καπιταλισμός και η οικονομία της αγοράς, όχι μόνο είναι σύστημα που προωθεί την κατάφωρη αδικία και αναπνέει χάρη στην ανελέητη εκμετάλλευση, αλλά είναι ένα κοινωνικό καρκίνωμα, που επιβιώνει χάρη στον παρασιτισμό του εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Σήμερα που ο καπιταλισμός παραπαίει και η εμπιστοσύνη στις αγορές και στην λειτουργία τους είναι ανύπαρκτη, το χρηματοοικονομικό σύστημα έφτασε στο χείλος του γκρεμού, χωρίς να έχει ακόμα διασφαλίσει αν και με ποιους όρους θα επιβιώσει.Η σωτηρία του συστήματος προϋποθέτει πως νέες σκληρότερες θυσίες θα γίνουν από μεριάς των εκμεταλλευόμενων. Αυτές τις νέες και περισσότερο σκληρές από κάθε άλλη φορά πολιτικές λιτότητας θα επιβάλλουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις, φροντίζοντας παράλληλα να έχουν έτοιμα σχέδια σκληρής καταστολής σε περιπτώσεις έντονων κοινωνικών αντιδράσεων και εξεγέρσεων. Ήδη μια σειρά από εξεγέρσεις έχουν λάβει χώρα σε πολλές περιοχές του πλανήτη λόγω της κρίσης. Η αρχή έγινε την περίοδο όπου η αβεβαιότητα στην αγορά των ακινήτων και των μετοχών, οδήγησε πολλούς επιτήδειους ραντιέρηδες να ποντάρουν στα χρηματιστήρια τροφίμων, επιχειρώντας μέσα από αυτά να βγάλουν τα μέγιστα δυνατά κέρδη. Αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσει μια αλόγιστη κούρσα ανόδου των τιμών σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης και πριν η αναμενόμενη οικονομική ύφεση φέρει μια μη αναστρέψιμη πτώση των τιμών στα τρόφιμα.Η άνοιξη και το καλοκαίρι του 2008 σημαδεύτηκαν από μια σειρά εξεγέρσεων για το σιτάρι, το ρύζι, το καλαμπόκι, αφού η χρηματιστηριακή κερδοσκοπία πολλαπλασίασε τις τιμές μέσα σε λίγους μήνες και οδήγησε σε λιμοκτονία εκατομμύρια ανθρώπους στις πιο φτωχές περιοχές του πλανήτη. Στην Αϊτή οι βίαιες διαδηλώσεις των πεινασμένων (80% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας) εξελίχθηκαν σε ένοπλη εξέγερση. Εξεγέρσεις έγιναν και στην Αίγυπτο, την Ινδονησία, το Πακιστάν, τις Φιλιππίνες, το Μεξικό. Καθώς προχωρά η κρίση μια σειρά από χώρες, πολλές εκ των οποίων κάποτε αποτελούσαν τα νέα «θαύματα» του καπιταλισμού καταρρέουν η μια μετά την άλλη. Η Ισλανδία, η Ιρλανδία (μέχρι πρότινος κέλτικη τίγρης), η Ουγγαρία αποτέλεσαν την αρχή των κρατικών χρεοκοπιών ενώ οι κοινωνικές ταραχές συγκλονίζουν ήδη χώρες της λεγόμενης νέας Ευρώπης όπως η Λιθουανία, η Λεττονία, η Βουλγαρία, όπου εκδηλώνονται βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις ενάντια στις κυβερνήσεις των χωρών αυτών και τις πολιτικές λιτότητας που θέλουν να επιβάλλουν κατ’ εντολή του ΔΝΤ και της υπερεθνικής οικονομικής εξουσίας. Έχει προηγηθεί η εξέγερση του Δεκέμβρη στην Ελλάδα.Όλες αυτές οι κοινωνικές αυτές εκρήξεις είναι μόνο η αρχή.Όταν πολλοί πιστεύανε ότι η ελληνική οικονομία είναι ισχυρή, εμείς στην προκήρυξή μας για την επίθεση στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών τον Δεκέμβρη του 2005 λέγαμε ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξεσπάσει παγκόσμια οικονομική κρίση και να πληγεί και η χώρα:«Η ανάγκη εισαγωγής ρυθμιστικών παραμέτρων στην διεθνοποιημένη αγορά επισημαίνεται από αυτούς τους οικονομικούς “παίκτες” και το τμήμα αυτό της πολιτικής ελίτ που αντιλαμβάνεται πως η αστάθεια, ως χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρούς κλυδωνισμούς το καπιταλιστικό σύστημα, να γεννήσει κρίσεις μη αναστρέψιμες. Αυτές οι επισημάνσεις ξεκίνησαν μετά την οικονομική κρίση του ‘98 που απέδειξε πως οι “ασιατικές τίγρεις” ήταν απλώς χάρτινες. Μια κρίση, που ξεκινώντας από την νοτιοανατολική Ασία εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες, πλήττοντας με ιδιαίτερη ένταση οικονομίες της ημιπεριφέρειας και της περιφέρειας του καπιταλιστικού συστήματος και που η διεθνής επέκταση και η σφοδρότητά της αιφνιδίασε πολλούς από τους παράγοντες της αγοράς.Ο φόβος για μια νέα, ακόμη μεγαλύτερης έντασης και έκτασης κρίση που ενδεχομένως να πλήξει το φαινομενικά αλώβητο καπιταλιστικό κέντρο, είναι ο κύριος λόγος που οι προαναφερόμενοι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες διερευνούν την εισαγωγή ρυθμίσεων που θα λειτουργούν ως ασφαλιστικές δικλείδες για την αγορά, και θα επιτρέπουν την συνέχιση της πορείας προς την παγκοσμιοποίηση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Όσον αφορά την Ελλάδα, η ίδια η ιστορία έχει ήδη αναδείξει πόσο φαιδρά είναι τα φληναφήματα της πολιτικής εξουσίας περί ισχυροποίησης της ελληνικής οικονομίας ύστερα από την είσοδό της στην Ε.Ε., στην ζώνη του ευρώ και το άνοιγμα στις διεθνείς αγορές. Τα τελευταία απομεινάρια μιας ήδη αποσαρθρωμένης παραγωγικής δομής σαρώνονται από τις ανταγωνιστικές δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, καμιά προοπτική για την δημιουργία νέων παραγωγικών δομών δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα -εκτός και αν καταφέρουμε να ανταγωνιστούμε την Κίνα σε μισθούς, όπως προτρέπουν οι ευρωπαίοι επιχειρηματίες-, η πλασματική ευημερία που για χρόνια βασίστηκε στην κατανάλωση με δανεικά λαμβάνει τέλος, και το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να χρεώνει τις επόμενες γενιές με το υπέρογκο δημόσιο χρέος που κάθε χρόνο αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς, λόγω των υψηλών επιτοκίων με τα οποία οι κυβερνήσεις προσφέρουν ως αντάλλαγμα για να συνεχίσουν να δανείζονται.Κατά την άποψή μας η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση και δεν σεβόμαστε την άποψη που λέει πως η συμμετοχή στην ζώνη του ευρώ καθιστά δεδομένη την αποφυγή σοβαρών κρίσεων. Τα δομικά προβλήματα της “εθνικής” οικονομίας σε συνδυασμό με την τάση του συστήματος προς την ανισορροπία, δημιουργούν ένα καλό συνδυασμό για μια επικείμενη οικονομική κρίση, η οποία δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από ποιους γεωγραφικούς παράλληλους θα ξεκινήσει».Αναζητώντας τους κύριους υπαίτιους της σημερινής μεγάλης κρίσης, δεν μπορούμε παρά να στραφούμε καταρχήν στην οικονομική ελίτ και τις κύριες πολυεθνικές επιχειρήσεις που την αντιπροσωπεύουν, με πρώτους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Ένας τέτοιος είναι και η Citigroup - της οποίας τμήμα είναι η Citibank-, ένας διεθνής όμιλος με πολλές θυγατρικές εταιρείες και συμμετοχή σε αμέτρητες επιχειρήσεις παγκοσμίως.Στην Ελλάδα η δραστηριότητά της ξεκίνησε την δεκαετία του ‘60, δεκαετία της έκρηξης των πολυεθνικών και της υψηλής διεθνούς ρευστότητας. Η δράση της ευνοήθηκε από τα ανοίγματα της χώρας εκείνη την περίοδο στο διεθνές κεφάλαιο και την πορεία διεθνοποίησης της ελληνικής οικονομίας στα πλαίσια που επέβαλε η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ. Σταδιακά εξελίχθηκε στον πιο προνομιακό συνεργάτη του ελληνικού κράτους σε διάφορα οικονομικά αλλά με σοβαρές προεκτάσεις ζητήματα, μεταξύ των οποίων την αναδοχή στην έκδοση ελληνικών ομολόγων με προνομιακά για την Citibank κέρδη. Το ελληνικό κράτος την ξεπλήρωσε και με άλλους τρόπους πλην το ρευστό, τρόπους όπως η προσφορά προνομιακών θέσεων στην λειτουργία δημοσίων οργανισμών, για τους οποίους η Citibank κατά καιρούς δημοσίευε στην αγορά ευνοϊκές εκθέσεις για να ανεβάσει τις μετοχές τους, με το αζημίωτο φυσικά.Επί κυβερνήσεως Σημίτη αξιοποίησε την σχεδιασμένη για να εξυπηρετήσει το υπερεθνικό κεφάλαιο υποτίμηση της δραχμής, εισέβαλε μαζί με άλλους μεγάλους επενδυτές στο χρηματιστήριο, συμβάλλοντας στην χρηματιστηριακή έκρηξη του ‘99 και πρωτοστάτησε στη λεηλασία των τεράστιων ποσών αποταμίευσης που είχαν εισρεύσει τότε στο χρηματιστήριο. Μετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου επανήλθε μαζί με άλλους υπερεθνικούς χρηματοοικονομικούς ομίλους και εξαγόρασε για ένα κομμάτι ψωμί μεγάλο μέρος των μετοχών των ελληνικών επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να περάσει στον έλεγχο του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου το σύνολο σχεδόν της ελληνικής οικονομίας. Και καθώς μέσω της ελληνικής αγοράς ελέγχει μεγάλο τμήμα της ευρύτερης περιοχής στην ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, η διοίκηση της τράπεζας στην Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την εφαρμογής της πολιτικής της μητρικής Citigroup σε ένα μεγάλο φάσμα γειτονικών χωρών.Επίσης, υπήρξε ο κύριος σύμβουλος του ελληνικού κράτους για τις ιδιωτικοποιήσεις και πρωτοστάτησε σε ό,τι αφορούσε την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην χώρα για την ιδιωτικοποίηση τομέων του δημοσίου, την υφαρπαγή από το μεγάλο κεφάλαιο μεγάλου μέρους της δημόσιας περιουσίας και του κοινωνικού πλούτου. Η εν λόγω τράπεζα, εκτός από τα κέρδη που αποκομίζει από το εμπόριο των ελληνικών ομολόγων και την αγορά του χρέους, έχει ήδη αποσπάσει τεράστια κέρδη και από τα δάνεια στα ελληνικά νοικοκυριά, τα οποία και στραγγαλίζουν συστηματικά τα τελευταία χρόνια όλες οι τράπεζες. Πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς όπου συμμετέχουν μερικές από τις σημαντικότερες οικογένειες της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ και κυρίως των ΗΠΑ. Τα συμφέροντα της Citibank είναι τα συμφέροντα κάποιων από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο οργανισμοί σαν αυτόν ή π.χ. την J.P. Morgan ή την Deutche Bank να αφεθούν στην τύχη τους και να καταρρεύσουν, χωρίς να έχει κάνει το κράτος ό,τι είναι δυνατό για να τον κρατήσει ζωντανό. Η παροχή εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, δολαρίων και γεν στα υπερτραφή πολυεθνικά τοκογλυφικά εκτρώματα, συνιστά μια πρωτοφανή στην ιστορία του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος μεταφορά πλούτου από την κοινωνική βάση προς την οικονομική ελίτ, που έπραξαν οι κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες μέσα σε λίγους μήνες. Η κρίση αποκάλυψε πως τα οικονομικά μεγέθη αυτών των οργανισμών ήταν τελικά «φούσκες», «κολοσσοί» όπως η Citigroup βρίσκονται υπό κατάρρευση και περνούν υπό την κρατική σκέπη για να «εξυγιανθούν» - με τα χρήματα πάντα των φορολογουμένων - για να ξαναμπούν αργότερα ξανά στο παιχνίδι της αγοράς. Είναι βέβαιο πως τεράστιες ποσότητες ρευστού θα συνεχίσουν να εισρέουν στα ταμεία των τραπεζών για να καλύψουν τα ανυπολόγιστα χρέη τους ενώ η απορρόφηση από τα κράτη των χρεών και η δημιουργία «κακών τραπεζών» όπου θα πετούν οι τράπεζες τα μη κερδοφόρα επενδυτικά τους «απόβλητα», είναι τα επιπλέον μέτρα για τη διάσωση των κερδών των μεγαλομετόχων, με υποθήκη την ζωή και την επιβίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μπορεί σήμερα να κριτικάρουν δημοσίως οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ τις διοικήσεις των τραπεζών για την κακή διαχείριση και την απληστία των μεγαλοστελεχών, όμως στην πραγματικότητα επικροτούσαν με λόγια και με έργα αυτήν την επιθετική πολιτική που υιοθετούσαν οι χρηματοοικονομικοί όμιλοι για δεκαετίες, πολιτική που κινούσε η απληστία για περισσότερα κέρδη. Όμως κανείς δεν ξεχνά πως η απληστία είναι ο πυρήνας των σχέσεων στην οικονομία της αγοράς. Είναι η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού, είναι η φλόγα που πυροδοτεί τον ανταγωνισμό, φέρνει κέρδη στο κεφάλαιο, ωθεί την ανάπτυξη του συστήματος. Καθώς ο ανταγωνισμός μεταξύ κεφαλαίων αποτελούσε ανέκαθεν την ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η απληστία είναι και θα είναι ο απαραίτητος τροφοδότης της κίνησης του οικονομικού συστήματος. Και καθώς σήμερα τα κεφάλαια που ανταγωνίζονται μεταξύ τους είναι όλο και μεγαλύτερα, είναι λογικό να παίρνει τεράστιες διαστάσεις η κερδοσκοπία - κυρίως αυτή που στηρίζεται σε δανεικά - και οι «φούσκες» των κάθε είδους χρεών να διογκώνονται όλο και περισσότερο.Η απληστία είναι, εν τέλει, η πρώτη αξία του καπιταλισμού, αυτή που σφραγίζει τον πλήρη αμοραλισμό του συστήματος, που θεοποιεί το χρήμα, την δύναμη και την εξουσία, που εχθρεύεται κάθε έννοια αλληλεγγύης, που περιφρονεί την αξία της ανθρώπινης ζωής καθώς για το σύστημα αξία έχει μόνο ό,τι παράγει κέρδος. Γι’ αυτούς που βρίσκονται στην ηγεσία του οικονομικού συστήματος, αξία δεν έχει κανένας άνθρωπος, καμία κοινωνική σχέση που βρίσκεται έξω από την κλίκα των κοινών οικονομικών συμφερόντων και των σχέσεων που αυτά τα συμφέροντα αναπτύσσουν. Η αδιαφορία τους για τον κόσμο είναι τέτοια που μπορούν χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς να ωθούν ολόκληρους λαούς στην λιμοκτονία, στην εξαθλίωση και στον θάνατο. Αν ρωτούσαμε οποιονδήποτε από τους λεγόμενους traders που διαχειρίζονται καθημερινά δισεκατομμύρια ή έστω έναν χρηματιστή ή οποιονδήποτε επενδύτη για το αν έχει καθόλου ενοχές για το γεγονός ότι μια τοποθέτηση του πχ στην άνοδο της τιμής των σιτηρών, οδήγησε στον θάνατο από πείσμα πολλούς ανθρώπους και όξυνε το πρόβλημα της σίτισης για εκατομμύρια, απαντούσατε σίγουρα πως όχι. Γι’ αυτό το είδος των ανθρώπων, η δύναμη της θέσης τους τοyς προκαλεί μέθη και όχι ενοχές. Είναι γνωστό εξ? άλλου, ότι σε περιόδους μεγάλων κερδών ένοιωθαν και δήλωναν «οι άρχοντες του σύμπαντος». Μπορεί σε μια κοινωνία αλλοτριωμένη από τον αμοραλισμό και την πλήρη εξατομίκευση που προωθεί η πολιτική και οικονομική εξουσία, ν? αναγνωρίζονται ως αξιοσέβαστοι και επιτυχημένοι αυτοί οι άνθρωποι λόγω της οικονομικής τους επιφάνειας, όμως δεν θα πάψουν να είναι στυγνοί εγκληματίες που πλουτίζουν με το αίμα αδύναμων κοινωνικά ανθρώπων. Η μόνη τους ανησυχία είναι αν θα έχουν «πάρει σωστές θέσεις», αν απειλούνται τα μπόνους τους, αν θ?αυξήσουν την περιουσία τους. Δεν έχει καμία σημασία τι εμπορεύονται. Αν είναι στεγαστικά δάνεια, χρέη χωρών, πετρέλαιο, ή ξηροί καρποί. Σημασία έχει η μεγιστοποίηση της κερδοφόρας απόδοσης. Και «είναι μέσα στο παιχνίδι» οι υψηλές αποδώσεις να κερδίζονται ακόμα και με μαζικές δολοφονίες.Σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση γονυπετής παρακαλάει τους «αξιοσέβαστους» επενδυτές ν?αγοράσουν τα ελληνικά ομόλογα και είναι διατεθειμένη να πληρώσει στο ακέραιο το τίμημα που θα της ζητηθεί, δηλαδή ένα υπέρογκο επιτόκιο. Γιατί είναι γνωστό, η Ελλάδα λόγω ελλειμμάτων και χρεών ήταν ένας επενδυτικός προορισμός «αυξημένου ρίσκου» και αυτό το ρίσκο αντανακλάται στο υψηλό επιτόκιο δανεισμού, αφού υποτίθεται, ότι έτσι διασφαλίζεται καλύτερα η θέση του επενδυτή, άσχετα αν οι αυξανόμενες απαιτήσεις για πληρωμές σε δάνεια οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα σε χρεοκοπία. Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, βρισκόμαστε υπό ένα καθεστώς δουλείας, με υπερεθνικό κεφάλαιο να επιβάλει με τον βούρδουλα του χρέους και των ελλειμμάτων τους πιο απεχθείς όρους φορολόγησης, εργασίας, αμοιβών και συνταξιοδοτήσεων, όρους που καμιά κοινωνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανέχεται. Όπως δεν πρέπει να ανέχεται για το συμφέρον των μεγάλων τοκογλύφων, ντόπιων και ξένων, να κόβονται οι δημόσιες δαπάνες, να ξεψυχούν τομείς όπως η δημόσια υγεία, να κλείνουν νοσοκομεία.Οι εγκληματίες που ηγούνται της διεθνούς χρηματαγοράς ήδη έχουν ξεκινήσει την μεγάλη κερδοσκοπική εφόρμηση στην αγορά του χρέους, καθώς τα στοιχήματα για την κατάρρευση διαφόρων χωρών βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεων της αγοράς ενώ η Citibank έχει αρχίσει μια επιθετική κερδοσκοπική τακτική με τα ελληνικά ομόλογα. Οι αποδώσεις για το κεφάλαιο θα είναι μεγάλες, αλλά σύντομα θα δούμε πολλές χώρες να χρεοκοπούν κάτω από το βάρος του χρέους , της πολιτικής πίεσης για μεγαλύτερη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή, αλλά και της κερδοσκοπίας.Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι διατεθειμένη να δεχτεί εν λευκώ κάθε όρο του μεγάλου κεφαλαίου όσο δυσβάσταχτος και αν είναι, να επιβάλει δια πυρός και σιδήρου και τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες επιταγές που της υποδεικνύει η αγορά και οι πολιτικές συμμαχίες που την υπηρετούν, όπως η Ε.Ε. και να ματώσει την ελληνική κοινωνία προκειμένου ν?ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της. Πιστεύει βέβαια, πως για πολιτικούς λόγους που αφορούν την καθεστωτική σταθερότητα στην χώρα και την ευρύτερη περιοχή, οι αγορές δεν θα την εγκαταλείψουν. Βέβαια, τις ίδιες επιλογές θα έκανε και οποιαδήποτε κυβέρνηση βρισκόταν στην εξουσία. Και όταν λέμε οποιαδήποτε, δεν εννοούμε μόνο το ΠΑΣΟΚ (για το ΛΑΟΣ είναι αυτονόητο) αλλά και τον Συνασπισμό όπως επίσης και το ΚΚΕ. Και αυτό γιατί μια πολιτική απόφαση που θα αφορά την δια παντός άρνηση πληρωμών του χρέους σημαίνει οριστική ρήξη με τις αγορές, γεγονός που είναι φυσικά εκτός των στόχων όλων των κομμάτων.Η πολιτική βούληση για μια κοινωνία ν?αποτινάξει μια για πάντα τον ζυγό του χρέους από πάνω της, όχι μόνο γιατί δεν τον αντέχει αλλά γιατί δεν τον θέλει, είναι συνυφασμένη με την απόφαση ν?αντιπαρατεθεί με το σύνολο της πολιτικής εξουσίας, με την απόφαση να έρθει σε ρήξη με το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, με την απόφαση ν?ανατρέψει το καθεστώς που την κρατάει σκλαβωμένη.Για όλα τα παραπάνω, ζητάμε ειλικρινά συγνώμη από τον ελληνικό λαό που δεν καταφέραμε να τινάξουμε στον αέρα τα κεντρικά γραφεία της Citibank.Το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέχει τη μερίδα του λέοντος σε ευθύνες για την σημερινή κατάσταση που ζει ο πλανήτης. Όμως εξίσου συνυπεύθυνες είναι οι κυβερνήσεις, οι κεντρικές τράπεζες-δηλαδή, τα τσιράκια των υπερεθνικών χρηματοπιστωτικών ομίλων- και οι μεγάλες επιχειρήσεις. Και αυτό γιατί η σημερινή κρίση δεν είναι αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής, την οποία διαμόρφωσαν από κοινού όλοι οι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες του συστήματος και η οποία αποτελεί την πιο μαζική δολοφονική επιχείρηση στην ανθρώπινη ιστορία. Γι?αυτό και όχι μόνο δεν μπορεί ν?αφορά τους προλετάριους ανά τον κόσμο η διάσωση του καθεστώτος, όχι μόνο δεν μπορεί ν?ανεχόμαστε να πληρώσουμε για λογαριασμό μιας κρίσης που κράτος και αφεντικά παρουσιάζουν ως μια… καταιγίδα, ένα φυσικό φαινόμενο για το οποίο κανείς δεν ευθύνεται, όχι μόνο δεν έχουμε κανένα λόγο να συμβάλουμε στην γεφύρωση του χάσματος μεταξύ κεφαλαίου-κοινωνίας που δημιούργησε η κρίση, αλλά οφείλουμε να ξεμπερδέψουμε μια για πάντα με όλα τα καθάρματα της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, για να απαλλαγεί, επιτέλους, η ανθρωπότητα από αυτούς τους εγκληματίες.Επειδή αναφερθήκαμε σε οικονομική στρατηγική, οφείλουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Πιστεύουμε πως η σημερινή κρίση ήταν η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής στην ιστορία του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Και αυτό γιατί αφορά την πρώτη πραγματικά παγκόσμια κρίση μεγάλου μεγέθους, η οποία διαχέεται σε κάθε φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας και εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη λόγω της έντονης αλληλεξάρτησης σε συνθήκες οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Επίσης, παρά τις σοβαρές ποιοτικές διαφορές με την κρίση του ?29, είναι πιο σοβαρή από εκείνη, όχι μόνο λόγω της ευρύτητας αλλά και λόγω του γεγονότος ότι το σύστημα εκείνη την περίοδο μπορούσε πιο εύκολα να ελεγχθεί. Στην εποχή μας έχει εδώ και πολλά χρόνια καταστεί παντελώς ανεξέλεγκτο, με διαστάσεις ασύλληπτες και παραμέτρους ακατανόητες και για αυτούς ακόμη τους μεγάλους καπιταλιστές. Γι? αυτό και ούτε οι ίδιοι, ούτε οι μηχανισμοί των κρατών, των διεθνών οικονομικών οργανισμών και των κεντρικών τραπεζών μπορούν να κάνουν κάποια σοβαρή εκτίμηση.Η έναρξη της σημερινής κρίσης μπορεί να άρχισε με την κατάρρευση της αγοράς των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων χαμηλής φερεγγυότητας στις ΗΠΑ, αλλά δεν βρίσκεται εκεί η αιτία της. Όταν έσκασε η συγκεκριμένη «φούσκα», ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου κρίση στη φερεγγυότητα των τραπεζών και στα χρηματοοικονομικά εργαλεία που χρησιμοποιούσαν και που σε χρυσές εποχές μεγάλων κερδών όλες οι αγορές επαινούσαν και βράβευαν. Καθώς η τιτλοποίηση των επισφαλών δανείων και η μεταπώλησή τους κατάφερε τη διάχυση ενός ανυπολόγιστου χρέους σε μια ατελείωτη σειρά χρηματοοικονομικών παραγόντων (επενδυτικές, ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικά ταμεία…), η εμπιστοσύνη στις αγορές τέθηκε σε βαριά δοκιμασία και κατέληξε ανύπαρκτη, με τις τράπεζες να ανακαλύπτουν συνεχώς νέες τρύπες χρεών, εταιρείες που τ? όνομά τους ήταν ταυτισμένο με την ιστορία του καπιταλισμού την τελευταία εκατονταετία να καταρρέουν (π.χ. Lehman Brothers), μεγαλοεπενδυτές ν? αποσύρουν ό,τι μπορούν να γλιτώσουν από μια πλέον παντελώς αναξιόπιστη αγορά.Οι εποχές των υψηλών κερδών έλαβαν τέλος και το ρευστό αποσύρεται από την αγορά, φέρνοντας την πιο επικίνδυνη για το σύστημα φάση που χαρακτηρίζεται ως παγίδα ρευστότητας. Το χρήμα υπάρχει αλλά δεν χρησιμοποιείται αφού καμιά επένδυση δεν δείχνει ν? αποφέρει κέρδη. Και όταν η υπερεθνική ελίτ έχει περάσει χρόνια απολαμβάνοντας τρελά κέρδη, κυρίως μέσα από μεθόδους έμμεσης λεηλασίας όπως η τοκογλυφία και τα χρηματιστήρια, τότε είναι επακόλουθο να κλείνει τις κάνουλες της ρευστότητας περιμένοντας καλύτερες μέρες.Το ντόμινο καταρρεύσεων σε τομείς της οικονομικής δραστηριότητας παγκοσμίως που δημιούργησε η κρίση αφορά το γεγονός ότι ξεκίνησε το σκάσιμο της τεράστιας φούσκας αυτής της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτό αιτιολογείται από το γεγονός ότι τα μεγάλα οικονομικά μεγέθη και οι ανοδικές τάσεις στην αγορά τις τελευταίες δεκαετίες, όλο και πιο συχνά βασίζονταν στην κυκλοφορία τεραστίων όγκων πλασματικού κεφαλαίου, δημιουργώντας όρους για μια ψεύτικη, ή καλύτερα δανεική ευημερία, που βασιζόταν σε μια «φούσκα» χρεών που διαρκώς μεγάλωνε. Καθώς η «φούσκα» της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης μεγεθυνόταν ανάλογα με την «φούσκα» της αμερικανικής ευημερίας, το σκάσιμο της τελευταίας συμπαρέσυρε εκ θεμελίων το μέχρι χθες κυρίαρχο αναπτυξιακό μοντέλο που βασιζόταν στις αρχές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.Η «φούσκα» της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης άρχισε να διαμορφώνεται πολλά χρόνια πριν, στην περίοδο που για πολλούς σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς έχει καταγραφεί ως «χρυσή εποχή». Μιλάμε για την μεταπολεμική περίοδο όπου τα υψηλά κέρδη των επιχειρήσεων συνυπήρχαν με ικανοποιητικούς μισθούς στην εργασία και που ο καπιταλισμός φαινόταν ν? απολαμβάνει τη μοναδική για εμάς περίοδο σχετικής σταθερότητας για την οποία ευθύνεται ο κοινωνικός και ταξικός συμβιβασμός μεταξύ κεφαλαίου – εργασίας που είχε επιτευχθεί με καθοριστικό τον ρόλο της αριστεράς. Για όσο διάστημα οι υψηλοί μισθοί δεν απειλούσαν τα ποσοστά του κέρδους και για όσο διάστημα το κεφάλαιο είχε ανάγκη τις εθνικές αγορές για την προώθηση των προϊόντων και των υπηρεσιών του, ο ιδιότυπος κοινωνικός και ταξικός συμβιβασμός ήταν σε ισχύ. Μέσα σε αυτό το διάστημα το κεφάλαιο κατάφερε να επανακάμψει, καθώς το γόητρό του είχε υποστεί σοβαρά πλήγματα ύστερα από δύο παγκόσμιους πολέμους και μια μεγάλη κρίση. Ο κοινωνικός και ταξικός συμβιβασμός πλέον άρχισε όχι μόνο να μην είναι απαραίτητος για το κεφάλαιο αλλά και επιζήμιος για τα κέρδη.Καρπός της μεταπολεμικής συσσώρευσης υπήρξαν οι πολυεθνικές, που άρχισαν να γιγαντώνονται ήδη από την δεκαετία του ?60. Η περίοδος της έκρηξης των πολυεθνικών πολυκλαδικών ομίλων συνοδεύτηκε από μια σειρά εξαγορών και συγχωνεύσεων μέσω της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας. Είναι η πρώτη φορά μεταπολεμικά που ξεκινά μια φρενήρης προσπάθεια άντλησης υπεραξίας μέσω των χρηματιστηρίων, δημιουργώντας την πρώτη «φούσκα» κερδών. Από εκείνη την περίοδο, μαζί με μια σειρά νέων χρηματοοικονομικών κλάδων και εργαλείων (ήταν η εποχή που ξεφύτρωσαν οι πρώτοι «διαχειριστές» κεφαλαίων) άρχισε να διαμορφώνεται ένα νέο πεδίο άντλησης κερδών μέσω των έμμεσων τρόπων λεηλασίας που προσφέρει η πίστωση. Η πρώτη χρηματιστηριακή έκρηξη όχι μόνο αύξησε γρήγορα τα κέρδη των επιχειρήσεων με την γιγάντωση των πολυεθνικών, αλλά και κατάφερε την παλινόρθωση της ταξικής ισχύος του κεφαλαίου έναντι της εργασίας.Αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης εκείνης της περιόδου ήταν να γεμίσει ρευστό η αγορά. Σ? αυτό συμβάλανε σε πολύ μεγάλο βαθμό και τα τρελά κέρδη από τις πωλήσεις του πετρελαίου. Οι τράπεζες κυρίως των ΗΠΑ, με πρωταγωνιστικό ρόλο της First National City Bank - όπως ήταν η επονομασία εκείνη την περίοδο της Citibank -, ανέλαβαν ν? ανακυκλώσουν τα πετροδολάρια που είχαν πνίξει την αγορά. Η τεράστια ποσότητα πετροδολαρίων που γέμισε τα ταμεία των αμερικάνικων κυρίως τραπεζών και η έκρηξη των πολυεθνικών, άνοιξαν μια ευρύτερη αγορά, αυτή των ευρωδολαρίων (δολάρια που βρίσκονται εκτός ΗΠΑ, δίνονται εύκολα ως δάνεια και δεν υπόκεινται σε περιορισμούς).Μέσω αυτής της αγοράς το χρηματιστηριακό κεφάλαιο δημιούργησε την πίεση που χρειαζόταν για να πετύχει την απελευθέρωση της κίνησής του, διαρρηγνύοντας στην πράξη τα όποια εμπόδια μέχρι τότε του είχαν επιβληθεί. Οι κυβερνήσεις αυτό που έκαναν ήταν να επικυρώσουν εκ των υστέρων πολιτικά αυτή την συνθήκη, θεσπίζοντας το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο που αναγνώριζε και δεχόταν την απαίτηση του κεφαλαίου να κινείται ελεύθερα χωρίς να υπόκειται σε κρατικές παρεμβάσεις, ελέγχους και περιορισμούς. Ήταν η αρχή του τέλους για το μοντέλο του κρατικού παρεμβατισμού στην αγορά και η αφετηρία της εποχής του νεοφιλελευθερισμού, μια ιστορική μεταβολή που οφείλεται σε πρώτο βαθμό στην οικονομία και την δυναμική του κεφαλαίου και, σίγουρα, δεν ήταν αποτέλεσμα συνομωσίας κάποιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών προσώπων.Η αγορά ευρωδολαρίων δημιουργήθηκε παράλληλα μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του ?73 και έφερε την μεγάλη έκρηξη του διεθνούς δανεισμού, γεγονός που αποτέλεσε την πραγματική αιτία για την ραγδαία τότε άνοδο του πληθωρισμού. Υπό την πίεση των διεθνών χρηματοοικονομικών οίκων που είχαν γιγαντωθεί μέσα σε αυτήν την περίοδο, τα κράτη αναλάμβαναν να διαφυλάξουν τα κέρδη από τις πληθωριστικές πιέσεις που είχαν αυξηθεί ακόμη περισσότερο μετά την πετρελαϊκή κρίση του ?79, πραγματοποιώντας τις πρώτες μεγάλες επιθέσεις στον κόσμο της εργασίας. Έκτοτε οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες με πρώτη την FED των ΗΠΑ, υιοθετούν το μονεταριστικό δόγμα του Μίλτον Φρίντμαν που επέβαλε τον έλεγχο της ποσότητας του χρήματος που έπρεπε να κυκλοφορεί. Στόχος η συγκράτηση των μισθών, η μείωση της κατανάλωσης για την χαλιναγώγηση του πληθωρισμού και τη διάσωση των κερδών της πλουτοκρατίας.Είναι η εποχή που ο νεοφιλελευθερισμός ως εφαρμοσμένη κυβερνητική πολιτική έρχεται να αντιπαρατεθεί με τους εργαζόμενους. Είναι η περίοδος που διαρρηγνύεται οριστικά το προσωρινό συμβόλαιο της ταξικής ειρήνης μεταξύ κεφαλαίου και εργαζομένων, το οποίο πετιέται στο καλάθι των ιστορικών αχρήστων. Είναι η στιγμή που γίνεται παρελθόν η όποια νικηφόρα σύγκρουση διεξαγόταν μέχρι τότε από τα εργατικά συνδικάτα, τα οποία επιζητούσαν και κατάφερναν σε κάποιο βαθμό την ανακατανομή των κερδών προς όφελος των εργαζομένων. Από τότε που ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση του κεφαλαίου εις βάρος της κοινωνίας, τα συνδικάτα αντί να επιχειρήσουν την καθοριστική αναμέτρηση με στόχο την νίκη επί των δυνάμεων του συστήματος, προτίμησαν να συστρατευτούν με τα ρεμφορμιστικά κόμματα της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, που για την προοπτική ανόδου στην εξουσία, πρότασσαν μια ατελείωτη σειρά αμυντικών κινήσεων για την διατήρηση των υπαρχόντων κεκτημένων, κινήσεων που οδηγούσαν τους εργαζομένους όλο και πιο βαθιά σε έναν καταστροφικό συμβιβασμό και σε μια ατελείωτη οπισθοχώρηση, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε σήμερα, την εποχή που κυριαρχεί πλήρως ο εργασιακός μεσαίωνας.Από τη δεκαετία του ?70 μια χούφτα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, στην πλειοψηφία τους αμερικάνικα, ελέγχουν την παγκόσμια ροή κεφαλαίων και είτε άμεσα είτε έμμεσα την παγκόσμια αγορά, επιβάλλοντας ένα ωμό μοντέλο συσσώρευσης που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το βίαιο και ληστρικό μοντέλο πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου την περίοδο που ανέτειλε ο καπιταλισμός.Η υποταγή όλου του πλανήτη στον χρηματοπιστωτικό τομέα έφερε μεταξύ πολλών άλλων εργαλείων λεηλασίας και αρπαγής του κοινωνικού πλούτου (π.χ. επενδύσεις σε μετοχές, επενδυτικές απάτες με τα επενδυτικά σχήματα αυξημένου ρίσκου, τις εξαγορές και τις συγχωνεύσεις μέσω ελέγχου της πίστης και των μετοχών), το εργαλείο της αύξησης του χρέους των χωρών που δεν ανήκουν μόνο στην περιφέρεια του καπιταλισμού αλλά και στο λεγόμενο κέντρο, φέρνοντας τις κοινωνίες στη θέση των δουλοπάροικων και τις τράπεζες σε ρόλο σύγχρονων κονκισταδόρων.Μέσα στην διάρκεια του ?70 και κάτω από την πίεση της αγοράς ευρωδολαρίων, η συσσωρευμένη ρευστότητα βρήκε διέξοδο στην αγορά του χρέους. Μέσα σε λίγα χρόνια όλη η υποσαχάρια Αφρική και η Λατινική Αμερική δέχτηκαν μεγάλο μέρος αυτής της ρευστότητας με τη μορφή δανείων που αργότερα θα γινόταν η δαμόκλεια σπάθη των ευάλωτων αυτών χωρών. Στο μεγάλο φαγοπότι του διεθνούς χρέους πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι αμερικάνικες τράπεζες, με τη Citibank πρωτεργάτη. Η συγκεκριμένη τράπεζα ήδη από την δεκαετία του ?60, είχε εισάγει την επιθετική πολιτική των τραπεζών για την διεκδίκηση μέρους αυτής της ρευστότητας, βάζοντας τέλος στην περίοδο των «ψυχολογικών τραυμάτων» που είχε αφήσει στις τράπεζες η εποχή της ύφεσης και οι τραπεζικές χρωκοπίες της δεκαετίας του ?30.Η δεύτερη μεταπολεμικά «φούσκα» άρχισε να δημιουργείται. Ήταν η «φούσκα» του χρέους. Και όπως συνηθίζουν να λένε κάποιοι μεγαλοκερδοσκόποι «δεν υπάρχει τίποτα πιο κερδοφόρο από το να επενδύει κανείς στο αρχικό στάδιο της φούσκας». Οι εμπορικές τράπεζες χορηγούσαν συνεχώς μεγάλα κεφάλαια σε δάνεια στις υπανάπτυκτες χώρες, έχοντας τις πλάτες των κυβερνήσεων, των κεντρικών τραπεζών και φυσικά του ΔΝΤ.Μετά την επακόλουθη αύξηση των επιτοκίων, τα χρέη των δανειζόμενων χωρών πολλαπλασιάστηκαν σε λίγα μόνο χρόνια. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και της υποσαχάριας Αφρικής βρέθηκαν να χρωστάνε ποσά που ξεπερνούσαν το σύνολο των κεφαλαίων και περιουσιακών τους στοιχείων.Στις προτάσεις για οικονομική βοήθεια προς τις χώρες που μαστίζονταν περισσότερο από το χρέος, ο κυνικός ηγήτωρ της Citibank εκείνη την περίοδο Γουώλτερ Ρίστον είχε δηλώσει πως έπρεπε να μείνουν χωρίς βοήθεια και να τιμωρηθούν, επειδή δεν ήταν σε θέση να ξεπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες. Όταν οι χώρες αυτές βρέθηκαν στραγγαλισμένες οικονομικά από τα κοράκια των τραπεζών, η πρώτη απειλή για κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ήταν γεγονός, όχι λόγω έλλειψης ρευστότητας φυσικά, αλλά λόγω κλονισμού της τραπεζικής φερεγγυότητας. Και τότε επανέρχεται ο Ρίστον για να δηλώσει πως «τα κυρίαρχα έθνη δεν χρεοκοπούν», εννοώντας πως ό,τι και να κάνουν οι τράπεζες, τα κράτη θα είναι εγγυητές της χρηματοπιστωτικής ασφάλειας.Ενώ η Αφρική και η Λατινική Αμερική γονάτιζαν από την πείνα και τους λοιμούς, και οι αρρώστιες άρχιζαν να θερίζουν ολόκληρους πληθυσμούς, το ΔΝΤ σπεύδει προς στήριξη των τραπεζών, δανείζοντας στις υπερχρεωμένες χώρες τα αναγκαία κεφάλαια για να πληρώσουν τα δάνεια προς τις τράπεζες και να μην καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα «σωτήρια» δάνεια του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας συνοδεύονταν από μεγάλο αριθμό απεχθών όρων νεοφιλελεύθερης προσαρμογής των χωρών που χρωστούσαν στις τράπεζες, με βάση τους οποίους τελικά αναγκάζονταν, αφού πρώτα κατέστρεφαν κάθε πολιτική κοινωνικού χαρακτήρα, να ξεπουλήσουν στο υπερεθνικό κεφάλαιο τα περιουσιακά τους στοιχεία και να το αφήσουν να αλώσει, να ρημάξει κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Η δικτατορία των αγορών έχει ξεκινήσει.Επειδή όμως η αφαίμαξη των υπανάπτυκτων χωρών επιχειρήθηκε με τέτοια ένταση που πολλές χώρες τελικά λύγισαν και εξάντλησαν τις δυνατότητές τους να τροφοδοτούν με κεφάλαια τις πολυεθνικές τράπεζες, το πρώτο μεγάλο διεθνές κύμα δανεισμού της δεκαετίας του ?70 μετατράπηκε στην πρώτη μεταπολεμική διεθνή τραπεζική κρίση το 1982. Τα δανεικά που χορηγούσαν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα με τους όρους που έβαζαν, όχι μόνο δεν επέλυαν το πρόβλημα αλλά σε πολλές περιπτώσεις το επιδείνωναν ακόμη περισσότερο.Όταν η «φούσκα» του χρέους έσκασε τελικά και απειλήθηκαν με κατάρρευση πολλές τράπεζες, το κράτος των ΗΠΑ επενέβη, μετατρέποντας το υπόλοιπο χρέος σε ομόλογα με την εγγύηση του αμερικανικού δημοσίου, τα οποία και μοιράστηκαν σε χιλιάδες κατόχους, καταφέρνοντας έτσι τη διάχυση του πιστωτικού κινδύνου. Από αυτά τα ομόλογα -που επονομάστηκαν «ομόλογα Μπρέιντ» προς τιμή του τότε αμερικανού υπουργού εξωτερικών που τα δημιούργησε- γεννήθηκε η αγορά των κρατικών ομολόγων, η οποία όχι μόνο απέτρεψε την κατάρρευση των τραπεζών, αλλά δημιούργησε ένα πολλά υποσχόμενο πεδίο άντλησης κερδών, όπου όρμησαν ανεπιφύλακτα μεγάλα αλλά και μικρά κοράκια-κάτοχοι κεφαλαίων. Η αποφυγή της κατάρρευσης μέσω της κρατικής βοήθειας έφερε περισσότερη ελευθερία κίνησης για το κεφάλαιο και οι ληστρικές πολιτικές της οικονομικής ελίτ για συνέχιση της συσσώρευσης μπορούσε να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ασφάλεια για το σύστημα.Από τη δεκαετία του ?80 και με τη βοήθεια της τεχνολογικής έκρηξης, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση γίνεται κυρίαρχη και εδραιώνει τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου στην ηγεσία του συστήματος. Παράλληλα εντείνεται από το κράτος η επίθεση ενάντια στις κοινωνίες για την εμπέδωση της ταξικής ισχύος του κεφαλαίου. Η ρευστότητα από το ξεζούμισμα των εργαζομένων και τη λεηλασία των ανεπτυγμένων χωρών είναι μεγάλη, οι κοινωνίες έχουν παραδοθεί στις ορέξεις των αγορών, η εργασία «προσαρμόζεται» στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και η μεγάλη αφαίμαξη των δυτικών κοινωνιών βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα χρηματιστήρια παίρνουν φωτιά και η δεύτερη μεταπολεμική έκρηξη σημειώνεται στην Δύση. Εκείνη την περίοδο το 80% του παγκόσμιου κεφαλαίου συγκεντρώνεται στις ΗΠΑ, την Δ. Ευρώπη και την Ιαπωνία. Είναι η εποχή που ο δανεισμός εκτινάσσεται, νέα χρηματοοικονομικά εργαλεία ανακαλύπτονται που υπόσχονται ασφάλεια στους επενδυτές με την διάχυση του κινδύνου και δημιουργείται η νέα γενιά των ριψοκίνδυνων επενδυτών και των επενδύσεων μέσω υψηλού δανεισμού. Είναι η εποχή που μια νέα αγορά γεννιέται, αυτή των παραγώγων –σχεδόν άγνωστα μέχρι τότε-, που μετατρέπουν τις επενδύσεις σε πυρετώδη τζογαρίσματα τύπου καζίνο. Είναι η εποχή που αναδύεται η νέα κουλτούρα του γρήγορου κέρδους, του αλόγιστου πλουτισμού χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, της καθαγιάσεως της εκμετάλλευσης και της απληστίας. Είναι η εποχή που η εξατομίκευση και ο πόλεμος όλων εναντίον όλων στο δρόμο για πλούτο και η εξουσία γίνεται κυρίαρχο δόγμα στις κοινωνίες, οι οποίες ζουν τη μεγαλύτερη ιστορικά διάβρωση όλων των σχέσεων που εμπνέονται από την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια. Ύψιστος σκοπός τώρα προτάσσεται από τις πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες το κυνήγι της ατομικής ευημερίας ενώ η ατομική ιδιοκτησία γίνεται το ιερότερο αγαθό. Την χρηματιστηριακή έκρηξη για μια ακόμη φορά ακολούθησε η κατάρρευση. Η χρηματιστηριακή κρίση στα τέλη της δεκαετίας του ?80 δεν επέφερε μη αναστρέψιμα πλήγματα στο σύστημα –η οικονομική στήριξη κρατών και κεντρικών τραπεζών ήταν και τότε γενναιόδωρη- και «ξεπεράστηκε» εν μέσω ενός πυρετού εξαγορών και συγχωνεύσεων, που σήμαινε μια νέα έκρηξη οικονομικού συγκεντρωτισμού και έκανε την μετοχική εταιρία τον πυρήνα της σύγχρονης οικονομικής δραστηριότητας. Η υπέρμετρη ρευστότητα που είναι συγκεντρωμένη στις καπιταλιστικές μητροπόλεις αναζητά συνεχώς διεξόδους και μια νέα αγορά γεννιέται, η αγορά των δανείων προς τα νοικοκυριά των καπιταλιστικών κέντρων που έρχεται να «καλύψει» τις νέες απαιτήσεις και ανάγκες του «δυτικού ανθρώπου», ανάγκες που ανέλαβε να δημιουργήσει για λογαριασμό του η ίδια η αγορά.Η δεκαετία του ?90, δεκαετία που η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση φαντάζει ως αναμφισβήτητη συνθήκη, είναι αυτή που σημειώνεται με τον πιο άγριο και ραγδαίο τρόπο η υπερσυγκέντρωση οικονομικής δύναμης στα χέρια της οικονομικής ελίτ που γίνεται πανίσχυρη. Η μακροχρόνια μετατόπιση πλούτου από την κοινωνική βάση προς την κορυφή της οικονομικής παγκόσμιας ιεραρχίας είναι πρωτοφανής για την ανθρώπινη ιστορία. Μόνο 15 πλούσιοι άνθρωποι κατέχουν περιουσίες που ξεπερνούν το ΑΕΠ όλης της υποσαχάριας Αφρικής, μια χούφτα τράπεζες κατέχουν και διαχειρίζονται το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας ρευστότητας, λιγότερες από εκατό πολυεθνικές ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή. Τα κέρδη συσσωρεύονται στην χρηματοοικονομική σφαίρα και καθώς τα ιδιωτικά κεφάλαια λόγω της πλήρους απελευθέρωσης στην κίνησή τους έχουν αποκτήσει εξαιρετική κινητικότητα, αποκτούν μορφές επένδυσης χαρτοφυλακίου, επιλέγοντας τις τοποθετήσεις μικρής χρονικής διάρκειας με στόχο την μεγιστοποίηση των αποδόσεων το συντομότερο δυνατό. Η αγορά συναλλάγματος, η αγορά παραγώγων, τα χρηματιστήρια, η αγορά του χρέους είναι οι αγαπημένοι τομείς των νέων κροίσων της παγκόσμιας αγοράς.Η αγορά των παραγώγων –δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από στοιχήματα πάνω στην κατεύθυνση μιας σειράς εμπορευμάτων και δεικτών, όπως κατεύθυνση επιτοκίων, η τιμή των νομισμάτων, οι τιμές στα τρόφιμα και τις πρώτες ύλες, οι τιμές των μετοχών κ.λ.π.- παρουσιάζει εκρηκτική ανάπτυξη στη δεκαετία του ?90. Σε αυτή την αγορά συγκεντρώνονται κεφάλαια των οποίων η συνολική ονομαστική αξία από 5,7 τρις δολάρια το ?90, ξεπέρασε τα 500 τρις σήμερα ποσό που αντιστοιχεί περίπου στο 800% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς αυτών των στοιχημάτων κατέχουν λιγότερες από δέκα επενδυτικές τράπεζες, με την Citigroup να διατηρεί δεσπόζουσα θέση.Καθ? όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ?90 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το σύστημα του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς φαντάζει αλώβητο από τις όποιες κρίσεις το χτυπούν, οι οποίες όμως έχουν τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος για τις κοινωνίες που το βιώνουν. Στην πραγματικότητα όμως το σύστημα ήδη καρκινοβατεί και καθώς προσπαθεί να συνέλθει από την μια κρίση, γεννά μια άλλη ακόμη σοβαρότερη από την προηγούμενη.Επόμενα θύματα του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι οι χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Η επίθεση των αγορών στις χώρες αυτής της περιοχής προετοιμάστηκε και οργανώθηκε αρκετά χρόνια πριν και αποτελεί την μεγαλύτερη επιχείρηση άντλησης κεφαλαίων από την περιφέρεια προς το κέντρο των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Πρωταγωνιστές και σ? αυτή τη ληστρική επιδρομή που άφησε πίσω κατεστραμμένες κοινωνίες, ανεργία και έξαρση της φτώχειας, ήταν οι τράπεζες των ανεπτυγμένων χωρών και κυρίως της Ευρώπης. Η επίθεση του υπερεθνικού κεφαλαίου ήταν συντονισμένη και η κερδοσκοπία στην αγορά στέγης, τα νομίσματα, τα ομόλογα και σε όποιους άλλους τομείς της οικονομίας των χωρών αυτών μπορούσαν να φέρουν ψηλές αποδόσεις, φούντωσε. Τα χρέη των χωρών άρχισαν ν? αυξάνονται και τα ισοζύγιά τους άρχισαν να γίνονται ελλειμματικά. Όταν πια η κερδοσκοπία άρχισε να διογκώνεται επικίνδυνα και τα νομίσματα των χωρών να καταρρέουν, οι κεφαλαιοκράτες έκαναν ταμείο και εξαφανίστηκαν, αφήνοντας πίσω τους ερείπια. Χώρες όπως η Ταϋλάνδη, η Ν. Κορέα, η Μαλαισία, η Ινδονησία βρέθηκαν στη δίνη μιας μακροχρόνιας κρίσης και καθώς τα κεφάλαια έτρεχαν ξανά στα ασφαλή, όπως νόμιζαν, καταφύγια των καπιταλιστικών μητροπόλεων, εγκαταλείποντας τις χώρες της περιφέρειας, στη δίνη της κρίσης βρέθηκαν και η Λ. Αμερική, η Ν. Αφρική και η Ρωσία.Στις ανεπτυγμένες χώρες όχι μόνο δεν δημιουργήθηκε φόβος από την κατάρρευση των «ασιατικών τίγρεων, αλλά η νέα πλημμύρα των κεφαλαίων που εισέρευσε από την περιφέρεια προς τις μητροπόλεις του καπιταλισμού, τροφοδότησε μια άνευ προηγουμένου ευδαιμονία στις αγορές, που θα εκφραζόταν σε ακόμα πιο μεγάλη κερδοσκοπία και σε νέες «φούσκες». Η νέα «έμπνευση» ήταν η λεγόμενη «νέα οικονομία». Ήταν το νέο πεδίο της απάτης, με αναρίθμητες επιχειρήσεις να δημιουργούνται μέσα σε μια νύχτα, να πουλάνε αέρα κοπανιστό και να παρουσιάζουν ψεύτικα οικονομικά μεγέθη, τα οποία στηρίζονταν στην κερδοσκοπία του χρηματιστηρίου. Η κατάρρευση δεν άργησε να έρθει και ο τρόμος μιας γενικότερης κρίσης στο καπιταλιστικό κέντρο αυτή την φορά ήταν έντονος. Η ισορροπία στην αγορά επιχειρήθηκε με συντονισμένες μειώσεις των επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες για την αύξηση της ρευστότητας. Είναι η στιγμή που εκτινάσσεται η προσφορά δανείων από τις τράπεζες και ανθίζει η αγορά των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων χαμηλής φερεγγυότητας στις ΗΠΑ, η οποία και κατέρρευσε όταν οι φτωχοί της χώρας αυτής δεν άντεξαν άλλο να στηρίζουν το βάρος της συνεχώς διογκούμενης τραπεζικής κερδοσκοπίας.Τώρα μια σειρά από «φούσκες» που αναπτύχθηκαν κατά την «άνοιξη» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως η «ισχυρή κινέζικη ανάπτυξη» ή το «Ελ Ντοράντο των οικονομιών της ανατολικής Ευρώπης» -στο οποίο έχουν πέσει σαν τα γουρούνια στη λάσπη και οι ελληνικές τράπεζες, ξεζουμίζοντας τις κοινωνίες αυτών των χωρών-, θ? αρχίσουν να σκάνε, δημιουργώντας νέες ακόμη σοβαρότερες απειλές για την παγκόσμια οικονομική και πολιτική σταθερότητα.Αυτό που συμβαίνει, εν τέλει, είναι ότι ένα ολόκληρο αρχιτεκτόνημα συσσώρευσης κεφαλαίου έφτασε στα όριά του και η κατάρρευση του υπάρχοντος μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει αρχίσει. Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας εφαρμογής των πιο άγριων ληστρικών πρακτικών από το σύστημα, που αντλούσε τον παραγόμενο από την κοινωνική βάση πλούτο, μεταφέροντάς τον προς την κορυφή της οικονομικής ιεραρχίας. Γι? αυτό και η οικονομική κρίση υπέβοσκε εδώ και δεκαετίες καθώς οι κοινωνίες στέναζαν κάτω από τον ζυγό του κεφαλαίου, που όσο αποκτούσε διεθνοποιημένο χαρακτήρα γινόταν όλο και πιο ανελέητο. Το κεφάλαιο γιγαντώθηκε με την βοήθεια των κυβερνήσεων και των διεθνών οικονομικών μηχανισμών όπως το ΔΝΤ, αφήνοντας πίσω του τη μια κρίση και δημιουργώντας μια άλλη σοβαρότερη. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις που το ίδιο γεννούσε ισοπέδωναν κοινωνίες αλλά ενίσχυαν την οικονομική υπεροχή των ελίτ και των κρατικών εξουσιών. Η ψευδαίσθηση που διακατείχε την οικονομική εξουσία ότι είναι δυνατό, με τη βοήθεια μιας ισχυρής κρατικής εξουσίας, ν? αντλεί για πάντα κέρδη, αγνοώντας τις επακόλουθες καταστροφικές επιπτώσεις αυτής της ανελέητης κοινωνικής εκμετάλλευσης, συνέχιζε να παραμένει ζωντανή, παρά το γεγονός ότι το ένα μετά το άλλο τα πιο ευάλωτα οικονομικά τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού περνούσαν σε συνθήκες πλήρους οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Σήμερα, ενώ η κρίση έχει χτυπήσει τις πιο κεντρικές λειτουργίες του συστήματος και ενώ πληθυσμοί που μέχρι χθες απολάμβαναν μια σχετική οικονομική ευημερία, βρίσκονται ξαφνικά στο περιθώριο, αποκαλύπτεται όλο και πιο καθαρά πως το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και του καπιταλισμού, όχι μόνο είναι κατάφωρα άδικο, αλλά είναι μη βιώσιμο και καταστροφικό για όλη την ανθρωπότητα και για την φύση. Τώρα πια, μια άλλη πρόταση οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης είναι ?όχι μόνο ηθικά απαραίτητη, αλλά είναι και άμεσα αναγκαία για την επιβίωση όλων μας.Εκ των υστέρων και ενώ η κρίση σαρώνει τα πάντα απειλώντας με κατεδάφιση δομές, μηχανισμούς και συμμαχίες, πολλοί, άλλοτε υπέρμαχοι των ελεύθερων αγορών – όχι μόνο από το «στρατόπεδο» των σοσιαλφιλελεύθερων αλλά και από αυτό των νεοφιλελεύθερων – σπεύδουν τώρα να δηλώσουν ότι «υπερεκτιμήθηκαν οι ικανότητες των αγορών στην αυτορρύθμιση» και ότι «κρίνεται αναγκαία η πολιτική παρέμβαση και ο έλεγχός τους». Μπορεί για κάποιους από τα πολιτικά αφεντικά να ισχύει ότι είναι ημιμαθείς και άσχετοι σχετικά με το σύστημα που υπηρετούν. Οι περισσότεροι όμως, πιστεύουμε ότι είναι απλώς ψεύτες και υποκριτές που αγωνιούν να καλύψουν τις απάτες και τις κοροϊδίες που χρησιμοποιούσαν μέχρι τώρα για να εξαπατήσουν τις κοινωνίες και ν? αποποιηθούν τις ευθύνες της συμμετοχής τους στην διαμόρφωση της σημερινής παγκόσμιας κρίσης. Κυρίως, αγωνιούν να διατηρήσουν τα προνόμια της εξουσίας τους, ελπίζοντας πως για άλλη μια φορά «ο ηλίθιος λαός» θα πιστέψει στις καλές τους προθέσεις να «βγάλουν την εκάστοτε χώρα με όσο πιο δυνατό και πιο ανώδυνο τρόπο από την κρίση». Και είναι πραγματικά, εξωφρενικό, ρεμάλια όπως ο Τσιτουρίδης, που μεταξύ άλλων, πρωτοστάτησαν στην απάτη των ομολόγων που οι αετονύχηδες της κυβέρνησης έστησαν παρέα με απατεώνες χρηματιστές και τραπεζίτες για να ληστέψουν τα ασφαλιστικά ταμεία – τα οποία και έχουν ήδη αρχίσει να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο – σήμερα, εν όψει της κρίσης λέει πως «δεν μπορούμε ν? αφήσουμε την οικονομία να ποδηγετείτε από το μεγάλο κεφάλαιο και τους τραπεζίτες». Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός που τώρα καμώνεται τον κριτή του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς οι περισσότεροι κυβερνώντες ανά τον κόσμο, εν όψει της κοινωνικής δυσαρέσκειας που διογκώνεται, δίνουν την μεγαλύτερη παράσταση ψευτιάς και υποκρισίας.Η επιστροφή όλων των κυβερνήσεων στην αναγκαιότητα ενίσχυσης του κρατικού ρόλου στην οικονομία, δεν αφορά την εφαρμογή κάποιας πολιτικής με κοινωνικές ευαισθησίες. Και αυτό το αντιλήφθηκαν σύντομα οι περισσότεροι θιασώτες του κρατικού παρεμβατισμού, που κατάλαβαν, έστω και αργά, πως οι ενέσεις ρευστότητας και οι κρατικοποιήσεις των τραπεζών που βρίσκονται σε εξέλιξη, δεν έχουν καμιά σχέση με τις γελοίες διακηρύξεις που διατυμπάνιζαν μέχρι πρότινος μέσω του τύπου, περί «δικαίωσης του Κέϋνς», «επιστροφής στην σοσιαλδημοκρατία» και άλλα παραμύθια. Αντιθέτως, το κράτος, το οποίο και θ? αναλάβει να ξεμπλοκάρει την διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου, θα επιδιώξει να επιβάλει νέα πρωτοφανή μέτρα άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων, θα μεγιστοποιήσει την κρατική βία πάνω στην κοινωνία, επιχειρώντας ν? ανοίξει το δρόμο για την εφιαλτική μετά την κρίση εποχή του απόλυτου ολοκληρωτισμού.Όσοι μέχρι χθες πίστευαν στις δυνατότητες εξανθρωπισμού του συστήματος, όσοι πίστευαν πως μέσα στα πλαίσια των νόμιμων διεκδικήσεων μπορούν οι κοινωνίες να διεκδικήσουν και να πετύχουν βελτίωση των συνθηκών ζωής, βλέπουν τώρα μπροστά τους να καταρρέουν όλες οι ψευδαισθήσεις τους για τα περιθώρια αντίδρασης και διεκδίκησης που αφήνει το σύστημα. Βλέπουν να πέφτουν και τα τελευταία αμυντικά αναχώματα που κρατούσε η ρεφορμιστική αριστερά, συνειδητοποιούν πως εδώ και τώρα όλοι μα όλοι, σε όποιον πολιτικό χώρο και αν ανήκουν, πρέπει να πάρουν θέση. Ή θα μπούνε και με τα δύο πόδια στην καθεστωτική νομιμότητα ή θα στραφούνε ειλικρινώς πλέον ενάντια στο καθεστώς.Η εποχή μας παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και μοναδικές ευκαιρίες για όσους θέλουν να αγωνιστούν. Η κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη οδηγεί στην σοβαρή αποσύνθεση τις σχέσεις κεφαλαίου – κοινωνίας και φέρνει αντιμέτωπες τις ελίτ με τις κοινωνικές πλειοψηφίες. Το χάσμα μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων βαθαίνει. Εδώ είναι που ανοίγονται οι ευκαιρίες για ένα επαναστατικό κίνημα, να εμποδίσει τις νέες μορφές διαμεσολάβησης μεταξύ κοινωνίας και εξουσίας, να πολεμήσει κάθε απόπειρα χειραγώγησης της κοινωνικής αγανάκτησης, να δώσει τον τόνο και τις κατευθύνσεις για την κοινωνική ανατροπή. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως δεν ζούμε πλέον στην κοινωνία των 2/3, δεν κυριαρχεί ο εφησυχασμός, δεν βασιλεύει η απάθεια. Το ίδιο το σύστημα έχει βοηθήσει στον θάνατο των ψευδαισθήσεων, έχει κάνει δυνατή την αποκάλυψη της ωμότητας που χαρακτηρίζει τους εγκληματίες της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.Σε απάντηση προς όσους ισχυρίζονται ακόμα πως δεν είναι ώριμες για να μπει μπροστά μια επαναστατική διαδικασία στην οποία αναπόφευκτα συμπεριλαμβάνεται ο ένοπλος αγώνας, εμείς λέμε πως οι αντικειμενικές συνθήκες, οι οποίες προσδιορίζονται πάντα με βάση μια ανάλυση για το σύστημα και την περίοδο που μας αφορά, δεν ήταν ποτέ καλύτερες, αφού η απογύμνωση του κυρίαρχου αναπτυξιακού μοντέλου από κάθε πρόσχημα κοινωνικής αφέλειας, έχει φέρει τη γενικευμένη κρίση νομιμοποίησής του και απειλεί, χωρίς εξαιρέσεις, τις κυβερνήσεις όλων των χωρών. Το καθεστώς, λόγω των συνθηκών που το ίδιο δημιούργησε, έχει μπει σε φάση αποσταθεροποίησης και είναι εξαιρετικά ευάλωτο απέναντι σε ένα ευρύ και οργανωμένο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα που θα επιχειρήσει να το απειλήσει. Αν κάποιος που ορίζει τον εαυτό του ως αγωνιστή, δεν αντιλαμβάνεται αυτές τις διαφορές με προηγούμενες περιόδους, που εκτός των άλλων, βρισκόταν σε ισχύ η νεοφιλελεύθερη συναίνεση, τότε, ή λόγω άγνοιας δεν αποδέχεται την ύπαρξη της κρίσης, αγνοεί τις ποιοτικές διαφορές της εποχής μας και επιμένει στον «αγώνα ρουτίνας» που έχει συνηθίσει ή παίρνει συνειδητά αντεπαναστατική στάση αφήνοντας χώρο στο καθεστώς να επανακάμψει. Όποιος ανήκει στην πρώτη κατηγορία, τότε, ως εκτός τόπου και χρόνου που είναι, θα μείνει να τρέχει πίσω από τα κοινωνικά γεγονότα, το ίδιο ανεξήγητα γι? αυτόν όσο και η ίδια η εποχή που διανύουμε. Αν πάλι ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, τότε μάλλον θα βρεθεί απέναντι σε όσους επιχειρήσουν την διαμόρφωση ενός ειλικρινά επαναστατικού ρεύματος, αντάξιο των απαιτήσεων αυτής της περιόδου.Οι επαναστάσεις χρειάζονται δύο ιστορικούς παράγοντες για να γίνουν. Ο ένας είναι οι αντικειμενικές συνθήκες όπως είπαμε πριν, τις οποίες τις έχουμε. Ο δεύτερος είναι οι υποκειμενικές συνθήκες , δηλαδή ένα κίνημα ευρύ, επαναστατικό και αποφασισμένο να προχωρήσει πάση θυσία, ένα πολύμορφο σχέδιο ανατροπής μαζί με τα κοινωνικά αυτά τμήματα που θα ξεσηκωθούν. Και αυτό οφείλουμε να το φτιάξουμε εδώ και τώρα. Για να γίνει αυτή η κρίση, ο τάφος του συστήματος.ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1002397
Επίθεση σε σταθμό του ΗΣΑΠ
Σε οργανωμένο σχέδιο αποδίδει η αστυνομία την καταστροφική εμπρηστική επίθεση σε συρμό του ΗΣΑΠ στη 01.07 τα ξημερώματα στο σταθμό της Κηφισιάς.
Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά από αστυνομικές πηγές, μια ομάδα περίπου 20 ατόμων που φορούσαν αποκριάτικες μάσκες μπήκαν στο τρένο, που πήγαινε προς Κηφισιά στον σταθμό των Πατησίων.
Στο δρόμο, όπως λένε αυτόπτες μάρτυρες, έκαναν φασαρία, αλλά όταν έφθασαν στο σταθμό της Κηφισιάς έβγαλαν από τσάντες που κρατούσαν δοχεία με βενζίνη και άρχισαν να αδειάζουν το εύφλεκτο υγρό σε όλο το συρμό.
Στη συνέχεια όταν το τρένο σταμάτησε, έβγαλαν έξω 7-8 επιβάτες και τους είπαν να απομακρυνθούν. Ο μηχανοδηγός , που δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε, βγήκε και έκανε παρατήρηση στους άγνωστους αλλά εκείνοι τον ακινητοποίησαν, τον έβγαλαν από το τρένο και αφού τον κλείδωσαν μαζί με τη γυναίκα σταθμάρχη στο κουβούκλιο του σταθμαρχείου, έβαλαν φωτιά στο συρμό με γκαζάκια.
Το τρένο τυλίχθηκε στις φλόγες με αποτέλεσμα να καταστραφούν έξι βαγόνια, ενώ σοβαρές ζημιές έπαθαν άλλα τρία του συρμού που ήταν σταματημένος από πριν στο σταθμό της Κηφισιάς.
Οι δράστες μετά την πράξη τους τράπηκαν σε φυγή και εξαφανίστηκαν πιθανόν με οχήματα στα οποία τους περίμεναν συνεργοί τους στην περιοχή. Η πυρκαγιά σβήστηκε λίγο αργότερα από 30 πυροσβέστες που έσπευσαν εκεί με 10 υδροφόρα οχήματα.
Προανάκριση για την εμπρηστική επίθεση διενεργεί η κρατική ασφάλεια.
Εν τω μεταξύ λίγο νωρίτερα τα μεσάνυχτα άλλοι εμπρηστές πυρπόλησαν με γκαζάκια το ΑΤΜ της Marfin Bank στη διασταύρωση Παπάγου και Ούλοφ Πάλμε στου Ζωγράφου.
Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά από αστυνομικές πηγές, μια ομάδα περίπου 20 ατόμων που φορούσαν αποκριάτικες μάσκες μπήκαν στο τρένο, που πήγαινε προς Κηφισιά στον σταθμό των Πατησίων.
Στο δρόμο, όπως λένε αυτόπτες μάρτυρες, έκαναν φασαρία, αλλά όταν έφθασαν στο σταθμό της Κηφισιάς έβγαλαν από τσάντες που κρατούσαν δοχεία με βενζίνη και άρχισαν να αδειάζουν το εύφλεκτο υγρό σε όλο το συρμό.
Στη συνέχεια όταν το τρένο σταμάτησε, έβγαλαν έξω 7-8 επιβάτες και τους είπαν να απομακρυνθούν. Ο μηχανοδηγός , που δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε, βγήκε και έκανε παρατήρηση στους άγνωστους αλλά εκείνοι τον ακινητοποίησαν, τον έβγαλαν από το τρένο και αφού τον κλείδωσαν μαζί με τη γυναίκα σταθμάρχη στο κουβούκλιο του σταθμαρχείου, έβαλαν φωτιά στο συρμό με γκαζάκια.
Το τρένο τυλίχθηκε στις φλόγες με αποτέλεσμα να καταστραφούν έξι βαγόνια, ενώ σοβαρές ζημιές έπαθαν άλλα τρία του συρμού που ήταν σταματημένος από πριν στο σταθμό της Κηφισιάς.
Οι δράστες μετά την πράξη τους τράπηκαν σε φυγή και εξαφανίστηκαν πιθανόν με οχήματα στα οποία τους περίμεναν συνεργοί τους στην περιοχή. Η πυρκαγιά σβήστηκε λίγο αργότερα από 30 πυροσβέστες που έσπευσαν εκεί με 10 υδροφόρα οχήματα.
Προανάκριση για την εμπρηστική επίθεση διενεργεί η κρατική ασφάλεια.
Εν τω μεταξύ λίγο νωρίτερα τα μεσάνυχτα άλλοι εμπρηστές πυρπόλησαν με γκαζάκια το ΑΤΜ της Marfin Bank στη διασταύρωση Παπάγου και Ούλοφ Πάλμε στου Ζωγράφου.
Δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο
Στις 22/12/2008, ενώ γύριζε από την δουλειά της, η Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχτηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο, από μπράβους της εργοδοσίας. Η Κωνσταντίνα δουλεύει στην εταιρεία επινοικίασης υπαλλήλων “ΟΙΚΟΜΕΤ” που έχει αναλάβει εργολαβικά την καθαριότητα του ΗΣΑΠ.Ο ΣΤΟΧΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟΣ:
Γυναίκα, μετανάστρια εργάτρια, μάχιμη συνδικαλίστρια (Γενική Γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού), μητέρα ανήλικου παιδιού, η πλέον ευάλωτη στα μάτια των αφεντικών. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχε έρθει σε κόντρα με την εργοδοσία της “ΟΙΚΟΜΕΤ”, διεκδικώντας ολόκληρο το δώρο των χριστουγέννων γι’ αυτήν και τις συναδέλφισσές της και καταγγέλοντας τις παρανομίες στην μισθοδοσία.
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟΣ:
Έρχεται από “σκοτεινές” εποχές και με σκοπό να σημαδέψει, να παραδειγματίσει και να τρομοκρατήσει.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟΣ:
Την στιγμή που ΜΜΕ, κόμματα, εκκλησία, επιχειρηματίες και εργατοπατέρες προσπαθούν να λοιδορήσουν το κίνημα της κοινωνικής έκρηξης, που η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου μετασκευάζεται σε εξοστρακισμό, η επίθεση στην Κωνσταντίνα περνάει στα ψιλά.
Η εργοδοτική δολοφονική επίθεση ήταν προσεκτικά μελετημένη!
Αυτή την στιγμή η Κωνσταντίνα νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του Ευαγγελισμού με σοβαρά προβλήματα στην όραση και το αναπνευστικό.
Η Κωνσταντίνα ήταν μία από εμάς. Ο αγώνας της για αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη είναι και δικός μας αγώνας.
Η εργοδοτική τρομοκρατία δεν θα περάσει. -
Οι δολοφόνοι θα πληρώσουν. -
http://indy.gr/newswire/drasi-sto-stathmo-isap-omonoias-gia-tin-koyneba
Μία διαφορετική προσέγγιση για τον πόλεμο στη Γάζα.
Μια διαφορετική προσέγγιση της κατάστασης που επικρατεί στη Γάζα, σε σχέση με τις επικρατούσες αντιλήψεις στη Δύση, θέλησε να παρουσιάσει ο Ρασίντ Χαλίντι, καθηγητής Αραβικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, σε άρθρο του στους New York Times.Τα τελευταία δύο χρόνια, μετά την επικράτηση της Χαμάς, ο αποκλεισμός της Γάζας είναι ακόμη πιο ασφυκτικός και πραγματοποιείται με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Η τραγική αυτή κατάσταση, που τείνει να γίνει καθεστώς, έχει οδηγήσει σε δραματική αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και του υποσιτισμού καθώς και σε μία συλλογική τιμωρία των Παλαιστινίων με την έγκριση των ΗΠΑ.
Ο καθηγητής Χαλίντι επισημαίνει ότι οι επιθέσεις κατά αμάχων και από τις δυο πλευρές, συνιστούν εγκλήματα πολέμου. Ωστόσο, υπενθυμίζει ότι οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Σχεδόν 900 Παλαιστίνιοι, οι περισσότεροι άμαχοι πολίτες, έχουν χάσει τη ζωή τους το τελευταίο έτος, ενώ το στρατόπεδο των Ισραηλινών έχει καταγράψει μόλις δεκατρείς απώλειες, στην πλειοψηφία τους στρατιώτες. Όσον αφορά τις επιθέσεις της Χαμάς, ο Χαλίντι επισημαίνει ότι ο αριθμός των ρουκετών κατά του Ισραήλ μειώθηκε δραματικά κατά την εξάμηνη εκεχειρία, η διακοπή της οποίας βαραίνει αποκλειστικά το Ισραήλ.
Κλείνοντας το άρθρο του, ο καθηγητής επαναλαμβάνει την άποψή του ότι ο πόλεμος εις βάρος των κατοίκων της Γάζας δεν έχει να κάνει ούτε με τις ρουκέτες ούτε με την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας του Ισραήλ, όπως ισχυρίζεται το Τελ Αβίβ. Η αιτία του πολέμου, σύμφωνα με τον καθηγητή Χαλίντι, συνοψίζεται σε μία δήλωση που έκανε το 2002 ο Μοσέ Γιααλόν, πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του ισραηλινού στρατού, ότι «οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αναγκαστούν να κατανοήσουν μέχρι τα βάθη της συνείδησής τους ότι είναι νικημένος λαός».
www.avantgrande.wordpress.com
«Άγνωστος» έριξε χειροβομβίδα σε Στέκι Μεταναστών.
Απόπειρα μαζικής δολοφονίας: «άγνωστος» έριξε χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια, που ευτυχώς εξοστρακίστηκε στα διπλά τζάμια του κτιρίου και έσκασε στον πεζόδρομο προκαλώντας ζημιές στις τζαμαρίες της απέναντι πολυκατοικίας και μιας καφετέριας. Εκείνη την ώρα, 10.05 το βράδυ της Τρίτης 24/2, στο ισόγειο του Στεκιού βρίσκονταν δεκάδες άτομα, καθώς γινόταν ανοιχτή εκδήλωση με θέμα τους εξοπλισμούς από τον Σύνδεσμο Αντιρρησιών Συνείδησης και συνεδρίαζε το συντονιστικό του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Αν η χειροβομβίδα περνούσε μες στο χώρο, είναι σίγουρο πως θα υπήρχαν πολλά θύματα.www.indy.gr
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και οι “πρωταγωνιστές” της δολοφονίας του
Γιος διευθυντή της ΕΑΒ και ιδιοκτήτριας κοσμηματοπωλείου στην οδό Βουκουρεστίου, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος 15 ετών, ζούσε με τη μητέρα, τη γιαγιά και την κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη αδελφή του. Οι φίλοι του Αλέξανδρου λένε ότι δεν είχε καμία σχέση με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ήταν ένα παιδί με τα ενδιαφέροντα των συνομήλικών του και πολλές από τις παρέες του ήταν από το ιδιωτικό σχολείο των Βορείων προαστίων όπου φοιτούσε.Επαμεινώνδας Κορκονέας, ετών 37, έγγαμος πατέρας τριών παιδιών.Ο αστυνομικός που σκότωσε τον Αλέξη.
Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει είναι ανθρωποκτονία από πρόθεση και παράνομη οπλοχρησία.
http://www.2day.gr
Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΣΙΩΠΗΛΑ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ;
Καλοκαίρι 2007.80 νεκροί. 2.8 εκατομμύρια στρέμματα καμένα, πάνω από 40000 ζώα και μια τεράστια οικολογική αλλά και κοινωνική καταστροφή.Καμία έκθεση ή μελέτη δεν έχει γίνει από κρατική ελληνική αρχή για το τι συνέβη πέρυσι.Και όμως η ανεξάρτητη μελέτη της επιτροπής περιβάλλοντος της Ε.Ε. με τίτλο “FOREST FIRES” αλλά και η έκθεση του συνηγόρου του πολίτη για τις φωτιές στην Εύβοια, δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την ανυπαρξία δασικής πολιτικής και έργων αλλά και τους εμπρηστές, ακούσιους ή εκούσιους.
Καλοκαίρι 2008, στην πρώτη κρίσιμη πυρκαγιά στη Ρόδο για μια ακόμη φορά ο κρατικός μηχανισμός μαζί με την αυτοδιοίκηση έμειναν στα μεγάλα σχέδια της πρόληψης και της καταστολής με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της φυσικής ομορφιάς της Ρόδου να καταστραφεί, με απρόβλεπτες συνέπειες για την κοινωνική, την οικολογική ισορροπία και το κλίμα του νησιού.
Για άλλη μια φορά ασυνεννοησία και ανικανότητα, οι ευθύνες έγιναν μπαλάκι μεταξύ των αρμοδίων, αδυναμία συντονισμού και μη αξιοποίηση των εθελοντών και των κατοίκων της περιοχής.Παρ’ όλα αυτά ο γ.γ. περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου δήλωσε στη ΝΕΤ ότι ο κρατικός μηχανισμός πραγματοποίησε άθλο!!! με την επιτυχή αντιμετώπιση της φωτιάς της Ρόδου!!!.Όπως είπε επίσης έφταιγε ο δυνατός (όχι ο στρατηγός) άνεμος, τα φλεγόμενα ζώα και κουκουνάρια…Και βέβαια θεώρησε μεγάλη επιτυχία ότι δεν κάηκαν άνθρωποι.
Μεγάλη επιτυχία είναι ότι η Ελλάδα νομιμοποιεί την καύση των νεκρών τελευταία από τις ευρωπαϊκές χώρες ενώ αντιθέτως,νομιμοποίησε σιωπηλά πρώτη από όλες τις χώρες την καύση των ΖΩΝΤΑΝΩΝ πέρσι σε Ηλεία και Εύβοια…Πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι δεν έχει βρεθεί κανείς υπεύθυνος, δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες σε κανέναν, δεν έχουν αποδοθεί διοικητικές ευθύνες σε κανέναν;
Πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι οι μόνες ευθύνες που έχουν αποδοθεί είναι στον άνεμο, στις κλιματικές αλλαγές, στα φλεγόμενα κουκουνάρια και ζώα;Ένα χρόνο μετά κανείς δεν έχει ζητήσει μια συγνώμη, κανείς δεν ευθύνεται για ότι συνέβη,κανείς όμως από τους 80 συνανθρώπους μας δε ζει…
http://www.oikologio.gr
Καλοκαίρι 2008, στην πρώτη κρίσιμη πυρκαγιά στη Ρόδο για μια ακόμη φορά ο κρατικός μηχανισμός μαζί με την αυτοδιοίκηση έμειναν στα μεγάλα σχέδια της πρόληψης και της καταστολής με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της φυσικής ομορφιάς της Ρόδου να καταστραφεί, με απρόβλεπτες συνέπειες για την κοινωνική, την οικολογική ισορροπία και το κλίμα του νησιού.
Για άλλη μια φορά ασυνεννοησία και ανικανότητα, οι ευθύνες έγιναν μπαλάκι μεταξύ των αρμοδίων, αδυναμία συντονισμού και μη αξιοποίηση των εθελοντών και των κατοίκων της περιοχής.Παρ’ όλα αυτά ο γ.γ. περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου δήλωσε στη ΝΕΤ ότι ο κρατικός μηχανισμός πραγματοποίησε άθλο!!! με την επιτυχή αντιμετώπιση της φωτιάς της Ρόδου!!!.Όπως είπε επίσης έφταιγε ο δυνατός (όχι ο στρατηγός) άνεμος, τα φλεγόμενα ζώα και κουκουνάρια…Και βέβαια θεώρησε μεγάλη επιτυχία ότι δεν κάηκαν άνθρωποι.
Μεγάλη επιτυχία είναι ότι η Ελλάδα νομιμοποιεί την καύση των νεκρών τελευταία από τις ευρωπαϊκές χώρες ενώ αντιθέτως,νομιμοποίησε σιωπηλά πρώτη από όλες τις χώρες την καύση των ΖΩΝΤΑΝΩΝ πέρσι σε Ηλεία και Εύβοια…Πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι δεν έχει βρεθεί κανείς υπεύθυνος, δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες σε κανέναν, δεν έχουν αποδοθεί διοικητικές ευθύνες σε κανέναν;
Πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι οι μόνες ευθύνες που έχουν αποδοθεί είναι στον άνεμο, στις κλιματικές αλλαγές, στα φλεγόμενα κουκουνάρια και ζώα;Ένα χρόνο μετά κανείς δεν έχει ζητήσει μια συγνώμη, κανείς δεν ευθύνεται για ότι συνέβη,κανείς όμως από τους 80 συνανθρώπους μας δε ζει…
http://www.oikologio.gr
ΥΠΟΠΤΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ & ΑΡΜΟΔΙΩΝ ΑΡΧΩΝ ΓΙΑ 110 EK ΕΥΡΩ ΖΗΜΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟ CITIBANK & LEHMAN
«Ανεξήγητη ΚΑΙ ΥΠΟΠΤΗ ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας της Κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και ΤΩΝ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ από την Κυβέρνηση ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΠΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΓΟΡΑΣ, προς τους υπεύθυνους ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ σε βάρος 2.000 Ελλήνων πολιτών που ΖΗΜΙΩΘΗΚΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 110 ΕΚΑΤ. ευρώ από σύνθετα δομημένα τοξικά προϊόντα της LEHMAN BROTHERS, τα οποία διακινούνταν από την CITIBANK χωρίς έγκριση από τις εποπτικές αρχές τις χώρας.»
Σχετική Ε Ρ Ω Τ Η ΣΗ για τους κ.κ Υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης κατατέθηκε από το Μιχάλη Καρχιμάκη κι άλλους 35 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων αναφέρουν:
Tον Σεπτέμβριο του 2008 η αμερικάνικη επενδυτική τράπεζα LEHMAN BROTHERS κήρυξε πτώχευση, με αποτέλεσμα να χάσουν τα χρήματά τους, μεταξύ άλλων, και πάνω από 2.000 Ελλήνες πολίτες, το συνολικο απωλεσθέν κεφάλαιο των οποίων ανέρχεται περίπου σε 110 εκ ευρώ. Τα προϊόντα της LEHMAN BROTHERS ήταν σύνθετα δομημένα επενδυτικά προϊόντα (structured bonds) και διακινούνταν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από την CITIBANK χωρίς καμία προηγούμενη έγκριση ή πιστοποίηση από τις αρμόδιες Εποπτικές Αρχές της χώρας.
Κατά πληροφορίες, μάλιστα, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η Τράπεζα CITIBANK φέρεται να έχει εμπλακεί σε μη νόμιμες, παραπλανητικές και καταχρηστικές πρακτικές στα πλαίσια της προώθησης και της διάθεσης των προϊόντων της και ιδίως σε μικροεπενδυτές, ηλικιωμένους ή στερούμενους της παραμικρής γνώσης ή εμπειρίας σχετικά με τα προϊόντα αυτά και τον τρόπο λειτουργίας τους. Μάλιστα και μετά τη διάθεση των προϊόντων αυτών, το συγκεκριμένο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα φέρεται να μην ενημέρωνε τους πελάτες της για την δυσμενή πορεία της LEHMAN BROTHERS και την υποβάθμιση της πιστοληπτικής της αξιοπιστίας από διεθνείς εκτιμητικούς οίκους, αλλά αντιθέτως να τους καθησυχάζει, υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για την εν λόγω τράπεζα, ενώ την ίδια στιγμή η ίδια η CITIBANK φρόντιζε να καλύψει την δική της έκθεση στα προϊόντα της LEHMAN BROTHERS αποσύροντας από τη LEHMAN, προ της πτωχεύσεώς της, επενδύσεις ύψους 512 εκ.$.LEHMAN BROTHERS στο ελληνικό κοινό
Σε διεθνές επίπεδο, οι έννομες τάξεις, μέσω των αρμοδίων αρχών τους, έχουν κινηθεί, εκτός από δικαστικά, και ΔΙΟΚΗΤΙΚΑ διερευνώντας ενδεχόμενες ευθύνες της CITIBANK για παραπλάνηση του επενδυτικού κοινού, σχετικά με την διακίνηση των «τοξικών»προϊόντων της LEHMAN BROTHERS.
Στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι ήδη από τον Οκτώβριο του 2008, έχουν υποβληθεί Αναφορές στον Γενικό Γραμματέα Καταναλωτή, στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και την Τράπεζα της Ελλάδος, οι Διοικήσεις των οποίων διορίζονται από την Κυβέρνηση Καραμανλή, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΞΕΙ Η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, σύμφωνα με καταγγελίες.
Η καθυστέρηση αυτή οδηγεί στη συγκάλυψη τυχόν ευθυνών όχι μόνο της CITIBANK αλλά και των ευθυνών των εποπτικών μηχανισμών των Υπουργείων Οικονομικών και Ανάπτυξης για την αδράνειά τους.
Σχετική Ε Ρ Ω Τ Η ΣΗ για τους κ.κ Υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης κατατέθηκε από το Μιχάλη Καρχιμάκη κι άλλους 35 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων αναφέρουν:
Tον Σεπτέμβριο του 2008 η αμερικάνικη επενδυτική τράπεζα LEHMAN BROTHERS κήρυξε πτώχευση, με αποτέλεσμα να χάσουν τα χρήματά τους, μεταξύ άλλων, και πάνω από 2.000 Ελλήνες πολίτες, το συνολικο απωλεσθέν κεφάλαιο των οποίων ανέρχεται περίπου σε 110 εκ ευρώ. Τα προϊόντα της LEHMAN BROTHERS ήταν σύνθετα δομημένα επενδυτικά προϊόντα (structured bonds) και διακινούνταν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από την CITIBANK χωρίς καμία προηγούμενη έγκριση ή πιστοποίηση από τις αρμόδιες Εποπτικές Αρχές της χώρας.
Κατά πληροφορίες, μάλιστα, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η Τράπεζα CITIBANK φέρεται να έχει εμπλακεί σε μη νόμιμες, παραπλανητικές και καταχρηστικές πρακτικές στα πλαίσια της προώθησης και της διάθεσης των προϊόντων της και ιδίως σε μικροεπενδυτές, ηλικιωμένους ή στερούμενους της παραμικρής γνώσης ή εμπειρίας σχετικά με τα προϊόντα αυτά και τον τρόπο λειτουργίας τους. Μάλιστα και μετά τη διάθεση των προϊόντων αυτών, το συγκεκριμένο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα φέρεται να μην ενημέρωνε τους πελάτες της για την δυσμενή πορεία της LEHMAN BROTHERS και την υποβάθμιση της πιστοληπτικής της αξιοπιστίας από διεθνείς εκτιμητικούς οίκους, αλλά αντιθέτως να τους καθησυχάζει, υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για την εν λόγω τράπεζα, ενώ την ίδια στιγμή η ίδια η CITIBANK φρόντιζε να καλύψει την δική της έκθεση στα προϊόντα της LEHMAN BROTHERS αποσύροντας από τη LEHMAN, προ της πτωχεύσεώς της, επενδύσεις ύψους 512 εκ.$.LEHMAN BROTHERS στο ελληνικό κοινό
Σε διεθνές επίπεδο, οι έννομες τάξεις, μέσω των αρμοδίων αρχών τους, έχουν κινηθεί, εκτός από δικαστικά, και ΔΙΟΚΗΤΙΚΑ διερευνώντας ενδεχόμενες ευθύνες της CITIBANK για παραπλάνηση του επενδυτικού κοινού, σχετικά με την διακίνηση των «τοξικών»προϊόντων της LEHMAN BROTHERS.
Στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι ήδη από τον Οκτώβριο του 2008, έχουν υποβληθεί Αναφορές στον Γενικό Γραμματέα Καταναλωτή, στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και την Τράπεζα της Ελλάδος, οι Διοικήσεις των οποίων διορίζονται από την Κυβέρνηση Καραμανλή, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΞΕΙ Η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, σύμφωνα με καταγγελίες.
Η καθυστέρηση αυτή οδηγεί στη συγκάλυψη τυχόν ευθυνών όχι μόνο της CITIBANK αλλά και των ευθυνών των εποπτικών μηχανισμών των Υπουργείων Οικονομικών και Ανάπτυξης για την αδράνειά τους.
Χιλιάδες διαδηλωτές, βιτρίνες, δακρυγόνα, βία, σκέψεις
Ασύντακτες σκέψεις μετά την πορεία της Δευτέρας 8 Δεκέμβρη
Eχω γυρίσει εδώ και μερικές ώρες από τη σημερινή πορεία. Μια πορεία απίστευτων διαστάσεων απ’ όλες τις απόψεις. Συμμετοχής, «καταστροφών», βίας, αντιβίας, έκτασης, καταστολής, δακρυγόνων.Το αφηγούμαι χρονικά: Εφτασα κατά τις 7.00 με το μετρό στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Η πορεία από τα Προπύλαια είχε ήδη ξεκινήσει, οπότε κατηφορίζω τη Σταδίου για να βρω αργότερα την πορεία. Από τα στενά έβλεπα κατεβαίνοντας χιλιάδες κόσμο στην Πανεπιστημίου.Στη συμβολή της Σταδίου με την προέκταση της Πατησίων, βρισκόταν ένα μπλοκ του ΚΚΕ (!) και από πίσω η Αντιεξουσιαστική Κίνηση. Δεν ξέρω από ποιο τρελό μπέρδεμα είχαν βρεθεί έτσι τα μπλοκ. Την ίδια στιγμή έστριβε από την Πανεπιστημίου η πορεία. Ενα ανθρώπινο ποτάμι, διαδηλωτές ο ένας πάνω στον άλλο, με πανώ από κάθε γνωστή αριστερή οργάνωση. Το ίδιο πυκνός ήταν ο κόσμος στην προέκταση της Πανεπιστημίου προς την Ομόνοια, που είχε περικυκλώσει το νεοκλασικό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας. Το κτίριο αυτό πολιορκούνταν κανονικότατα, με λοστούς, πέτρες, φωτιές. Το ανθρώπινο ποτάμι από την Πανεπιστημίου έστριβε, φωνάζοντας συνθήματα, και ανηφόριζε στη Σταδίου, που είχε ήδη πάρει φωτιά – πρώτο πρώτο ένα κιόσκι του ΟΑΣΑ που μαύριζε τον τόπο.Στην προέκταση της Πατησίων πάντα, σπάζονταν οι τζαμαρίες ενός σούπερ μάρκετ, η διπλανή Eurobank και ούτω καθεξής. Αρχίζουν να ακούγονται τα πρώτα δακρυγόνα και να στριμώχνονται οι διαδηλωτές που προσπαθούσαν να απομακρυνθούν από την Ομόνοια, στην οποία γίνονταν συγκρούσεις.Μπαίνω κι εγώ στη Σταδίου, στο μέσο της μεγάλης διαδήλωσης περίπου. Ανηφορίζουμε, με συνθήματα μεν, αλλά είχα ταυτόχρονα κι ένα παράξενο συναίσθημα. Οτι ζω ένα ξέσπασμα ανυπολόγιστης βίας, με σάουντρακ αναρίθμητα χτυπήματα από καδρόνια και πέτρες. Μιας βίας που ξεσπούσε σε τζαμαρίες πολυκαταστημάτων, βιτρίνες, ταμπέλες, κιόσκια, ΑΤΜ. Στη Σταδίου δεν υπάρχουν πάνω από ένα-δύο μικρά καταστήματα, ούτως ή άλλως, οπότε όλα σχεδόν αποτελούσαν στόχο. Ανηφορίζουμε χιλιάδες, και εκατοντάδες δίπλα μας, μέσα από τα δολοφονικά κάγκελα του αείμνηστου Αβραμόπουλου, σπάνε ό,τι υπάρχει.
Αρχίζουν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα κάπου κοντά. Ο κόσμος που σπάει, συνεχίζει να σπάει, μέχρι το πρώτο ντου των ΜΑΤ, οπότε αρχίζει ο πετροπόλεμος. Τα ΜΑΤ ρίχνουν δακρυγόνα μέσα στην πορεία, μέσα στα πόδια μας, πάνω από τα κεφάλια μας. Τα δολοφονικά κάγκελα απαγορεύουν την εκτόνωση της πίεσης που νιώθει το πλήθος, καθώς δεν μπορείς να τρέξεις παρά μόνο μπροστά ή πίσω. Προσπαθούμε, μες στον πανικό, υποτυπωδώς να τραβηχτούμε στο αριστερό μέρος του δρόμου, με υποτυπώδεις αλυσίδες για προστασία από τα ΜΑΤ. Υποθέτω πως έχουν πια διαπιστώσει ότι για να σταματήσει η γενικευμένη καταστροφή, πρέπει να διαλύσουν την πορεία. Και το κάνουν κομματιάζοντας την, σπάζοντάς τη σε μικρότερα κομμάτια. Βρίσκομαι πια λίγο πριν την Πλατεία Κλαυθμώνος, στα Goody’s. Κίτρινα φώτα, σκοτάδια, διαδηλωτές.Πνίγομαι από τα δακρυγόνα που πέφτουν μέσα στο μπλοκ, που σπάει στα δύο μέσα σε ένα άσπρο χημικό σύννεφο. Γονατίζω, κρατιέμαι από όποιον βρω, έχω αυτό το απαίσιο συναίσθημα ασφυξίας, ότι κάπου εδώ τελειώνεις. Με ψεκάζει κάποια με Μαλόξ, συνέρχομαι προσωρινά, σταματάμε λίγο μετά, στην Κλαυθμώνος πια, μπροστά στον «Στρογγυλό». Γϋρω, χάος, διαδηλωτές που τρέχουν, στο βάθος, προς Ομόνοια, η υπόλοιπη πορεία. Ανεβαίνουν σιγά σιγά, ενώνομαι πάλι με τους υπόλοιπους διαδηλωτές.Συνεχίζουμε την πορεία στην καιόμενη Σταδίου. Ανεβαίνουμε, τα συνθήματα είναι πιο ξέπνοα τώρα. Οι επιθέσεις σε βιτρίνες αριστερά και δεξιά συνεχίζονται. Σκέφτομαι – ονειρεύομαι περπατώντας - πως, ιδανικά, θα έπρεπε να φτάσουμε πιο συντεταγμένα στο Σύνταγμα και να αναμετρηθούμε με κάθε μέσο (πέτρες, μολότωφ, καδρόνια, κορμιά) με αυτό το απαίσιο, σαρακιασμένο «Σώμα» που λέγεται Αστυνομία. Μπα, δεν γίνονται αυτά. Δίπλα μου, πολιορκείται το γωνιακό κατάστημα της «μις υποκλοπών» Vodafone, έχει καεί ήδη το κατάστημα της Virgin.Μπαίνουμε στο Σύνταγμα. Δεν έχω καμιά αίσθηση ώρας. Η Εθνική Τράπεζα της γωνίας έχει τοποθετήσει μεταλλικά πλέγματα, αλλά τα τζάμια της είναι σαν ελβετικό τυρί από τις πέτρες που έχουν πέσει πάνω της. Η αστυνομία ξεκινάει καθοριστικά ντου. Στην αρχή της Φιλελλήλων, στο μέσο της Πλατείας Συντάγματος, στη γωνία με Μητροπόλεως, τρώμε τρία αλλεπάλληλα ντου με δακρυγόνα. Στη γωνία με τη Μητροπόλεως, μας απωθούν προς τον πλαίνό της πλατείας δρόμο, και πολύς κόσμος (τώρα που το θυμήθηκα: όλων των ηλικιών, 15χρονα/ες, 20άρηδες/ες, τριαντάρηδες/ες, μεσήλικοι/ες, με μαντίλια στο στόμα, πρόσωπα άσπρα από τα Μαλόξ) βρίσκει διέξοδο ανεβαίνοντας προς τη Βουλή. Παίρνω συνέχεια τηλέφωνα φίλους και συγγενείς που χανόμαστε και βρισκόμαστε συνεχώς.Ανηφορίζουμε τη Φιλελλήνων. Πνιγόμαστε από τα δακρυγόνα. Κοιτάω πίσω, μόνο μαύρα σύννεφα καπνού και διμοιρίες να έρχονται προς το μέρος μας. Εχουμε μείνει πια μερικές εκατοντάδες – δύο ή τρεις χιλιάδες κόσμος. Πριν βγούμε στην Αμαλίας, γίνεται μια ανακοίνωση ότι θα πάμε αριστερά. Μετά ότι όχι, δεν γίνεται, θα πάμε δεξιά, προς Στύλους Ολυμπίου Διός. Βγαίνουμε στην Αμαλίας, οι μισοί προς τα αριστερά, οι άλλοι μισοί προς τα δεξιά. Πίσω μας, σπάζονται βίτρινες. Κοιτάω προς τη Βουλή. Ξεκινά εφόρμηση των ΜΑΤ με άπειρα δακρυγόνα. Τρεχαλητό προς τους Στύλους δηλαδή, είναι η μόνη μας επιλογή. Δεν τρέχουμε, τρέχουμε, μειώνουμε ταχύτητα, περπατάμε. Κάποιοι βάζουν φωτιά στο παράρτημα του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών. Χειροκροτάμε. Χειροκροτάμε όλοι, δυνατά. Να η διαφορά με τις απλές βιτρίνες της Σταδίου.Τα ΜΑΤ δεν σκοπεύουν να μας αφήσουν ήσυχους, εξάλλου τα σπασίματα συνεχίζονται. Τελικά, όχι, δεν είμαστε 2-3 χιλιάδες, είμαστε 4 με 5 χιλιάδες, ίσως παραπάνω. Βλέπω μπροστά μου, είμαι στη γωνία πριν το δρόμο που κατεβαίνει αριστερά πλάι στο Ζάππειο, ένα ποτάμι ως τη συμβολή με Δ. Αρεοπαγίτου. Θα μπουμε, λένε, στη Διονυσίου Αεροπαγίτου και θα πάμε στο σταθμό του Θησείου. Προσπαθώ να σκεφτώ ένα σύνθημα που να συνδυάζει την Ακρόπολη και το «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» - αστεία σκέψη μάλλον. Φευγαλέα, σκέφτομαι – δεν είναι η πρώτη φορά, είναι η πολλοστή σήμερα το βράδυ– το παιδί που σκότωσαν οι μπάτσοι. Κάπου δίπλα ουρλιάζει μια σειρήνα αυτοκινήτου που καίγεται, μια τζάγκουαρ έξω από ένα ξενοδοχείο. Γκαπ, γκουπ, το σάουντρακ συνεχίζεται. Είναι η τρίτη συνεχόμενη βραδιά που βρίσκομαι στους δρόμους. Εχω συνηθίσει τους καπνούς, τα δακρυγόνα, τις σπασμένες βιτρίνες, τις φιγούρες πίσω μας με τα άσπρα κράνη και τα σκατά κάτω απ’ αυτά, στα κεφάλια που τα φοράνε.Νέο ντου των ΜΑΤ. Τρέχουμε. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου απορρίπτεται ως διέξοδος, μάλλον γίνονται κι εκεί συγκρούσεις. Πού πια; Συγγρού. Φτάνουμε στη γωνία με αυτή, μπα, κι εδώ συγκρούσεις, και φωτιές. Στρίβουμε αριστερά, προς Καλλιρόης. Μερικές εκατοντάδες πια. Φτάνουμε στη διασταύρωση Καλλιρόης και Βουλιαγμένης. Κοιτάω τις κάμερες στους στύλους – τις ξέρω, περνάω συχνά από εκεί.Γίνεται η απρόσμενη μαλακία. Μια κλούβα με ΜΑΤ μέσα κατεβαίνει μαλλικούβαρα από την Καλλιρόης. Γίνεται αυθόρμητο ντου στο σιδερένιο θηρίο, ο οδηγός της την κατευθύνει με κινήσεις πανικού ανάμεσα σε πέτρες και καδρόνια που εκτοξεύονται αστραπιαία εναντίον της. Θα μπορούσε να έχει πέσει πάνω μας, να έχει χτυπήσει τα αυτοκίνητα μπροστά της, θα μπορούσε να έχει τουμπάρει. Ερχεται και δεύτερη μετά από λίγο. Τα ίδια, αλλά αυτή στρίβει αριστερά στη Βουλιαγμένης. Τρώει ένα καδρόνι στο αριστερό παράθυρο. Αμέσως μετά, ένα ασθενοφόρο. Κάποιος – προς γενική έκπληξη όλων – του την πέφτει, τον μαζεύουμε αμέσως. Αργότερα έμαθα ότι η κλούβα προηγουμένως είχε παέι να τον πατήσει, να τον σκοτώσει, και είχε πάθει σοκ… Χάος.Δίπλα, η Συγγρού καίγεται. Συνεχίζεται το σάουντρακ. Να φτάσουμε ως το μετρό του Φιξ αποκλείεται, στη Συγγρού γίνετια το σώσε, μόνη δυνατή διέξοδος, να γυρίσουμε πίσω από τον ίδιο δρόμο. Το αποφασίζουμε, και αποδεικνύεται σωστή επιλογή. Σε όλη τη διαδρομή ως τα Εξάρχεια, συναντάμε πυροσβεστικά να σβήνουν φωτιές και σκόρπιες διμοιρίες. Στην Ακαδημίας έχει πιάσει κάποιο μεγάλο κτίριο φωτιά, φλόγες ξεπηδούν από κάποιον ψηλό όροφο. Στα Εξάρχεια, φωτιές. Στην πλατεία, είναι πια 8.30 το βράδυ, μαζεμένος κόσμος και ακούγονται φωνές από πιο πέρα. Στη Στουρνάρη, προς το Πολυτεχνείο, κόσμος. Μάλλον λίγο πιο κάτω συνεχίζεται το πετρίδι.Μένω για λίγο στα Εξάρχεια. Συζητήσεις. Από κοντά, ή στα κινητά. Λέμε για τον όγκο της διαδήλωσης, για τις επιθέσεις, τα δακρυγόνα, τα ντου, τη γενικευμένη βία. Ανησυχία μήπως υπάρχουν εγκλωβισμένοι στα φλεγόμενα κτίρια – εφιαλτικό σενάριο, αλλά δεν πιστεύω τα κοράκια των ΜΜΕ. Γυρίζω σπίτι, στο δρόμο ο ταξιτζής ακούει ραδιόφωνο –λένε για τα γεγονότα.
Η τηλεόραση έχει ειδήσεις και εκπομπές. Συνέχεια πλάνα από πετροπόλεμο και δακρυγόνα. Πουθενά η τεράστια πορεία στην οποία είχα συμμετάσχει. Λένε πως καίγεται η Εθνική Βιβλιοθήκη – όχι, δεν θα το ήθελα αυτό. Βγαίνει ο Παυλόπουλος, αυτό το άθλιο υποκείμενο, να παίξει το επικοινωνιακό του παιχνιδάκι. Ο Πρετεντέρης, ο απόλυτος ηλίθιος, προσπαθεί να πείσει το λοβοτομημένο κοινό του ότι επρόκειτο περί ενός απλού τσαμπουκαλή – πώς ο φονιάς, ο εν ψυχρώ φονιάς δεν έκανε ό,τι έκανε επειδή του έχουν μάθει πως κάνει ό,τι θέλει. Βρίζω.Κλείνω την τηλεόραση. Ησυχία τώρα. Είναι νωρίς για συμπεράσματα. Ενας νεκρός από σφαίρα μπάτσου, 15 χρονών. Τρεις νύχτες διαδηλώσεων. Μια πόλη που καίγεται - λουλούδι που ανθίζει άραγε; Πού πάμε τώρα;
http://indy.gr/newswire/3c7iliades-diadilotes-bitrines-dakrygona-bia-skepseis-3
Eχω γυρίσει εδώ και μερικές ώρες από τη σημερινή πορεία. Μια πορεία απίστευτων διαστάσεων απ’ όλες τις απόψεις. Συμμετοχής, «καταστροφών», βίας, αντιβίας, έκτασης, καταστολής, δακρυγόνων.Το αφηγούμαι χρονικά: Εφτασα κατά τις 7.00 με το μετρό στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Η πορεία από τα Προπύλαια είχε ήδη ξεκινήσει, οπότε κατηφορίζω τη Σταδίου για να βρω αργότερα την πορεία. Από τα στενά έβλεπα κατεβαίνοντας χιλιάδες κόσμο στην Πανεπιστημίου.Στη συμβολή της Σταδίου με την προέκταση της Πατησίων, βρισκόταν ένα μπλοκ του ΚΚΕ (!) και από πίσω η Αντιεξουσιαστική Κίνηση. Δεν ξέρω από ποιο τρελό μπέρδεμα είχαν βρεθεί έτσι τα μπλοκ. Την ίδια στιγμή έστριβε από την Πανεπιστημίου η πορεία. Ενα ανθρώπινο ποτάμι, διαδηλωτές ο ένας πάνω στον άλλο, με πανώ από κάθε γνωστή αριστερή οργάνωση. Το ίδιο πυκνός ήταν ο κόσμος στην προέκταση της Πανεπιστημίου προς την Ομόνοια, που είχε περικυκλώσει το νεοκλασικό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας. Το κτίριο αυτό πολιορκούνταν κανονικότατα, με λοστούς, πέτρες, φωτιές. Το ανθρώπινο ποτάμι από την Πανεπιστημίου έστριβε, φωνάζοντας συνθήματα, και ανηφόριζε στη Σταδίου, που είχε ήδη πάρει φωτιά – πρώτο πρώτο ένα κιόσκι του ΟΑΣΑ που μαύριζε τον τόπο.Στην προέκταση της Πατησίων πάντα, σπάζονταν οι τζαμαρίες ενός σούπερ μάρκετ, η διπλανή Eurobank και ούτω καθεξής. Αρχίζουν να ακούγονται τα πρώτα δακρυγόνα και να στριμώχνονται οι διαδηλωτές που προσπαθούσαν να απομακρυνθούν από την Ομόνοια, στην οποία γίνονταν συγκρούσεις.Μπαίνω κι εγώ στη Σταδίου, στο μέσο της μεγάλης διαδήλωσης περίπου. Ανηφορίζουμε, με συνθήματα μεν, αλλά είχα ταυτόχρονα κι ένα παράξενο συναίσθημα. Οτι ζω ένα ξέσπασμα ανυπολόγιστης βίας, με σάουντρακ αναρίθμητα χτυπήματα από καδρόνια και πέτρες. Μιας βίας που ξεσπούσε σε τζαμαρίες πολυκαταστημάτων, βιτρίνες, ταμπέλες, κιόσκια, ΑΤΜ. Στη Σταδίου δεν υπάρχουν πάνω από ένα-δύο μικρά καταστήματα, ούτως ή άλλως, οπότε όλα σχεδόν αποτελούσαν στόχο. Ανηφορίζουμε χιλιάδες, και εκατοντάδες δίπλα μας, μέσα από τα δολοφονικά κάγκελα του αείμνηστου Αβραμόπουλου, σπάνε ό,τι υπάρχει.
Αρχίζουν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα κάπου κοντά. Ο κόσμος που σπάει, συνεχίζει να σπάει, μέχρι το πρώτο ντου των ΜΑΤ, οπότε αρχίζει ο πετροπόλεμος. Τα ΜΑΤ ρίχνουν δακρυγόνα μέσα στην πορεία, μέσα στα πόδια μας, πάνω από τα κεφάλια μας. Τα δολοφονικά κάγκελα απαγορεύουν την εκτόνωση της πίεσης που νιώθει το πλήθος, καθώς δεν μπορείς να τρέξεις παρά μόνο μπροστά ή πίσω. Προσπαθούμε, μες στον πανικό, υποτυπωδώς να τραβηχτούμε στο αριστερό μέρος του δρόμου, με υποτυπώδεις αλυσίδες για προστασία από τα ΜΑΤ. Υποθέτω πως έχουν πια διαπιστώσει ότι για να σταματήσει η γενικευμένη καταστροφή, πρέπει να διαλύσουν την πορεία. Και το κάνουν κομματιάζοντας την, σπάζοντάς τη σε μικρότερα κομμάτια. Βρίσκομαι πια λίγο πριν την Πλατεία Κλαυθμώνος, στα Goody’s. Κίτρινα φώτα, σκοτάδια, διαδηλωτές.Πνίγομαι από τα δακρυγόνα που πέφτουν μέσα στο μπλοκ, που σπάει στα δύο μέσα σε ένα άσπρο χημικό σύννεφο. Γονατίζω, κρατιέμαι από όποιον βρω, έχω αυτό το απαίσιο συναίσθημα ασφυξίας, ότι κάπου εδώ τελειώνεις. Με ψεκάζει κάποια με Μαλόξ, συνέρχομαι προσωρινά, σταματάμε λίγο μετά, στην Κλαυθμώνος πια, μπροστά στον «Στρογγυλό». Γϋρω, χάος, διαδηλωτές που τρέχουν, στο βάθος, προς Ομόνοια, η υπόλοιπη πορεία. Ανεβαίνουν σιγά σιγά, ενώνομαι πάλι με τους υπόλοιπους διαδηλωτές.Συνεχίζουμε την πορεία στην καιόμενη Σταδίου. Ανεβαίνουμε, τα συνθήματα είναι πιο ξέπνοα τώρα. Οι επιθέσεις σε βιτρίνες αριστερά και δεξιά συνεχίζονται. Σκέφτομαι – ονειρεύομαι περπατώντας - πως, ιδανικά, θα έπρεπε να φτάσουμε πιο συντεταγμένα στο Σύνταγμα και να αναμετρηθούμε με κάθε μέσο (πέτρες, μολότωφ, καδρόνια, κορμιά) με αυτό το απαίσιο, σαρακιασμένο «Σώμα» που λέγεται Αστυνομία. Μπα, δεν γίνονται αυτά. Δίπλα μου, πολιορκείται το γωνιακό κατάστημα της «μις υποκλοπών» Vodafone, έχει καεί ήδη το κατάστημα της Virgin.Μπαίνουμε στο Σύνταγμα. Δεν έχω καμιά αίσθηση ώρας. Η Εθνική Τράπεζα της γωνίας έχει τοποθετήσει μεταλλικά πλέγματα, αλλά τα τζάμια της είναι σαν ελβετικό τυρί από τις πέτρες που έχουν πέσει πάνω της. Η αστυνομία ξεκινάει καθοριστικά ντου. Στην αρχή της Φιλελλήλων, στο μέσο της Πλατείας Συντάγματος, στη γωνία με Μητροπόλεως, τρώμε τρία αλλεπάλληλα ντου με δακρυγόνα. Στη γωνία με τη Μητροπόλεως, μας απωθούν προς τον πλαίνό της πλατείας δρόμο, και πολύς κόσμος (τώρα που το θυμήθηκα: όλων των ηλικιών, 15χρονα/ες, 20άρηδες/ες, τριαντάρηδες/ες, μεσήλικοι/ες, με μαντίλια στο στόμα, πρόσωπα άσπρα από τα Μαλόξ) βρίσκει διέξοδο ανεβαίνοντας προς τη Βουλή. Παίρνω συνέχεια τηλέφωνα φίλους και συγγενείς που χανόμαστε και βρισκόμαστε συνεχώς.Ανηφορίζουμε τη Φιλελλήνων. Πνιγόμαστε από τα δακρυγόνα. Κοιτάω πίσω, μόνο μαύρα σύννεφα καπνού και διμοιρίες να έρχονται προς το μέρος μας. Εχουμε μείνει πια μερικές εκατοντάδες – δύο ή τρεις χιλιάδες κόσμος. Πριν βγούμε στην Αμαλίας, γίνεται μια ανακοίνωση ότι θα πάμε αριστερά. Μετά ότι όχι, δεν γίνεται, θα πάμε δεξιά, προς Στύλους Ολυμπίου Διός. Βγαίνουμε στην Αμαλίας, οι μισοί προς τα αριστερά, οι άλλοι μισοί προς τα δεξιά. Πίσω μας, σπάζονται βίτρινες. Κοιτάω προς τη Βουλή. Ξεκινά εφόρμηση των ΜΑΤ με άπειρα δακρυγόνα. Τρεχαλητό προς τους Στύλους δηλαδή, είναι η μόνη μας επιλογή. Δεν τρέχουμε, τρέχουμε, μειώνουμε ταχύτητα, περπατάμε. Κάποιοι βάζουν φωτιά στο παράρτημα του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών. Χειροκροτάμε. Χειροκροτάμε όλοι, δυνατά. Να η διαφορά με τις απλές βιτρίνες της Σταδίου.Τα ΜΑΤ δεν σκοπεύουν να μας αφήσουν ήσυχους, εξάλλου τα σπασίματα συνεχίζονται. Τελικά, όχι, δεν είμαστε 2-3 χιλιάδες, είμαστε 4 με 5 χιλιάδες, ίσως παραπάνω. Βλέπω μπροστά μου, είμαι στη γωνία πριν το δρόμο που κατεβαίνει αριστερά πλάι στο Ζάππειο, ένα ποτάμι ως τη συμβολή με Δ. Αρεοπαγίτου. Θα μπουμε, λένε, στη Διονυσίου Αεροπαγίτου και θα πάμε στο σταθμό του Θησείου. Προσπαθώ να σκεφτώ ένα σύνθημα που να συνδυάζει την Ακρόπολη και το «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» - αστεία σκέψη μάλλον. Φευγαλέα, σκέφτομαι – δεν είναι η πρώτη φορά, είναι η πολλοστή σήμερα το βράδυ– το παιδί που σκότωσαν οι μπάτσοι. Κάπου δίπλα ουρλιάζει μια σειρήνα αυτοκινήτου που καίγεται, μια τζάγκουαρ έξω από ένα ξενοδοχείο. Γκαπ, γκουπ, το σάουντρακ συνεχίζεται. Είναι η τρίτη συνεχόμενη βραδιά που βρίσκομαι στους δρόμους. Εχω συνηθίσει τους καπνούς, τα δακρυγόνα, τις σπασμένες βιτρίνες, τις φιγούρες πίσω μας με τα άσπρα κράνη και τα σκατά κάτω απ’ αυτά, στα κεφάλια που τα φοράνε.Νέο ντου των ΜΑΤ. Τρέχουμε. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου απορρίπτεται ως διέξοδος, μάλλον γίνονται κι εκεί συγκρούσεις. Πού πια; Συγγρού. Φτάνουμε στη γωνία με αυτή, μπα, κι εδώ συγκρούσεις, και φωτιές. Στρίβουμε αριστερά, προς Καλλιρόης. Μερικές εκατοντάδες πια. Φτάνουμε στη διασταύρωση Καλλιρόης και Βουλιαγμένης. Κοιτάω τις κάμερες στους στύλους – τις ξέρω, περνάω συχνά από εκεί.Γίνεται η απρόσμενη μαλακία. Μια κλούβα με ΜΑΤ μέσα κατεβαίνει μαλλικούβαρα από την Καλλιρόης. Γίνεται αυθόρμητο ντου στο σιδερένιο θηρίο, ο οδηγός της την κατευθύνει με κινήσεις πανικού ανάμεσα σε πέτρες και καδρόνια που εκτοξεύονται αστραπιαία εναντίον της. Θα μπορούσε να έχει πέσει πάνω μας, να έχει χτυπήσει τα αυτοκίνητα μπροστά της, θα μπορούσε να έχει τουμπάρει. Ερχεται και δεύτερη μετά από λίγο. Τα ίδια, αλλά αυτή στρίβει αριστερά στη Βουλιαγμένης. Τρώει ένα καδρόνι στο αριστερό παράθυρο. Αμέσως μετά, ένα ασθενοφόρο. Κάποιος – προς γενική έκπληξη όλων – του την πέφτει, τον μαζεύουμε αμέσως. Αργότερα έμαθα ότι η κλούβα προηγουμένως είχε παέι να τον πατήσει, να τον σκοτώσει, και είχε πάθει σοκ… Χάος.Δίπλα, η Συγγρού καίγεται. Συνεχίζεται το σάουντρακ. Να φτάσουμε ως το μετρό του Φιξ αποκλείεται, στη Συγγρού γίνετια το σώσε, μόνη δυνατή διέξοδος, να γυρίσουμε πίσω από τον ίδιο δρόμο. Το αποφασίζουμε, και αποδεικνύεται σωστή επιλογή. Σε όλη τη διαδρομή ως τα Εξάρχεια, συναντάμε πυροσβεστικά να σβήνουν φωτιές και σκόρπιες διμοιρίες. Στην Ακαδημίας έχει πιάσει κάποιο μεγάλο κτίριο φωτιά, φλόγες ξεπηδούν από κάποιον ψηλό όροφο. Στα Εξάρχεια, φωτιές. Στην πλατεία, είναι πια 8.30 το βράδυ, μαζεμένος κόσμος και ακούγονται φωνές από πιο πέρα. Στη Στουρνάρη, προς το Πολυτεχνείο, κόσμος. Μάλλον λίγο πιο κάτω συνεχίζεται το πετρίδι.Μένω για λίγο στα Εξάρχεια. Συζητήσεις. Από κοντά, ή στα κινητά. Λέμε για τον όγκο της διαδήλωσης, για τις επιθέσεις, τα δακρυγόνα, τα ντου, τη γενικευμένη βία. Ανησυχία μήπως υπάρχουν εγκλωβισμένοι στα φλεγόμενα κτίρια – εφιαλτικό σενάριο, αλλά δεν πιστεύω τα κοράκια των ΜΜΕ. Γυρίζω σπίτι, στο δρόμο ο ταξιτζής ακούει ραδιόφωνο –λένε για τα γεγονότα.
Η τηλεόραση έχει ειδήσεις και εκπομπές. Συνέχεια πλάνα από πετροπόλεμο και δακρυγόνα. Πουθενά η τεράστια πορεία στην οποία είχα συμμετάσχει. Λένε πως καίγεται η Εθνική Βιβλιοθήκη – όχι, δεν θα το ήθελα αυτό. Βγαίνει ο Παυλόπουλος, αυτό το άθλιο υποκείμενο, να παίξει το επικοινωνιακό του παιχνιδάκι. Ο Πρετεντέρης, ο απόλυτος ηλίθιος, προσπαθεί να πείσει το λοβοτομημένο κοινό του ότι επρόκειτο περί ενός απλού τσαμπουκαλή – πώς ο φονιάς, ο εν ψυχρώ φονιάς δεν έκανε ό,τι έκανε επειδή του έχουν μάθει πως κάνει ό,τι θέλει. Βρίζω.Κλείνω την τηλεόραση. Ησυχία τώρα. Είναι νωρίς για συμπεράσματα. Ενας νεκρός από σφαίρα μπάτσου, 15 χρονών. Τρεις νύχτες διαδηλώσεων. Μια πόλη που καίγεται - λουλούδι που ανθίζει άραγε; Πού πάμε τώρα;
http://indy.gr/newswire/3c7iliades-diadilotes-bitrines-dakrygona-bia-skepseis-3
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
